Alle inzendingen over gele plomp

de stilte waaruit een zwaluw vliegt draagt bolle buiken zilvervissen knipperen, velden bewegen en met een verziend oog wuift het zeewier over mijn schouder het huis, leeg van zomer verzamelt de vlinders van de dag ik waan me Van Gogh en schilder zonnebloemen met blinde handen uit het licht…

(1 let-ter) Men neme 1 korreltje zout en houde het voor het linkeroog: de wereld lijkt rond en ver weg Ontploffingen niet meer dan wat opwaaiend stof kinderwagens overschrijden in colonne de grens iemand heeft alle grassprieten geteld en krijgt daarvoor de ereprijs Men neme 1 korreltje zout en houde het voor het rechteroog: de wereld…

ik weet nog mijn liefje de dagen van zonlicht de sterren op je schouders en het antwoord dat ik schreef over de bloemen en jouw glimlach over 't loflied van de zee op vleugels van een vogel die ik bewaren zou voor eeuwig ik weet nog mijn liefje de reis naar de dood het anker dat losliet tussen de stenen op het strand jij wilde ze…

Beide handen gaan langzaam naar het opgestoken haar verdrietige blikken proberen het venster te ontwijken wanneer een spiegel een glimlach om de vele herinneringen laat zien speelt een gele roos aan een struik met de eerste druppels ochtenddauw haar handen gevouwen bidt zij in stilte om niet meer vergeten kijkt zuchtend naar het album…

Je bonkige schouders Gestoken in die stoere Gele trui, spierige benen Steken uit je korte wielrenbroek, Je grijzende haar verraadt Een leeftijd die door je Blitse outfit ontkend wordt - Jij gebruikt geen anabolen En andere drugs of zo, Heb jij ook helemaal niet nodig Je slaat ze zo wel in elkaar, Een jonge vrouw van dertig En…

blauw één punt één kleur één lijn het had géél moeten zijn…

Aan de hemel staat heel ver Die zelfde gele ster. Ik ga mijn weg, mij baantje om, Een van de velen aan het hemeldom.…

De FIFA staat garant voor het spekken van eigen gewin, de Grieken brengen nergens iets tegenin, de groten krijgen meer inkomsten dit jaar en de kleintjes tja, daarvoor zijn de rapen gaar! Maar als "Jan met de Pet" een foute actie uithaalt, is het de gemeenschap die de TOL betaalt! Over omgekeerde wetten gesproken!…

in deze mystieke hemel fijnbesnaard met slierten van nevel in gele kleuren kan je waterdampen snuiven van geniale zoete geuren en zie je feeën en elfen spelen met de kaart.…

Telkens opnieuw breekt de ochtend de nacht, als een eierschaal rond de aarde barst het ochtengloren waaruit het geel als een ronde bol aan de horizon stijgt, de lucht vult met heldere lichtkleuren. Laag per laag ontmantelt ze haar wereld van het donker nacht gebeuren en laat leven weer geboren worden.…

Schijn is een kunst, een paar vegen vormen van verf, een intieme ervaring van velours, huid en verdriet Een mooier vak bestaat er niet dan schaamteloos direct nabijheid en diepte te voelen, zoals in bed Schijn bedriegt, mijn faillissement is maar een façade, als een naam die onwetend aan je gegeven wordt Schulden heb ik niet meer geld…

Ooit raakten groenen het blauw van de einder stonden bonte koeien en wollige schapen als gepoot in de grond omgeven door kwakende sloten waarin plomp en zwanenkruid welig tierden het mooiste onkruid de bermen sierde daar is natuur verstomd het uitzicht is versteend door huizenblokken stoepen en straten door horizonnen verlaten en mijn…

puik panklaar pasteitje praat me niet van plomp pedant protserig pompoenen eten pinda's achterover gooien pepsels knauwen omdat uien prat gaan op pruttelend vlees protesteer, mijn lieve profileer je ongenoegen potentie in overvloed punt is hoe plezier je die pleit voor fijngevoeligheid per pc of per se bij precaire, culinaire…

Zit ik rustig aan de oever van mijn stille binnenzee komt een scheepje langs gevaren met aan boord mijn liefste fee roept de stralende gestalte van de kleine boot mij aan loopt het tegen hoogtij, vraagt ze anders moet ik verder gaan. Gooi het roer om lieve dame ga in godsnaam niet voorbij ik heb hier de dood gevonden hem met huid en haar…

zoals tere druppels van verlate lenteregen zachtjes glijden langs hunkerende bladeren dat geluid nauwelijks waarneembaar maar wat oren doet spitsen klinkt als je, op jouw manier zacht mijn naam zegt in mijn linker oor…

vanwaar komt wat mij doordringt? met gesloten deuren en ramen is het er als een doorzichtige houtworm vreet het zich gestaag naar mijn binnenste niet te stuiten knagend vol genot geen verweer maar zin in morgen meer het leven laat zich zien zonderling kronkelend maar helder als glas flonkert het diep in mij handen voor de oren ogen strak…

zeewaterwind zweept golf op golf woest tot zoutige vlokken en wij schuimwind vangend wij lopen daar tegenwind treitert ons gelaat zoutvangende wimpers als vegende wissers met zachte zee ogen hand in hand lopen wij daar gehoorgangen gehuld in geraas de adem afgesneden lippen opeen geperst de tanden zandknarsend…

De zacht rode volle maan neem ik onder mijn armen mee naar binnen doe er een kleedje om heen hij is nu van mij niemand mag hem meer zien genoeg onrust is gezaaid vooral bij mij hij houdt zich stil voor even de splinters in mijn ziel maan beschenen nemen gigantische vormen aan van draken en doders worstelend om het grote gelijk dat niet…

waar je woont wil ik weten welk blok om welke hoek? welke voordeur in rood? doe open! ik wil je vinden en de deur achter ons sluiten…

wind waait heldere lucht zwiept en zwaait bomen tot buigen gedwongen kreunend van genot het blauwe zwerk wordt wind geveegd dode naalden vliegen rond vormen slordige hopen op onmogelijke plaatsen het water dat gevallen is maakt nieuw groen vele vliesvleugeligen sterven een voortijdige dood zo is het beschikt daartussen sta ik ik kan…

Rood raakt niet elkaar opgelijnd in orde houden ze afstand zuiver zijn ze niet beiden zwartigheid laat sporen na ingegroefd de onuitwisbare tekens van ander leven Rood wordt vloeibaar bloed dat stroomt zwartgalligheid zuiver zevend De satellieten in Crème wachten als engelen voor de poort te worden toegelaten om Zwart te verzachten…

dollende draken spelen met mijn gedachten hun tongen vurig gespleten likkend in de verholen hoeken van mijn brein zo zonnig zoenend bloembladeren verstrooiend richten ze hun spleetogen op de diepten van mijn ziel daar waar ze willen zijn pianonoten gezang klinkt daar niet bekeken wil ik worden driftig speel ik door hun hete adem strijkt…

Vrijheid Zij hadden de vrijheid te kiezen waarheen ze wilden gaan Zij hadden de vrijheid te kiezen wanneer ze wilden gaan Zij hadden de vrijheid te kiezen met wie ze wilden gaan Zij hadden de vrijheid te kiezen hoé ze wilden gaan Allen gingen Tezamen zittend in hun riemen op hun stoelen omhuld door een aluminium buis…

Het landschap luistert Hoort komen de wind Ziet vallen de vlokken Voelt zich ontsmet Vriendelijk is de sneeuw Geduldig blijft ze liggen Wachtend op het moment Van betreden, de ontluistering Daar komt de donkere man Met de lichte treden En de zware gedachten De mond strak gestreken Hij betast met voeten Het ongerepte landschap Een…

Daar tuimel je uit je ziel Drollig draaiend verspijkt puntend Kies kas gekozen hazenpad Manliefde druppelig vergooiend Spetters op klevende oogharen Knipperende knaspige pupillen Blind blad blader zijn fijn venijn Wiegel weg gevlogen warmte Met glasvensterige scherpe stukken Steek je wulps woest stotend In zeisige zolvende zachte man Hieper…

waarachtig waargenomen heb ik U wezenlijk was ik niet zo voorbereid ik deed gewoon mijn ding ging daar helemaal in op en juist op dat montere moment waarop ik even helemaal niets meer wist de vele gedachten voorbij stopte het denken abrupt vastgenageld werd mijn geest de blinddoek afgetrokken en heel even mocht ik zien de hevige helderheid…

Daar ben je dan dreigend rood verstoppen kon ik me niet dus krab me maar open krijs me onder met je afschuwelijke stem kwijl je vochten over me heen lik me met je ruwe tong beknel me om je harige borst bijt me in mijn vlezige nek omfloers me met je hete adem trek uit mijn haren duw je hoorn in mijn zachte buik wat ben je duivels ik kreun…

het hoofd buig ik nu buiten in de kou en voel de kleine glinsterende vlokken neerdalen met schroom alsof ze zich bedenken zich weifelend neer leggen op mijn ruige trui even kunnen ze bestaan mijn warmte zal ze smelten dra zoals Mozart´s noten neerdalen in mijn gehoor even blijven liggen en dan gaan teloor gesmolten in mijn oor druppelend…

waar ergens in ons feilbaar denken bevindt zich de waarachtigheid de onaantastbare gepantserde kern waar vuile dingen niet doordringen waar een schimpend woord op afketst en snijdende zinnen afbrokkelen waar boze blikken smelten druipend omkeren naar zichzelf waar gloeiende toorn zijn driftig gemoed verliest en zo tot inkeer…

mijn warme wens is dat ik je vind in dit lichtblauw labyrint mijn rood gemoed schaamrood op de kaken doet me naarstig zoeken opgewonden passeer ik die blauw stralende lichtheid van jou sporen van een rein verleden ik ploeg door je gele afstandelijkheid heen struikel over je opgelegde paarse spiritualiteit tot ik je zie verschijnen…