Alle inzendingen over geruisloos ademen

handen gevuld met zoete bitterheid struikelen over de stenen van het uitgestippelde pad happen naar adem op lege dichte dagen de vlinder ontsprong de dans en zag wat mij ontging…

Over van alles Heeft hij zich druk gemaakt, Zorgen die nooit Konden wachten tot morgen, Het hier en nu geteisterd Door donker dat hem de adem Dikwijls beneemt - Nu is alles anders En beseft hij dat Alles wat hem bedrukt Niet meer is dan hooguit Lucht in de eeuwigheid…

Gisteren nog vertelde ik in mijn preek dat goed en God twee woorden zijn die ik vaak in één adem uitspreek die éne letter meer van goed wil ons zeggen hoezeer de Eeuwige altijd Goed is…

Een danseres ben ik van kruin tot tenen ben ik danseres Je leert van mij de zin van bewegen 'n wijze les: Zoek lucht op om adem te halen zoek hemel op voor ziel en roerselen.…

Men heeft mijn naam genoemd en hem ongemerkt vergeten, Mijn naam - zo te zien niet meer dan een waas die opdroogt in de hete adem van anderen En die onzichtbaar aan de einder verdwijnt - Men heeft mijn naam genoemd en hem ongemerkt vergeten.…

ingehouden, in zíjn geest Hij had de zaken bij testament geregeld en de uitvaart van te voren betaald en wat er overbleef aan centjes moest naar een stiltecentrum in de drukke binnenstad van Rotterdam Hij had een lijst gemaakt van mensen die achteraf geïnformeerd mochten worden Zachtjes, bijna geruisloos gleden de overlijdensberichten…

Mijn adem probeer ik in te houden, jij stiet je laatste adem uit, om mijn snikken niet te laten horen, mijn ogen laat ik wijd open, want die van jou zijn voor altijd gesloten om mijn tranen niet te laten zien, mijn handen beven, de jouwe zal ik nooit meer door mijn haren voelen, ik stop ze in mijn zak, omdat ik de jouwe niet meer vast…

Ik adem dagelijks inzichten oprecht in en uit Voel mij als open kind gezegend zeg ik ronduit.…

In mijn adem fluister ik hem : "winter bewonderingen op z'n mooist.."…

mijn woorden kunnen kussen mijn handen helen pijn mijn adem kan verwarmen zolang ik hier mag zijn mijn tranen kunnen sussen mijn ogen kunnen praten mijn liefde kan omarmen zolang jij dat toe zal laten…

Je adem kust me voor je lippen Je warmte streelt me voor je me raakt. De verwachting naar meer zindert. Maar ik ben geduldig ongeduldig Ik weet, er wordt in deze spaarzame uren een parel tijd geregen aan onze dunne samendraad.…

vertedering in hun ogen liefdevolle aanraking onder water adem stokt het water deint lust in hun ogen verrukking bijna hemels het water wordt rustig stilte afscheid in hun ogen…

de zee lokt met haar ruige beweging wild ademend neemt ze mijn innerlijk tot zich laat me daar mezelf zijn kwetsbaar rilling bij de eerste aanraking laat ik mij golvend meeslepen in de woeste diepte…

van dichtbij kijkt ze wat snoezig verlegen van het ene in het andere met haar haar vermoeid en kleverig in opgewonden zweet nog buiten adem een kusje en glimlach waarna tijdloos een warmte onze wereld vult…

Dat dit tussen ons kan zijn, Deze liefde (druppel wijn In een glas klaar water glijdend, Zich oplossende verbreidend), Deze suizelend gedempte Fluistrend ademende stem te Horen in gedachte en bloed, Dat is goed.…

In gedachten ben ik bij je Dus kom in bed en vlij je Tegen mijn warme, zachte lichaam Dat zich naar je vormt Het is hier heerlijk knus Ik voel je adem en je keiharde Buikspieren Wat een weelde Om zo te liggen genieten Alleen en toch samen.…

waar woorden er niet toe doen eerder willen zwijgen kruip ik liever in warme deelbare zinnen in ‘t zacht verstillen van verhitte lijven ademend onder één huid…

Wanneer rook jou inhaalt en de laatste bloem aarzelend in dichte mist verdwijnt zal de aarde nooit meer zijn adem schenken aan die ene dag welke beperkt de laatste zal zijn…

de halve maan kuste de rokken van het wolkenfront ik keek in de nacht voorbij verdwenen buren schijnwerkelijkheid ik hield mijn adem in 1-hoog had even gelijk een ster verschoot…

Adem draagt een waas van kilte en ik voel hoe herfst mijn lippen raakt aarzelend gelijk een blad niet wetend waar te zweven een moment slechts maar genoeg om stormen te verlangen…

O, trap maar op mijn hart, schop gerust mijn schenen Je zult het zien, het doet me niets, ik richt me steeds weer op en mijn adem stokt maar even Ik blijf waar en wie ik ben Maar jij? Je moet je er maar voor lenen.…

Ik kwam in ademnood door de ontroering toen je wegging naar de dood wist ik dat sterven rust zou brengen maar toen je weg was werd de nood te groot moest ik even naar adem happen zo snakte ik naar jouw bestaan.…

adem in en ontspan. ineens uit het niets zijn ze weg. heerlijk, ik vind alles best…

Een donkere schaduw Onderwerpt alle hoop Hij toont zich aan het lijf Die hem voorheen verbood Wanneer haar adem slaapt Je de rust niet meer vat Waar je zucht naar haar hart Kón het maar dat je vergat…

rond dit mooie dorp als stille levens in een nog serene sfeer heffen bomen met hun gewitte stammen en kronen gespreide armen, zegenend, de bossen ademen zacht in hun samenhang…

wanneer prilgroen uitgroeit tot sierlijk knoppend geel dan adem ik warmte over haar heen tot ze haar diepste wezen voor mij open plooit waarbij verborgen waarheid zo verrukkelijk oogt dat ze me compleet verovert…

Jouw adem vermengd met de mijne. Mijn lichaam verstrengeld met het jouwe, onze harten verbonden voor altijd.…

zij draagt de zee flinterdun onder 't wit van huid in gesloten schelp weegt zij niets lief mij adem gesloten deuren zacht open draag mij als vuur gewichtloos in ogen…

blaas een luchtkussentje vol met het oog op morgen voor wanneer jij er niet meer bent uit voorzorg zodat straks je nabestaanden postuum over je laatste adem kunnen beschikken als troost of is dit erg naïef…

Haar haren vallen voor 't gelaat haar huid wordt witter dan wit haar adem stokt en dan wordt het Stil…