Alle inzendingen over echtheid

Jouw echtheid is net water... Het is puur, helder en in overvloed.. Het laat je drijven en neemt je in de stroming mee.. Jouw echtheid is net water.. Kalm door de wind die net is gaan liggen.. Glinstert door de zonnestralen.. Jouw echtheid is net water.. Zonder is er geen bestaan..…

Je schoonheid is niet alleen je buitenkant Al straalt je gezicht en huid ook als de zon Die schijn blijkt op den lange duur niet bestand Maar zal na verloop spatten als een ballon Dan rest van jou nog slechts verschrompeld vel En kennen je vrienden je nauwelijks meer Dan ben je tussen kennissen niet in tel En leef je dag op dag met onnoemlijk…

Hoe blond je was onder jouw gebloemde rok in je geborduurde slip het rijmde op de haren op je hoofd en ik verloor me in de naaktheid van de huid de diepte van je ogen de geuren en de smaak jij zei dat je nog wel even bij mij kon blijven maar dan echt moest gaan…

Je gelooft in mij, ik lees het in je ogen geniet maar mijn kind, geniet van dit moment en van mijn oprechtheid wat ik je kan bieden is pure echtheid maar dat is voer voor morgen.…

Je draagt een watermerk achter je uitneembaar oog van echtheid is geen sprake droevig om te zien hoe het andere zich kan vermaken oog om oog hand om hand.…

Nooit meer gevoeld dan toen hij me redde En het licht verdween tot het hiernamaals Ik dank hem voor de echtheid Voor het moment waarin ik leefde Vervloek hem voor het terughalen Uit de droom die werkelijkheid werd…

de wind schudde kaarten in verse parels van lucht in zwaartekracht van verlichting door mijn geest om de echtheid van mijn leven te erkennen en herkennen voor nu, morgen, voorgoed…

Je weet, ik ben niet het volgzaam kind dat regenbogen tekent of poppetjes die marcheren onder bewind. Anders dan jij hecht ik geen waarde aan verzonnen vlinders waarmee de ratio wordt weggeveegd. Ik wil niet vastgeprikt in een glazen huis. Geef mij maar aarde, dan maak ik vingers vuil zoals het weerbarstig joch dat maar wat aanmoddert en het…

Waardering Of een vaag gevoel, van wat waardering zou kunnen zijn, In al haar echtheid.. Dat is wat ik bereik, als ik hier mee door blijf gaan. Ik wil niet meer stil staan bij wat ik doe of de redenen daarachter Het doet me pijn, om zonder zelfrespect Nog steeds 'ik' te zijn...…

in uitgesproken zijn weegt stilte de echtheid van woorden kijkt waarheid om de hoek met grote zelfverzekerdheid zijn rafels weggeschoren van scherpe kanten geen overleg waarin voor beiden nog respect is te behalen uitgesproken zijn geeft stilte maar in de staart huist het venijn…

de nevel van mijn droom besprenkeld de echtheid samen geknepen tussen wie of wat ik eigenlijk ben soms schuilt echtheid in zorgeloosheid bewust verdrongen, fantaseer ik de angstvallige liefde het verlangen naar een periode die als een spiegel fungeert liefde weerspiegelt die aan elkaar geregen bleek te zijn reeds haperde dit eenzame hart dat…

Kortstondig de betovering Aangeraakt heeft hij haar Aan de oever van de Maas, aan de kade Gekust en gestreeld met 'n haarlok gespeeld Haar wimpers op echtheid getest Wat rest... laat zich raden De betovering... kortstondig.…

ik voel hoe dood verraad pleegt aan mijn botten nog spot ik mijn God in Spaanse zon ik kijk niet om wil slechts vooruit de zomer nog omarmen maar echtheid is geen bijgeluid, kanker sluit het leven in en uit…

Echtheid verkleurd rituelen verscherpen afstand langzaam groter meer vergeetmenietjes roepend in woestijn monologen in cirkels groeit liefde intenser onzichtbare rouw kleurt de wereld kleiner…

Hij leeft nu verder, niet om wat hij speelde maar om zijn echtheid die hij met ons deelde.…

Onder een onverlicht bestaan met gruwelijke schaduwkanten nietige wanklanken van liefde baan ik mij een voorzichtige weg naar waar ik de intense echtheid nog kan voelen de pure noodzaak steeds kan proeven om te communiceren met het licht in het gedicht.…

zag golven draaien vleugels zwaaien in een stemmig zeegezicht maar de bonkende geluiden van het overslaan zijn aan mij voorbijgegaan ook het schreeuwen van de meeuwen was niet in de lucht mis echtheid in het schilderij de gloedvolle bezieling verwaterde helaas bij mij…

Gedragen door de Zon in het oosten Toegelachen door De maan in het westen Probeer ik jouw Kattebelletje te Ontcijferen En zijn het niet Zo zeer de woorden Die mij raken Maar de punten Die dwars door Het papier heen Over de echtheid Van onze liefde waken…

Terwijl ik af en toe mijn euro's streel, Onwennig, maar met groeiende gehechtheid, Behoud ik toch mij twijfel aan hun echtheid: Die nieuwe munten glimmen mij te veel. En ook zijn ze heel slecht voor mijn gebit: Ik denk steeds dat er chocola in zit.…

dagen tellen niet meer de stukjes ontbreken waarmee zij tot weken worden geregen niemand puzzelt er nog foto’s verkleuren de echtheid van het gebeuren is slechts herinnering toch schrijnt het gemis huilt het alleen zijn nog bittere tranen om de hand die er niet meer is…

Op het strand Waar hemel en aarde Elkaar raken En waar de vloedlijn Zich in eindeloos Herhalen verplaatst Ben jij er met Trippelende pasjes bij Om over de echtheid Van dit leven te waken En elke strandgast zicht te Bieden op de oneindigheid…

Inktzwarte tekening, van boeg boven water aan de muur, bij het bed met de gitaar wijnrode bloemen getuigen van waarheid teleurstelling raakt gevoelige snaar 't zinkende schip verbeeldt hevig in echtheid de angst om te leven is met de nacht nog niet klaar.…

Als laatste traan biggelt Carmiggelt over de wangen van het woord zijn melancholieke stem kronkelt en probeer als de traan van Carmiggelt echtheid weer te geven van zeer gewone dingen er biggelt een traan over Carmiggelt maakt alle woorden nat er biggelt werkelijk een traan over Carmiggelt.…

Het is een gruwelijk spel ruk het masker af op het liggende masker ligt een ander masker ruk het af - kijk het volgende en volgende, tot in het oneindige men is helemaal masker in deze vreemde komedie De beschaving moeder! (Want ik had lust naakt over straat te gaan. Maar in Parijs?) ---------------------------------------- uit…

Je hebt een verre vriend, hij zag je gaan met lange rokken en de klompen waarvoor hier zelfs geen woorden zijn. Nu loop je aan de hand van beschrijving, bescherming van niks. Ze vragen je nu en later nooit meer terug maar jij, jij timmert lekker aan de weg naar nergens. Dat had je gedacht dat als bedacht verleden er ook een toekomst te spelen…

de beste gedichten zijn ontstoken door mensen die dood hadden kunnen zijn uit heldendom zij zijn icoon in ons aanschijn hun bedoeling is een infectie op te lopen wij zijn dan rillende en ontheemd en zeer van eigenheid verstoken wij verwijten hen het dedain zo wereldvreemd maar eerder is de mondaine wereld vervreemd van de mens…

de waarheid kan zij verdraaien tot de echtheid die ik zie duizend woorden kan ze fluisteren tegen de maan maar wie, zeg me wie zal er luisteren naar haar pijn als zinnen vervliegen woorden versterven en sterren verwaaien over de golven van onze dode zee de wind neemt ze mee wie voelt nog de pijn als al haar gedachten onder zand…

je fluistert vreemde woorden in mijn oren woorden die vervliegen over nooit eerder betreden wegen je toont vreemde beelden zonder schroom gezien door onbekende ogen ik luister ik kijk en schrijf twijfelend aan de echtheid van deze droom de beelden de woorden van deze tijd meisje, wat is er mis er is geen betekenis het is…

het gevoel dat je op het randje van de afgrond staat en ieder moment neer kan storten Terwijl je juist zo goed ging dacht je Ik zoek dan houvast In mijn Zijn In mijn diepste wezen Mijn diepste kern waar alles goed is Hoe mijn stemming ook is daar is alles vredig en goed Daar zit mijn kracht en puurheid echtheid…

de stenen hebben gesproken zij hebben de spoken gezien die mij bedrogen ik wist de muren maakte contact sprak met de vingers over alle emoties die ik in me had zij warmden mijn handen ieder op eigen manier bekenden hun afkomst uit klei van de rivier kennen de echtheid van leven waar onbegrip spookt verwijzen standvastig naar…