Alle inzendingen over droogte grondwater

Het droogt wel op, maar soms blijven er vlekken achter.…

Ik open het raam, net uit bad, de wind droogt me -- er lacht een eekhoorn.…

het eind van de tunnel niet kan Men heeft ruimte nodig om afscheid te nemen men kan niet tegen elkaar blijven staan geplakt Er wachten woorden en zinnen de werkelijkheid moet gevat rook uit een crematorium aarde die omarmen wil wil beschutten en bewaren of liever langzaam als klei krumelen in wormgaten meestromen met grondwater…

Vooruitgang Technische gemakken routine, vieze lucht, extinctie positief geduid geloof in eigen kunnen ondanks alles rust God Het eerste denken roept nog vragen op overtuiging van de twijfel kerk, gebod, valse vrijheid staat losjes op een voetstuk Diepgang Als op drooggevallen rottend boven grondwater palen, zwak en niet…

Roepende in de woestijn: Droogte is kilte Koud is de nacht In stilte wacht de ochtend.…

Natuur smacht ernaar het is te lang geleden droogte slaat weer toe…

Bladeren zo droog in de zomer op het gras. Het lijkt zo wel herfst.…

jij bent ooit groen geweest een rozetje bladeren rustend op een slanke leest wortelde stevig met een krachtige root de vruchtbare aarde deed jou veel goed je bloeide voorspoedig tot het tij keerde grondwater daalde vervuilde omdat niets het filtreerde jij hebt het rozetje in de overlevingsmodus gezet en door tegenslag…

het pad is bezaaid met platgetreden wormen van de populier de zon komt op en droogt het bloedig schouwspel…

vissen in het water, brood met wijn ontbijtkoek als na droogte een hint van schoonheid overblijft is al het andere schijn…

het park kijkt geharkt naar het vale water verdwenen liters plezier voor de verdorde stedenmens de tijd heeft niet stilgestaan hier loopt de stad mondiaal vooruit op wat eenieder te wachten staat dorst en dorst en ook wel dood de bodem van de vijver staart groen in opperste vijandigheid naar de verdwaalde toerist - voor water moet je…

Pluvius, oh Pluvius voed toch ons gewas daal zachtkens neder in druppels van glas wij dansen en zingen slaan de trom en mediteren tooien ons met turkooizen veren Pluvius, oh Pluvius bescherm ons gewas daal zachtkens neder in druppels van glas wij dansten en zongen sloegen de trom en mediteerden tooiden ons met turkooizen veren…

De natuur blust uit in een te vroege zomer alle vruchtbaarheid verdroogt wat regendruppels tikken vluchtig op een stoffig raam als je naar buiten kijkt zijn ze al versmolten in het alom aanwezig stof rest slechts de vage geur van verdampte vochtigheid die je verlangend insnuift (aangepast)…

eerst zondagavond dronk ik het hemels water weer liet druppels vallen op mijn tong ving ze op en droomde over fonteinen goh, wat was toch de laatste keer dat ik mijn handen uitstak, om op te vangen, dat hemels vocht dat de Dommel uit deed deinen waarop menig mond heeft gewacht en ik weer zweet behouden mocht ik dacht aan de komende nacht…

Het gebarsten eelt van hun te droge voeten leek op de diepe scheuren in de verdroogde grond de planten gingen dood bomen vielen al meer uit ze dansten in het stof voor een beetje regen dansend op hoop van zegen onder een blakerende zon dronken hun laatste druppels offerden hun vloeibare geest onder een genadeloze zon o El Niño waarom…

laatste keer worden dat ik jou herinner zometeen liggen deze woorden te bleken in een uithaal van najaarszon daarna vangt een reis aan, begint het zachtjes te regenen ergens moeten we een begin maken met vergeten anders raakt geheugen overvol en is er geen ruimte om iets te onthouden misschien dat ik realiteit bedoel of anders droogte…

Wat zou ik vloeien naar het grondwater van je oude huis waar jij al aan mijn boetekleed weeft. De katten op onze bedden kijken ons verstoord aan, ze slapen noch ze spinnen nu de liefde, krakend en vermolmd als de trap naar de zolder, geruild werd voor regelmaat en fatsoen.…

Wat is poëzie zonder de wind en de regen en de zon waarin alles weer droogt? hier is alleen het betonnen licht van een lege kelder…

Onwetendheid en onschuld zijn als een helder stromende beek tussen bergen van list bedrog en onrecht. Het wordt pas eng wanneer de beek opdroogt zoals een korte regenbui in een woestijn van verderf.…

hoe droog een mond kan zijn bij hevige regen doornatte kleding doorlopen schoenen bij angsten die het lijf regeren zodat men verder moet…

jij hebt droogte gesprokkeld het water verdampt door een alles verschroeiende zon lucht van hitte doen trillen de schaduw gekort door de zomer in zenit stuurde de hel brandde laaiend het vuur in een onblusbaar inferno hebt de laatste uren geteld toen het leven door een vlammenzee werd geveld…

ik was er nooit in het land van de liefde zwierf door dalen en valleien door woestijnen en immense droogte door tranen van verdriet op zoek naar jou naar mij…

en groeit nu dit bitter stromen rustiger, zijns ondanks, en opgesierd met vreemde dingen van het maanspel - het blijft mijn grondwater van dagelijks versterven en jij en ik is dood en verder machteloos. -------------------------------- uit: 'Koude gedichten', 1956.…

de zee huilt tranen vol van water en van nat droogt ze met de kade sluipt naar de kust ze moest het van eb hebben maar heeft het van vloed gehad…

De totale hoeveelheid blijft constant Waterkringloop van oceanen Zeewater, neerslag, ijs en grondwater Aquifer is een laag in de bodem In staat tot groots transport van majem Nietzsche was wijs in gedachten. Woorden: 'Men liegt wel met de mond, maar met de bek die men erbij trekt, zegt men toch nog de absolute waarheid'.…

ik heb de vlinders weer zien fladderen ze vraten hun cocon kapot in een zomer die niet stopt geel droogt gras tot hooi in droogte vergeten is de plas die koeler dan ooit oogde bomen zuchten in de luwte van hun blad de regen is vergeten dat zij ook schaduw nodig had kom donderbui verlos ons van de zon die zeven weken lang…

hoe ik water naar de zee draag blind zo gedreven hoe mijn lijf in droogte bezwijkt verhit naar water tast het stromend tij gewillig keert…

De wind waait zoelig zacht langs mijn gezicht en droogt het zoute spoor van ongeloof. Stil dragen wij haar naar de plaats waar zij zal zijn en toch niet is.…

het is ernst als ik de herfst zie gaan in strakke lakens, verstrooide bomen even snerkt de wonde aan de wind droogt in hemelsnaam, is volkomen…

Bladeren verdort door zomer droogte Laven zich aan ochtendmist Voorzichtig kleuren de bomen herfstachtig rood Wachtend op de winter die komen gaat…