Alle inzendingen over geruisloos ademen

Op de bodem van de oceaan slaapt een reus uit, die ademhaalt adem in en het tij trekt terug adem uit en tij komt terug Water en zon verlangen naar verdampen en licht worden wolken in de lucht weg zweven naar de grens van zout en zoet Regenen op een zanderige kust Hoger in de bergen valt sneeuw in de zomer smelt tot water stroomt zoet…

Opgesloten tussen metershoge muren Bang voor wat daarbuiten is Eindeloos piekeren en zich afvragen wat ze op de aardbol doet Verder bouwen aan die muren Steen na steen tot ze naar adem snakken moet…

tijdens een harde zit een levensles voor kleine Jeroen over grootse zachtmoedigheid: ‘en zij keerde hem de andere wang toe’ dus dat was wat mama deed als papa weer thuiskwam met peperkoek in zijn adem…

Zacht strelende zonnestralen, liefdevolle adem van de wind, de aarde opent haar schoot. De ogen half dichtgeknepen, het lichaam nog nat en onwennig, een nieuw leven koestert zich.…

Als ik bij je ben krijg ik bijna geen adem hopend dat de klank van je stem mijn oren bereikt zodat ik in je ogen kan kijken. Op dat moment stopt de tijd en zie ik de engel die je werkelijk bent…

Erger dan de dood die met een kus de adem steelt erger dan het vuur dat het stille vlees tot stof verzengt is het verjaarde leven dat lange dagen grijst en wacht, wacht…

staketsel floept eruit in weerwil van het schrijven en pruttelt in mij nog nazien zonder dat stom te horen voelen zonder zin adem ik met rente gangloos in bewegen bedenk ik amper grip…

Adem je nog altijd warm en bezorgd Kijk je nog altijd vurig en vastberaden Luister je nog altijd begripvol of tegendraads Ben je mij nog niet moe Omdat ik steeds onverwacht doe Ik klamp me vast Wind, sleur me nu niet mee...…

Het team zal adem testen van piloten.…

daar waar rond plat bijna banaal maakt ontheemd uitgedroogd op zoek naar een zee van adem waar lucht het licht nooit meer zal raken ja daar daar slaapt zij zwart…

Eerste keer Het is net of ik de zon het ruisen van de zee de geur van het gras de wind op mijn huid ik adem ik beweeg ik leef het is net of ik jou voor het eerst zie staan…

Ademen zal ik heel puur in de bron van je ogen Zoeken zal ik in de stroom van helder geluk de gloed van je verlangen Verdrinken zal ik in je meren klare spiegels dragers van een kostbaar geheim…

Liefde die leven geeft vloeibaar voelt ademend een hart heeft kalm aan land spoelt. Opnieuw de diepte wil op zachte zeebodem verraderlijk en muisstil nadert gevaar.…

Ik zal liever zijn dan nodig Moedig Mild ook Altijd het hart volgend En wat er is zacht koesteren op het ritme van adem je warmte vervult me als ik heel dicht tegen je aan het nu beleef als het mooiste, ooit eindeloos…

Ademen zal ik heel puur in de bron van je ogen Zoeken zal ik in de stroom van helder geluk de gloed van je verlangen Verdrinken zal ik in je meren klare spiegels dragers van een kostbaar geheim…

Wanneer ik sterf bij het plukken van jouw naam Wanneer ik sterf als ik jouw adem haal zetten de tranen mijn hart in bloei en bloed ik voor een laatste maal gedreven……

ik vlij de zon op de brug van mijn handen en kijk met het oog van een wachter het wit in bollende zeilen en plooiranden van water dat walst op mijn netvlies in haar de zee wiens zog ik adem…

Dat iemand ervoor kiest in koelen bloede te schieten, onophoudelijk, onverbiddelijk Berekend Rücksichtslos Massaal Dat iemand - ooit slachtoffer - dader wil zijn, beschaving verslagen, naar adem happend achterlatend…

Ik ben een zilvergrijs gewaad, mijn warme adem vleit haar schouders Ik ben een lief bloemetjesjurk, heupwiegend verdwijnt ze in mijn armen Ik ben een zacht waai, twee woorden (......)fluisterde zij zoetjes in mijn oor…

Zoals golven zuchten naar het strand telkens keren eb en vloed of kwinkelerend als een leeuwerik in de lente het ontstaan opnieuw begroet zo leeft zij in mij adem ik haar zijn wij in wezen het getij…

Ik blijf dromen van dat ene gedicht dat alles omschrijft de ziel, de kern die overblijft als alles is omschreven ik adem even diep in en dan verschijnt een klein gedichtje hier op het eens zo lege vel papier.…

Maar wij, vredebroeders, staan krachtig tezamen en geven niet onze laatste adem.…

Waar modder wordt Uiteen geslagen Blokkades opgeheven Adem die stokte Weer wordt vrijgegeven Stolsels verpulverd Als waren zij er Nooit geweest Alles stroomt in mij In handen van Hem Die in mij alles Goed maakt en geneest…

de harde werkelijkheid is dat jij heel zacht bij mij naar binnen dringt je lacht, ik zing de liefde danst beweging onder wit en boven alles glanst mijn adem in jouw ogen…

Zij glimlachte haar mooie tanden bloot Streelde mijn adem Vermengd met die van haar Erg soepel in elkaar over Daar de Hemel- se Tempel was gere- aliseerd Gebed Beijing, 2001…

Geen adem te halen. Binnen in mij de steen van pijn. Niet te tillen. Gedachten aan jou graven gaten in mijn buik. Mijn voeten plakken aan de grond.…

vol gezonde tegenzin kruipt groen gif door mijn lichaam opzoek naar cellen die roerloos woekeren om mijn adem te ontfutselen het gevecht ga ik aan omdat mijn einde der tijd nog lang niet daar is…

Angst stilt zijn adem. Stoerheid schuifelt af als ik hem aanraak, breek.…

de wereld was onze adem een vlammende vogel onze vogel een eenzame ster de ster een kleine planeet een gouden schommel voor twee ---------------------------------------- uit: 'Orensnijder, tulpensnijder', 1975.…

wanneer de wind zijn adem mengt in een regen van verlangen een zee van sterren de nachtelijke hemel spiegelend overheerst dan laat ik mij dromend meedrijven in de saamhorigheid van een mooie werkelijkheid…