Alle inzendingen over doffer

Schijndood bij de laatste moet ze wachten tot de eerste weer lichtend aan de hemel staat Vrijwel eenieder die 's nachts in haar kijkt leeft uit een valies van verlies en elk uitleggen der kleren maakt de kleuren doffer Maar onder dat verharden tot een air van `niets dat mij vermag te deren' vaart een zucht naar licht en weidse vlucht…

Hoor, ze brommen hol in 't bonzend schomlen van de zware klepels, en breken bronzen klanken, morzlen klanken, die rollen traag, eentonig traag, en zweven, en zich ontbindend dof en doffer smelten, en sterven terendzacht door de ijle ruimte met al het weifelachtige des avonds... De klokken luien!...…

gif in iedere hoek gleuf en gaten niets of niemand die aan zijn liefjes zaten vertroetelend aaiend vertrouwt hij hen toe van mijn vrouws gezwets wordt ik zo ellendig moe bronchitus roggellend in zijn houten burcht ruimt hij vloekend drie ratten door veren gewurgd zwetend zaagsel in haar en gezicht oneindig planken zagend nesten bouwend doffers…

En boven in de kronen Der bomen leek te wonen Een doffer en koerde zoet, Zo als in ons inwendig De stem des harten bestendig Klaagt, omdat het bloedt.........…

het licht dat de huiskamer ving, streed om voorrang en in de gang lagen de spullen om je warm in te hullen je ging baantjes maken en ging maar door tot je eigen ijsbaan ontstond en die spiegelde en zo dartelde je in het rond en gleed je voor de zoveelste keer heen en weer en heen en weer; en dan die gedempte geluiden die alles zachter en doffer…

van een hondje) zoals de tijd alles langzaam wist ik nam de bocht naar links, daar waar mijn ouders lagen zij aan zij, zoals in het ouderlijk bed (ik durfde dat te denken) ik zoemde uit, tot ver in de hemel en keek neer op de aarde lengte en breedtegraad waar heel precies hun graven lagen ik zag twee wit glanzende stippen, de één wat doffer…

Met dwaze drukte zie 'k de slinger gaan, Opglanzend, doffer glimlicht, af en aan. 'T is, of me in 't kleine, domme ding verscheen De wijze tijd, en ernstig knikte: Neen. De tafel ligt vol opgeslagen boeken: Mijn leven heb 'k vermorst met wijsheid-zoeken.…

Een doffer vuur Als 't rood op Alpen in het avonduur, Gloeid' op die sneeuwbergen. Bewegingsloos Zat zij, er zat een vogeltje een poos Dicht voor haar op een berketak te zwijgen, Begon opeens te zingen dat ze 't hijgen Kon zien. Dat orgeld' in de lucht heel luid; Om 't vogeltje trok gouddamp het bosch uit.…