Alle inzendingen over emotie

Er past daar rouw als herfst voor de zwarte esdoorns uit zwevend zaad ontstaan zodat het op kan houden roekeloos en geschift te zijn Zonder haar geen zin meer kunnen vinden in zonder haar verder gaan geen rode draad van jaargetijden bij zonsopgang en ondergang…

Harde buiken van ongesproken woorden geboorte van een eenzaam hart De tranen die er zouden komen verstillen in de donkere nacht ontwaakt, in hopen en verlangen vergeet nu het gemis vertrouw op wat zal komen. aanvaard al wat er is. Geluk zit in de kleine dingen, luister naar wat men zegt, vergeet beslommeringen en wandel en voel…

zij kijkt verder dan het venster overschrijdt de troebele horizon waar liefde plotseling verdween zij verdrietig eenzaam achterblijft haar grenzen liggen dichterbij nu tegen de wanden van haar hart deerlijk lijden wil ontsnappen tot barsten overgaat in breken hardheid delft het onderspit de avond brengt geen uitweg nergens kan zij soelaas…

kietel je even tussen neus en lippen door het zit nog wel snor…

Langzaam verdwijn je uit je lijf In vage reizen door het verleden beleef je angsten opnieuw Op de wand tegenover je bed zie jij taferelen die voor ons verborgen blijven We zoeken je in een enkel woord dat je af en toe ontglipt En vinden je als een in de tijd verdwaald kind terug…

Wolken vluchten van oost naar west of omgekeerd. Maar ook van noord naar zuid of omgekeerd. Net als de vogels. Het wordt zomer. Ik hoor en zie mijn vader. Hij plant afrikaantjes. Mieren verleggen in colonne hun weg. Even roert de wind een wolkje door mijn beeld. Oh, mijn zusje. Haar blonde krullen blauw gestrikt, in de armen van…

mijn veel te zoute zee werd heerlijk zoet water waarin ik zwemmend steeds natter werd door jouw overweldigende liefdesgolven die mij voldaan het warme strand op spoelden waar jouw stralen als meer dan duizend zonnen mijn traangordijnen voorgoed deden verdampen zomerblauw kleurde onze hemel…

voor mij het einde als jij de ochtend begint met een dikke zoen…

achter uitgestrekte stilte verscholen in diepe wateren liggen woorden die aangeraakt door zachte wind een tipje van de sluier lichten waar leisteen grijs tussen ochtendgloren en avondrood zich even van zijn koperen kant laat zien ontbloten woorden slechts een fractie van het mysterie zo voelbaar dat zij verwaaien in de grootsheid…

Ik wil de voeten in het zand steken  het warme zoute water van de zee in golven over me heen laten spoelen fietsen wil ik door de duinen met de neus in de wind  of in een bootje dobberen  en dan dronken zijn van Liefde en alles vergeten behalve nu. Ik wil vuurrood en een beetje paars vliegen hoog boven alle dingen die groot van moeten…

Ik start een tocht, Vol goede moed. De vogels tsjilpen vriendelijk. Ik ben blij. Het begin van mijn tocht. Het gaat heel goed. De wind juicht me toe. Ik ben trots. Ik ga verder met mijn tocht. Bijna val ik. De diepte staart me aan. Ik ben bang. Zo gaat mijn tocht. Gewoon doorgaan. De eindstreep houd me bezig. Ik ben moedig.…

hang m’ n wens aan een witte wolk blaas ‘m jou richting hoop dat ie aankomt zodat jij ‘m in de schaduw kan lezen zou mooi zijn als daarna de zon weer volop zou gaan schijnen…

wezenloos staar ik in de dag de mensen en de duizend dingen door de tijd voortgestuwd eenrichtingsverkeer altijd maar weer duizenden voetstappen en niets of niemand die zomaar tegen de stroom in omkeert en ziet en liefheeft zomaar een kus in de vroege ochtend…

zo voldragen in verbeelding wil ik nog slechts in woorden wonen waar ik zo naadloos cirkelrond volledig mij kan zijn dat het getemde wildebeest geen regels en geen protocol de keizer blijft behagen hartstochtelijk en passievol laat mij maar in mijn woorden wonen waarmee ik mij verbonden weet die door mij bouwen aan het wonder dat ook…

Weemoed ‘k Voel me weemoedig Bezeerd ‘k Zou willen bidden Zoals ik eens heb geleerd Hoe kan ik geloven Dat Hij mij nu hoort Als ik al jaren heb verloochend Het Goddelijk woord Ik zou willen gillen Dat ziek zijn ‘t geluk zo verstoort Ik heb mijn verdriet In de kiem gesmoord Wat zou ik dan willen? Verbonden zijn en delen Ziek zijn…

Wat ik wil is jou gelukkig zien Ik voel je pijn maar weet niet waar het vandaan komt Je trekt je terug in je eigen wereld Laat me erin, ik wil je helpen Wat ik wil is jou kunnen begrijpen Ook al begrijp je jezelf niet Maar we kunnen praten over wat je gedachten zijn Wat je dwars zit of hoe je dag is geweest Wat ik wil is jou voelen Ik wil…

vlakken verdelen kleuren passend binnen zwart vormend een geheel…

MOGE ELKE ONTBERING JE MEER KRACHT GEVEN. Moge je veel geluk kennen maar als je ooit problemen op je pad vindt, moge je dan altijd een hand vinden om je te leiden en te troosten, een stem om je aan te moedigen.…

Je leest de stad in fasen Gevlochten in je bruine haar Weerspiegeld in de glazen van een ondoorzichtig paar. Je lavend aan de muren van een verzonken haven - Ik blijf nog even gluren - Wil jij de monding staven. Ik overweeg je ogen Wil weten waar ze zijn Bij de antieke bogen of in het groen venijn. Ik zink neer in 't warme gras Sluit…

zeg maar welke kleur je bent vandaag dan pluk ik bijpassende bloemen tot een mooi boeket met jou als stralend middelpunt…

rilling door de klas als het krijt bijna op was krasten nagels scherp * Deze ervaring opgedaan tijdens les van meester Hendrikse in de 6e klas van de Robert Kennedy School te De Kwakel in 1972. Meester Hendrikse deed net zolang met zijn krijt totdat zijn nagels het schoolbord begonnen te krassen, Een vreselijk geluid, iedereen kippenvel…

boven de wolken speelt zomer nog steeds mooi weer nu nog eronder…

elke dag sterf ik opnieuw als ik je zie als ik je hoor als je dichtbij als je ver weg denk ik ga.. kijk me niet aan hou me niet hou niet van mij niet nu niet ooit raak me niet laat me laat me maar en dan krimp ik sterf ik duizend doden mijn ziel die huilt spreekt andere taal kom kom maar blijf dan ga niet ga…

In het verleden van jouw menselijkheid bij een gecalculeerde rationaliteit op een eiland, tijdens een feestje hielp je mij bij de verwerkelijking van een waarheid, die ons samenbracht en stevig vasthield in de nacht die zich manifesteerde om ons heen met een geroezemoes van stemmen in herhaling van dromerigheid als een oneindige dialoog uit…

ik luister jou als een schelp de zee…

Geladen met water Geladen met lood Emoties weer beschoten Verdriet is dood Vrede in aantocht Liefde is onderweg Weer een schot Liefde heeft pech…

de kleur van jouw hart schijnt volop nu het je voor de wind gaat na woelige baren te hebben doorstaan bestraat jij je een weg die in het verschiet ligt niet wetend dat het zou veranderen van doodlopende straten tot een doolhof langzaam verstrikt in een web waarin het ene gat gedicht wordt met het ander menslievendheid wraakt jouw kern…

verstrengeld door liefde lezen zij elkaar in de weerspiegeling van de zee maren in de wolken zonneklaar blijkt dit nu allemaal passé hij leest zijn pijn in haar ogen blaam kruipt op vanuit zijn ziel probeert hij ze kussend te drogen wat eens solide was nu zo schriel lijkt deze magie doorbroken nu hij vaker in cirkels praat 's nachts…

achter woorden geschreven woorden zaten meer tranen verborgen dan dat je zo op het eerste gezicht kon bevroeden…

vader kocht ooit een verzameld werk een bundel gedichten van degelijk merk bij wat hij mooi vond zette hij strepen een enkele keer een uitroepteken bij tijd en wijle herlees ik die zeer summiere biografie in een code van strepen en stippen steeg het water hem naar de lippen ----------------------------------------- uit: 'Goejanverwellesluis…