Alle inzendingen over gepeins

Daar zit ze, in gepeins verzonken golven komen rap naderbij, da's niet zo vreemd want nog even en 't is toch echt: hoogtij. Daar zit ze, krijgt natte voeten golven maken haar benen nat ze lijkt 't niet te merken is met haar gedachten, verder dan dat.…

de wereld staat dan plotseling stil gepeins over de zin van het leven die overdenkingen veranderen je wil en je besluit je leven meer inhoud te geven dankbaar zijn voor wat je hebt gekregen intens genieten van de mooie natuur elke dag ervaren als een zegen bewust leven ieder uur.…

O, mijn gepeins duurt lang - ofwel oneven. Ik pleeg met lust een moord als tijdverdrijf en dood de tijd. Verleden tijd is stond. Het is de gang, waaraan ik almaar blijf. Hoe rijdt men geestvervoerend? Antwoord: spook. Geen letter kan er bij. De zaak is rond: het vierkant is gevuld. - M'n zondag ook.…

Hier zit ik dan, in zwart gepeins verzonken, en leg me neer bij treurnis' heerschappij, want vriendschap die uitbundig werd geschonken, leek op een dag de houdbaarheid voorbij. Ik weet niet meer hoe onze stemmen klonken, al liepen wij gestadig zij aan zij.…

Wat de Vader van ons zal verlangen: luchtig gepeins, omvat door vaste hand, die ruim klinkende tonen vangt, starheid bant.…

De zwerver schrijdt, in zoet gepeins, weer voort; Waar zoveel eensgezinden samenkwamen, Daar sterft de haat, en wordt geen klacht gehoord.…

De rimpels op je voorhoofd verraden jou gepeins In je ogen kan ik lezen of het waarheid is of veins Door je wangen kan ik meten of je lief bent of een kreng Aan je neus kan ik aanschouwen of je gul bent of een krent Je mondhoeken vertellen hoe je echt van binnen bent Door je vingers kan ik weten of jij het harde werk kent Als je schouders hangen…

Ja zelfs als 't helder water bruisend gutst, Dat zorg en stof verstromen in zijn stralen, Droomt ongestild gepeins toch naar Uw rust... Uw palmen strelend langs mijn slapen dalen, Uw vingers strenglen zich en ongestoord Voel ik hun lief gebed een wens herhalen, Die in mijn diepe vrede wordt verhoord.…

Schichtig als een bange hond aan zijn baasje vastgeklonken loop ik hijgend in het rond op zoek naar de vaste grond in gepeins verzonken Hallo mijn liefste ben zojuist verdwenen als een glimlach in de nacht in mezelf verborgen onbeduidend en onschuldig zwevend naar een stille kracht Zoekend op het stille pad van vergetelheid en voeten…

Plots schrik ik op uit mijn diep gepeins. Sliep ik? Hé, wat’s dat nou? Waar zijn jullie nu?....Ach allemaal weg En laten mij hier in de kou. Maar boos zijn kan ik niet, ik verzaakte mijn plicht; Liet jou in je spel ongestoord. Nu ben je te moe en bent weggegaan, Gedoofd en in sintels gesmoord.…

Zij staarden lang zich aan, in diep gepeins verloren, Dees, met een hoge ernst, die, met afkerigheid. En bange stilte scheen op eens Natuur te omzweven. In 't eind vraagt de eerste, wijl een traan zijn oog ontvlood: 'Wie zijt gij?' 't Antwoord is: 'Het Leven.' 'En gij?' vraagt de andre. - 'Ik ben de Dood'.…

En wij drukten ons de handen, En, in zoet gepeins verward, Voerde 't paadje ons spraakloos verder Met de hemel in het hart.…

De wijsgeer, in gepeins verloren, Zwierf mijmrend langs zijn eenzaam pad: Hij zocht geheimen na te sporen, Die de Almacht hem verborgen had. Een strijdig twijflen en geloven Kruiste in zijn walend brein dooreen. Nu zag hij vragend op naar boven, Dan zag hij tastend om zich heen.…

Ik stond ontroerd, verdiept in duistre vragen, In mijmring en gepeins verward, Met de ogen op de groef geslagen En weemoed in 't gebroken hart; Ik zag in 't rond, of niemand stond te wenen, Ik las en vorste in ieders blik . . . De kuil was dicht, de schaar toog henen, En niemand plengde een traan — dan ik.…