Alle inzendingen over geruisloos ademen

klapperende blote tanden rillender dan rillend kippenvel knarsende schollen op mijn hoofd ijsgepriemde kierige ogen bevroren sneeuwstijve knoken aanvriezende polaire adem maar ja, de hond moet uit…

Weer reed ik door een holle weg waar aan weerskanten wilgen staan te wuiven met die praal en pracht als van nieuw zilver en dat groen als van olijven en vooral die frisse frisse adem…

ik kan niet meer nadenken, ik kan niet meer ademen, mijn hoofd bonkt laat me uitwaaien aan zee, wegdrijven op de windgolven laat me lopen zo hard ik kan weg van alles laat me loslaten, laat me weer vrij, dus... laat me…

Geen adem in open lucht. Lopen maar toch stil staan. Voor realiteit op de vlucht. Wel willen, maar niet kunnen. Wie ontwaakt ons? Welke redder? Stilte… Besef… en dan Verder.…

Zalige winterzon, die alsmaar schijnen kon, witte wolkjes van mijn adem, hier en daar nog iets te zien van sneeuw, te weinig maar; zalige winterzon schijn volop, zodat mensen lachen, het liefst volop!…

De ochtend raakt je aan in licht en nauwelijks merkbaar gapen ik stop je in gedicht omdat ik wil bewaren je adem en zoals je ligt nog eventjes wilt slapen. -------------------------------------------- uit: De geur van natte meisjesharen (1987)…

na dagen van aanwaaiende regens slingert er een oeverloze stilte door de velden droomt zich volop aan traagheid wennend een weg naar zee om zich in het eentonig rumoer van golven als gewezen bewogenheid uit te ademen…

hoe glimlacht het tedere roze zich hunkerend open een welgevallige sierlijkheid met een hart vol spikkeltjes rode passie zo aards en hemels tegelijk dat ik blozend in haar zoete adem verwaai…

hij kwam niet uit zijn woorden het nam te veel tijd in beslag hij greep uit de lucht naar zijn adem zonder ontsporing kon hij niet praten een mond vol verlamde woorden deed hem vloeiend schrijven over alles waarvan hij niet spreken kon…

Jij zat met gespreide armen in mijn nek proevend van het uitzicht gierend om het melkzuur dat zich nestelt in mijn schouders Als ik nu eens een bosuil wordt en wacht op de nacht Dan geruisloos fladder boven de woelmuis. Gedachtensprongen… Wauw! Moeras waaruit gekwaak opsteeg.…

Het groen heeft zijn strijd verloren Weekhartig vervallen de geurpapillen Door geruisloos aroma´s te verstoren veranderen alle bekende stillen Okeren bruinen de geur van uien Brandranzig smeulen houten klossen Natte winterse sneeuwwitte buien Lavendelkleurig verre mistige bossen.…

Eendgesnater, meeuwgekrijs en een fuut Die duikt, het klotsen van water, met de maan Valt geruisloos het slotakkoord uitéén.…

vlug weer naar je zijn want nog steeds ga ik dood zonder jouw adem in mij…

Fluister zachtjes in mijn oor voor je adem eroverheen strijkt Voel de rillingen van mijn lichaam die vibreren in mijn adem die ruw en heet samenloopt met de zuchten van de jouwe brede vingertoppen strelen over de golving van een zachte dij mijn nagels schrapen oncontroleerbaar over je gespannen schouderbladen Mijn tintelende handen…

Het is geen muziek waarmee mijn broer nu uit het gebergte van zijn dood nader treedt het is een ademen een ademen alleen in in in en een janken zoals vroeger nooit door hem geuit. --------------------- uit: 'Hohner', 2015.…

na adem tot elke gedachte aan jou zijn eigen weg is gegaan tot dan echter altijd tot dan zal ik blijven roepen in mijn armen en jij mag het horen…

lief hoe vertel jij mijn pijn in tijd vertel mij en verder gaat dit leven ooit lief ooit slaap straat aandacht dacht denkt stekt verder maar lief angst niet goed doen doe je het goed en snakt richting adem a a a adem weg en vergeten ooit lief misschien toen nu later beter laat later woorden tollen rond zekerheid…

Onverwacht, terwijl de eerste zonnestralen de horizon behoedzaam streelden, voerde de zuidenwind je laatste adem mee langs de zoute Zeeuwse kust. Jouw laatste adem was, zoals zo vaak je woorden waren: zachter dan fluweel. We huilen gaten in de dag, en storten tranen in het Zwin. Gedeelde woorden brengen troost.…

de dag glanzen paddenstoelen in het schemerlicht, vloeibare sporen zonder naam, uit de maan sluipen schaduwen over hun kantelen als een monotoon gebed, om steeds langer te worden en zichzelf te delen die door de wijzers van de klok zijn uitgezet waarin ik mij verpoppen laat in een cocon van de naderende winterslaap waarmee de adem…

Ik adem door een kieuw voorbij. Ik glibber tussen dwingen door. Herinneringen die ik hoor.…

zij heeft mijn wereld dichtgeschreven laat geen witregels tussen de dagen zet geen punten of geen komma's maar lijnt de weken aan mekaar in één ongebroken adem en ik, ik kan slechts wachten op een leeggeschreven pen…

ademen neemt soms de must van rennen in de tijd die nimmer wacht of even rust en telkens verder glijdt hoe nietig kan een mens zijn die in zichzelf verdwaald en tot de conclusie komt: ik heb mij ingehaald!…

Een hap naar adem, maar geen lucht om nog te gillen...…

een kort moment deze morgen houdt wereld haar adem in, stroomt stilte in mij binnen. een kort moment deze morgen word ik boom, wolk, vleugel van wat vliegt een kort moment deze morgen…

Kristalhelder ademt de nacht haar laatste uren beslaat de adem het venster naar ontwakend licht dauwdruppels schrijven vochtig een naam in het groene gras lachen zacht naar verleden sporen…

waar de invallende nacht mij in dromen hult de adem van het duister onhoorbaar wordt smeek ik de dood genadig te wezen in die laatste dans naar eeuwigheid laat ik mijn tranen toekomst wezen die eens gehuild zacht is vergaan…

ik lig languit sneeuw te zijn in sneeuw met in mijn rug de broze adem van de aarde ben overvlokt door kristallijne klanken en keer terug naar mijn begin mijn kern mijn stof ik diep in winter winter diep in mij…

Ik viel in het niet en zag de adem die mijn mond verliet.…

De zon glinstert kristallen in een wit kleed ze vormen een ander beeld over de vertrouwde contouren een nieuwe jas vlak voor de lente voetstappen knisperen en mijn adem dampt toch nog winter in ons kikkerland!…

Een dor plataanblad wervelt boven het trottoir als paraglider stijgend op thermiek dansende personificatie van de ziel verbeelding van wat eens vol adem was verleden tijd figuurlijk door de geest omhoog gestuwd…