Alle inzendingen over draagt

soms denk ik dat woorden zinloos zijn zoals zomers die nooit meer stijgen en slechts even trillen op vingers van oude herinneringen waar zeeën ophouden met bestaan in armen en voetsporen, laag begraven onder ramen en buiken vol brakende honger en dat een uitwuivende duin de meeuwen met dode ogen zal achterlaten, even vreemd als het…

Rouw draagt wollen dekens verwarmen het kille hart dat nog niet spreekt maar woordenloos beleven Wanneer de wolken samenzweren en hun druppels laten vallen misschien wordt er dan gehuild in liefdevol omarmen En de stilte zich laat horen als zacht gefluister in de wind het moment van samenkomen wanneer een zucht de stilte breekt.…

Onze gezichten beginnen te vervagen, de klank in onze stemmen is bijna ontkleurd, hier sluimeren geheimen van het leven, het einde draagt de tederheid zoals het werd gegeven.…

Wat draagt ons door de dagen, vult de uren met licht of duister, vreugde of verdriet? Zijn het de uitgestoken handen, warme vuren of is het toch dit alles ook weer niet? Is er wel iets dat heimwee kan genezen wanneer de ziel haar oorsprong niet meer ziet?…

Lekker wat chillen in het park bij een fontein waarop de zon schijnt.…

Zij draagt het voelen in haar vingertoppen Zij draagt het zien in de palm van haar hand Zij draagt de fluister in het horen zingen van de wind Zij draagt haar tranen in bijna blinde ogen Zij draagt het hoopvolle in haar harteklop Zij draagt de smeekbede in de stilte van haar stem Zij draagt de vraag aan de doktoren redt mijn ogen…

Zo stil in het hoofd, zo stil, zodat ik altijd wat hoor, die verstomde geluiden kwetsen mijn gevoelig oor, de witte vlekken van mijn geestesoog, rust is wat ik zoek, overmand, verlamd, doe ik dingen die om een antwoord vragen, ik antwoord niet, de wijsheid laat zich in de stilte dragen.…

Tijd draagt de dag in geluiden van de stilte, zonder oordelen.…

vijand is In mijn slaap is de droom een list om aan de dag te ontsnappen III De wereld draait haar ronde naar het punt van ontwaken waar onze hoop weer samenstroomt De koude legt zijn mantel af als de wind het stuifmeel zachtjes over verre grenzen jaagt Ik ben de bloesem in jouw wond die niet verwelkt zolang jouw hart de hemel draagt…

Zo tegen Kerstmis sta ik steeds onthutst En krijg ik in de winkels medelijden Met vakkenvullers en met kassameiden Die dan opeens weer lelijk zijn gemutst. Een meisje met een hoofddoek staat ons tegen, Maar op die malle mutsen rust Gods zegen.…

Je draagt warmte, licht en blijheid Maar ook droefheid en alleen-zijn met je mee Je draagt regen, ijzel en striemende stormen Maar ook een eerste afdruk in versgevallen sneeuw Je draagt de uit de grond gestampte kerstboom Maar ook het nieuwgeboren Christuskind Je draagt het juk van een consumptiemaatschappij Maar ook de glans in blije kinderogen…

Liefde draagt licht Als een veer Zacht dons In hemelse sfeer Liefde draagt licht Zalig zweven In de wolken Droomt het leven Liefde draagt licht Bemint de nacht Oneindig Hunkert en smacht Liefde draagt licht Fladdert vrij Vlindert In passie voorbij Liefde draagt licht In en in zwoel verheven Boven elk gevoel Liefde draagt…

de winter ging aan wijdopen in het nachtland van afwezige rozen in het water tot ijs versteend behangen met dichterswoorden stond hij die ik liefhad ik was zonder gewicht toen ik op mijn tenen de zwarte lucht streelde en zijn stilte liet rusten in de wind wolken schreven ijsvogels op zijn schouders en lieten sneeuw dalen…

jouw hand glijdt langs mijn wang zoals de najaarswind de bladeren streelt het ruisen is meer dan een geluid iets dat nimmer verveelt het duidt op een geschenk naar verluidt het draagt de stilte als een zoekende bruid…

mijn dak kent geen vaste plek meer het is verloren gegaan plots is er na zoveel jaren een doorbroken bestaan de grond behoort mij niet meer toe ik draag de koffer voortaan van hier naar daar verspreid over de tijd die mij nog rest op en neer en verder naar het onbekende waar verleden wordt geleden in de onrust van het hart…

De avond draagt het licht van de nacht waar ik kijk en wacht in een stil verlangen. Tot de sterren aan het firmament verschijnen mijn gedachten in tijd en ruimte verdwijnen. Als de ochtenddauw mij dan gaat omarmen zal de nieuwe dag mij ook weer verwarmen.…

De avond draagt het licht van de nacht waar ik kijk en wacht in een stil verlangen. Tot de sterren aan het firmament verschijnen mijn gedachten in tijd en ruimte verdwijnen. Als de ochtenddauw mij gaat omarmen zal de nieuwe dag me ook weer verwarmen.…

in de stad lopen hand in hand, blij als kinderen delen zwoele nachten met de sterren in de herfst, wanneer de dagen grijs zijn kleurt hij mijn leven met zijn gezang liefdesliederen, gezongen in de nacht, voor mij terwijl de regen zachtjes tokkelt op het raam oh mijn lief, hij draagt me door seizoenen…

Die daag'lijks met Mij meegaat, zonder Ooit kritiek te uiten In woorden of gebaren, Is allengs met mij Vergroeid geraakt, Elke naad, elk stiksel, Elke vezel ademt De mens die ik ben, Verdriet en geluk Wonen samen in Dezelfde zoom, Niet ik draag de jas, Maar zij draagt mij…

ik ving je met de lucht die vleugels draagt ik heb je vlucht heel eventjes vertraagd je wilde niet meer landen er was geen nest voorhanden waarin je met begrip zou kunnen wonen je koos dromen ver voorbij de horizon de ijlte waar het leven ooit begon je zult komen en weer vliegen vrijheid mag je niet aan mij verliezen…

Hij roept me Ik kom dichterbij Een warm gevoel Met elke stap Ik voel het in de stroming Elke herinnering gaat langs me Als de zachte lentewind Die grassprietjes doet kietelen aan je kuiten De stroming wordt sterker Ik word zwakker Hij kijkt naar me Ik ga steeds langzamer Grote stappen zettende, met zware benen Als beton word ik naar benden…

Jij draagt een hoofddoekje en kijkt angstig de wereld in het gaat wel goed zeg jij en braakt jij draagt een hoofddoekje buiten is het niet koud binnenin warmt de angst die nog zieker maakt jij draagt een hoofddoekje chemisch slik jij de pijn hoopt op een leven zonder bang tot zo bang niet meer raakt jij draagt een hoofddoekje tot…

herfstige brandhaard zijn kroon draagt vlugge vlammen opgewaaid in goud als de vorst zijn scepter draagt komt koning winter zwaaien…

Kruis op een heuvel draagt een lichaam en een ziel waar ik verdwaald kniel tafel in kruisvorm draagt het brood een kelk met wijn daar mag ik thuis zijn…

De vraag is: draagt een moslima een burqa, of draagt een moslimterrorist een boerka?…

in een veld vol eenzaamheid hebben ze jaren geleden woede geplant het groeide gestaag en tot op de dag van vandaag woekert het voort en draagt draagt leugens in de knoppen van taal…

Maar, in zijn slakkengang, draagt hij de wereld op zijn glibberige, natte rug. Zijn lucht, zijn leven en tempo: hij draagt de lasten met gemak!…

Hij draagt z'n huis zoals de mens z'n kruis en verdwijnt onder de heg, de zon schijnt morgen weer hard op de stenen. Hij draagt het als de slak die hij is. moeizaam.…

Hij legt de wereld aan haar voeten Zij draagt hem op haar handen…

een eskimo draagt in zijn iglo graag een eskimono…