Alle inzendingen over emoties

geen beweging horen als geluiden zichzelf ruimen maakt stilte eindelijk een kans te vaak wordt zij overstemd krijgt zelden de mogelijkheid zichzelf eens kenbaar te maken jij hebt met jouw lach die ruimte gecreëerd in het zenden van warmte en kracht die stilte genereert verbazing en verwondering om dit fenomeen waarin emoties…

zomaar wat woorden neergesmeten op het papier zomaar wat kleuren gegooid op het schildersdoek zomaar wat emoties neergesmeten op de grond zomaar wat gevoelens gegooid tegen de muur gewacht op de opluchting die verborgen bleef verborgen in de ziel van de mens die niet kan zeggen wat in hem leeft niet op papier niet op het doek…

leer mij weer even kijken door de ogen van een kind verwonderd nieuwsgierig en vol verlangen laat mij weer kijken door de ogen van een kind dat z’n vreugde en verdriet slechts in een ogenblik vindt en ogenschijnlijk niet in emoties blijft hangen leer mij het leven weer ervaren als een nog onbezoedeld kind kwetsbaar lieflijk onschuldig…

Zoals rackets elkaars werking versterken factoren die bepalend zijn in het gruis van samenhangend gravel Waar men emoties zal bemerken tussen in en uit of op de lijn lijkt vriendschap in de knel.…

Ik wilde schrijven in de woordenstroom die als in een droom boven kwam drijven; vreemd hoe het begon… Het werd een vloedgolf van emoties en indrukken, waar ik me niet van los kon rukken, mezelf eigenlijk onder bedolf. Spraakwater maar dan geschreven want alleen zo heb ik mezelf nog enigszins in de hand.…

Windstil, een zon die straalt Kalm water, groen gefluister Net of alles 'n beetje draalt Wachten op stemmen in 't duister Als de zon dan langzaam zakt En lange schaduwen gaat trekken De schemering je emoties pakt Je geest zich aan de horizon wil strekken Dan pas is alles tijdloos Los van elke bestemming Lijken dilemma's belangeloos…

Vaalblauwe ogen, waas vol waanzin heldere gedachten zijn wensen en zijn dromen vaalblauwe ogen waanzin in zijn geest wirwar van gedachten kronkelend in zijn hoofd de haat, de mensheid, het bestaan verschoppeling van het leven mensheid zo gemeen haat vol haat is wat hij voelt hart vol emoties daders van de pijn en wreedheid zal…

Zo speciaal...zoveel hechter zonder lichamelijke liefde juist daarom zo veel echter Zo diep...zoveel meer puur platonisch juist daarom zo verrassend elke keer Veel emoties...veel verdriet met een ander lach ik zoveel niet Geen verplichtingen...alle vrijheid elkaar zoveel geven toch zo weinig tijd Op de hoogste pieken en de diepste…

Hoe kunnen mensen ooit ontspannen en vrij het leven zo teleurstellen dat hemel een hel wordt Waar liefde wil vervalsen ons tot verraad verleidt en denken in emoties leven tot waan verheft Waar eenheid is vergeten strijd ons gaande houdt waar echtheid wordt gemeden leugen tot waarheid gemaakt In onschuld geboren rijpend fruit dat…

vonkend slijpt leven weerbarstige randen bij een regen vuur vertelt van uur tot uur de opgeslagen emoties uit een twistpartij die vrij blijft van fysieke confrontatie het is geen spel spelen heeft al lang zijn charme verloren aan het langste eind waar geven en nemen vaak te goeder trouw de smaakmakers zijn om misverstand en ruzie…

nooit heb jij jezelf verwond aan de scherpe contrasten van het licht altijd waren er zachte filters uit de veelheid van jouw emoties die scherpte rondden jij die altijd binding had met degene die in het donker gevangen zat zonder enig perspectief jij die wars was van alle schijnwerpers en toch je boodschap van liefde en gelijkheid…

Gevoelens, emoties, dit kon geen toeval zijn Uitwisselen van lol, geluk en diepe pijn. We veranderden zienderogen, waren rijk Jij en ik hebben nu een andere kijk. Een magische, magnetische band Figuurlijk, hand in hand. Individueel stellen we niet veel voor Fijn nu, samen op hetzelfde spoor...…

ik weet door de kleuren van je ogen dat jij bestaat omdat ik de combinaties maak die met mijn gedachten spelen haren zijn kort krullend of watergolven het strand en de zee in het blond van duinen en stralende zon ik hoef geen emoties aan je lach toe te voegen innemend en charmant zijn altijd jouw grootste troeven geweest…

alle woorden schieten tekort bij verlies je eigen emoties zijn sterker dan duizend boeken en 24 tekens…

ik heb ooit de karakteristieken van je gezicht kunnen lezen maar waar zijn die markante lijnen vandaag de dag gebleven ik wil je leven zien in het ervaren van emoties liefde en verdriet misschien wat vage sporen geven nog enig zicht op wat er van je huid is gewist gelukkig spreken je ogen tegen met wat jij met je mimiek laat…

Verdrongen emoties Vormden vuur in jouw ogen Het was alsof De wereld brandde Je hand gebald Om het te verbergen Toch zag ik dat Je vingers trilden Je trekt je terug Het gevecht bood geen uitkomst meer Ik voel de steken In je hart Je lichaam wordt slap Nu hoef je niet meer sterk te zijn Ik kijk naar je ogen Voor de latste keer…

Als op vleugels gedragen laat ik me meevoeren op de hemelse klanken van solisten en prachtig zingende koren Hun hartverwarmende stemmen het lieflijk geluid van violen strelen m'n oren Mijn hart bonst in m'n keel emoties komen naar buiten Even wordt het me te veel En komen er tranen die niet meer zijn te stuiten Dan sluit ik m'n ogen en…

karakters op Een stukje stof en een waaier Vertelden haar verhaal In een complexe geheime taal Een glimlach gebeiteld op haar gezicht Hij zag alleen haar vrolijke ogen Doch in haar hart daar broeide iets Een hart dat overliep van tranen Het diepste verdriet dat mogelijk was Kon zij nimmer uiten En schreef dat in haar vrouwentaal Ware emoties…

niet koud of heet maar kent het klappen van de zweep is hier de meesteres feilloos voelt ze haar cliënten aan laat ze pas gaan als zij volledig zijn gestript in het spel van lust en pijn kent de paden van de hel die door extravaganten nooit belopen zijn zij draagt slechts latex wanten totaal verdwaasd zit naakt te shaken door emoties…

laat me schemeren in je heldere ogen die liefde stralen uit een warme blik nadat ragfijne regen van nooit geziene tranen langzaam is gaan klaren in een eerste lach waar je stem nog zacht en timide met emoties spreekt breekt de zon zijn duizend stralen zij verhalen van passie en begrip waarmee jij uit eigen hart de zorgen van anderen…

jij hebt bij de schepper ooit de masculiene tien gescoord hij heeft jou als zijn prototype binnengehaald geboetseerd en subtiel verfijnd gekneed en bekeken door duizenden ogen die voelden wat met hun blikken werd beschikt in het man en vrouw syndroom van aantrekkingskracht functionaliteiten en driften in groeiende emoties tot…

Het is niet in woorden te omschrijven wat vier snaren weten los te maken, emoties die talrijk binnendrijven, en zo mijn gevoelige snaren raken.…

Ik zie ze niet meer de woorden Ik rijm ze niet meer ze vluchten weg Ik voel ze niet meer de zinnen, het ritme, De stroken van mijn pen zijn ongeoefend en dwars Ik ben bang voor mijn vluchtende emoties Vluchtende gedichten en dwalende gedachten Want als ik ze niet meer zie zal ik ze dan nooit meer zien?…

angst was mijn vlinder vloog mij en de liefde voorbij fladderde onrust wiekte wanhopig verrotte mijn leven vernietigde mij ik jatte emoties verzoop mijn gevoel neukte me suf viel op mijn smoel loog en bedroog om niet eenzaam te zijn haatte die koppen in de ogen mijn pijn ik ben ik was besta nu niet meer angst dekte alles…

Ook Pluto deed het, met Proserpina Niet zomaar vrouw of nimf, maar een godin Zij was slechts elk half jaar zijn gemalin Die in de lente terug mocht naar haar ma Of zij emoties ook ècht kon beleven Vertelt de mythe niet, 't was maar voor even...…

ze branden in mijn lijf vingers zonder handen ze graaien en ze woelen bepalen wat ik schrijf tasten naar gedachten die ik liever nog laat wachten raken aan emoties die ik liever niet ontbloot zie halen alles overhoop wat reeds geordend is waarmee de dagen zijn gevuld in het stille leven van geduld jij hebt de hand in de chaos die…

onbeholpen in mijn praten onbegrepen bovendien onbedachtzaam in mijn laten onberekend in mijn zien ongevoelig in mijn zinnen ongemerkt in mijn zijn ongeduldig in mijn minnen ongelukkig in mijn pijn onvermoeibaar in mijn ogen onvoldragen in mijn hart onverklaarbaar mijn vermogen onverzadigd in mijn smart onbekommerd in mijn zorgen…

wild en krachtig stormde ’t machtig woeste water naar omlaag kolkend, klotsend beukend, botsend schuimend op de keienlaag stuwend, sleurend zwart verkleurend in een helse razernij oorverdovend niets belovend lokte ’t woeste water mij tergend glad ’t zwoegend pad naar de oorsprong van de bron zwetend, vloekend doelloos zoekend…

berust, luister en beef wees volgzaam maar niet vrij stil geen vragen in het antwoord van doorbroken heerschappij waar de zwijgzame velen in alle nederigheid zich hullen in de sluiers hun ontevredenheid en gebroken tegenspraak hen ontneemt te dromen dat wat ooit is geschreven in vraag mag worden gesteld…

door de beslagen vensters van mijn geest zoek ik naar vaste vormen naar waarden en normen en hoe het is geweest door de bestofte kamers van mijn hart dool ik door honderd hoven van onwetend naar geloven en voel mij zo verward door de bedauwde draden van het web verstrik ik in hersenspinsels van waarheid en verzinsels en verlies…