Alle inzendingen over emotie

Inwoner van de tosende stad, druk is het, traumatisch de stress een angstvallig gemeden aspect, ongezien bruisend kort het leven. Toenemend de druk om indruk te maken, idealistische ruimte de uitgestotene mindere te geven, luister naar mijn woorden even. Het kleine meisje in de straat, de kindertijd van onze cultuur, de oude man die…

De toevertrouwde tijd staat stil, en als wij op zoek naar haar gaan, dan leren wij meteen.. het is niet wat men zoekt wat zo belangrijk is, wat zoveel geven kan. Omdat herinneringen tranen weer opwellend wegdromen laten. De minuten ze passeren dan. Ze gaan voorbij jouw wereld, in enigheid die enkele jaren in die je gelukkig leefde…

waarom zou een echte man niet mogen huilen? hij verbijt emoties als het kan maar op een schouder schuilen is dat verkeerd dan? waarom een kruis blijven dragen? geen smart te delen tot het einde van zijn dagen zullen nooit wonden helen is hij te beklagen oprechte tranen bevrijden diep geworteld verdriet verzachten emotioneel lijden echte…

De zachte brandende traan diep in mij, die ik niemand eigenlijk echt tonen kan, eerder bij veel gelegenheden verbruikt veilig en peilloos verborgen komt zij dan, ontzettend lieve zachte hartsontroering, ‘n diepte die niemand werkelijk evenaart omdat om wat ik geef, mijn hart omwoelt, niemand deze zielsgelegenheden aanvoelt waarmee men zacht…

de reden van je glimlach, valt ver te zoeken, je zuchten niet meer dempen, berust in opoffering je woorden trilden vol liefde zenuwachtiger terwijl je mijn zachte hand naam de dagdromen die je wilt delen ze zijn buitenweg, hoopvol zó dichtbij gekomen vragen gemakkelijker om geluk en dat beetje schuldig innig tevreden voelen de reden van je glimlach…

haardhout smeult nog op zijn laatste adem de kamer beweegt mijn handen onbedaard uit de muur rollen ogen op een kapotte vloer glazig en opgezwollen worden wonden bekeken huiver breekt uit de gaten in mijn huid, ik schuur de beenderen van het juk en leg ze op de as van wat was…

Vind ik in ritselende bladeren Antwoorden op de vragen Die spoken in mijn hoofd Hoor ik in 't bulderen van de wind Die raast rond mijn huis Jouw stem Zie ik tussen de takken van De bomen silhouetten Van weleer Er is geen antwoord Voor de wind lijk ik doof Blindgeslagen door de tijd Ontglipt mij het beeld dat ik van je had…

terwijl de zon haar eerste stralen haast door gesloten wimpers werpt dringt bij het ochtendgloren een vrolijk kip-gekakel door nog afwezige trommelvliezen en in mijn sluimerend bestaan voel ik jouw ogen zacht en teder dwalen over glooiend lijflandschap je elleboog stevig in het matras geplant rust je hoofd op je hand wat ben je mooi zeg…

gestadige weg, waar loop je langs.. wat verwaarloosd want ieder einde is een ruw begin. Ik voel het zachte mos, levendig groen, siert de lijdensweg en honderd vleugels dragen mijn zachte pijn en de warme wind hij vangt mijn haren, houdt mij zijn hand liefdevol voor mijn ogen. Oneindig ver blijf je weg, ik zie verwijderd mos groeit…

Versieren... wil ik je bloemen steken in je haar Versieren wil ik je met ketting,ring en parelsnoer Maar jij geeft geen ene moer om opschik of versiering Je wilt eigenlijk maar...een ding: bemind te worden.…

ik zet een punt zomaar zwart van tint het blijkt meer dan een stip die is minder ruimte gegund doch wordt vaker in de verste verte bemind zo toon ik enkel soberheid met een pen en wordt dit teken vaak als onbeduidend beschouwd maar ook getuigt het van een einde soms onverwacht men had dan liever aan een verwachtingsvolle…

ik zag je in de winkel staan en zei die jurk past je goed en jij mij…

vele malen al in gedachten benaderd geef ik je nu eindelijk die mooie bos rozen of laat ik de zoveelste verdorren in mijn hoofd…

mijn roep weerkaatst niet nergens sterft in oneindigheid alles zo ver weg…

m’ n hoofd kopieert maar door honderden vellen met steeds dezelfde tekst gelukkig zijn m’ n muntjes bijna op!…

denk dat ik maar eens ga douchen onder de uiteengespatte zeepbellen van mijn verlangens…

met schijnbaar goud haar diep gebogen onder eigen gewicht treurt de wilg moe van het dragen…

dronken stappen knarsen het grind door een tuin zonder bloemen adem stokt van de dreun van een hand aan de klink de deur gaat open de rest op slot…

vleugellam stort ze als een baksteen na al die harde voelt ze deze klap niet meer…

de eerste viool wil je graag spelen maar met steeds meer valse noten op je zang raak je bij mij de gevoelige snaar niet meer…

angstig elk buiten negerend rol ik me bottenkrommend tot egel…

Waar is die man , waar zijn zijn zilveren haren 't is dwaasheid hij nadert me ik voel de vloed in de verte zijn golvende kruin daar komt het lastpaard dat ik mis. Ik neem de dag als dwaasheid op met de ongedekte haardos straks vat ik zijn hand van oude dromen die hij dacht te vergeten. Spoed me naar zijn wangen het hek flankeert onze…

al vallen je woorden soms zwaar ik vang ze met zachte hand toch licht op zo blijven ze heel en letters op hun plaats alleen de puntjes op de i zet ik even opnieuw stevig op hun plek…

ik rij bomen rijden mee stam na stam bonkend hortend stotend schampend basten gierend sapstromen overkokend stomend sissend diep door rood…

pak mezelf bij kop en kont en smijt me tegen eigen stellingen sommige wankelen andere donderen om een enkele blijft staan na wat gekwab tussen de oren adem ik nieuwe gedachten in de nieuw ontstane ruimte…

in vertrouwen laat ik je toe tot in het diepste van mijn zeeën waar jij mag duiken tot op de bodem om mijn diepere gronden boven water te krijgen…

je zei helemaal niets maar sprak me wel aan sprakeloos was ik…

als weerschijnvlinder fladder ik over water en spiegel mezelf…

Mooie liefdevolle kamers te huur, niet te groot en zeker niet te duur. De kamers zijn warm en heel knus ingericht en er schijnt een heerlijk rust gevend licht. De kamers geven je een heel veilig gevoel, en je mag er denken "laat de boel, de boel". In de kamers kun je heerlijk jezelf zijn, gewoon vrolijk, verdrietig of met innerlijke pijn…

uit mijn laatste raam kijkende zag ik al luisterend naar het wegsterven van hun klaagzang traag zwarte vogels vliegen over grijs betegelde akkers waarachter ze verdwenen in een hels avondrood al wachtend op de volgende vlucht tank ik mijn laatste glaasje diesel klop mijn pijp en sluit alvast m’ n luiken…