Alle inzendingen over gevat?

Zij dient of dient u niet, naar dat zij wordt gevat.…

Hoe ik ook zoek om te omschrijven wat nog niet in woorden is gevat, het moet voorgoed verborgen blijven, als wie dan ook het niet zelf bezat. Maar welk gedicht is dan bij machte, dat geldt voor nu maar ook voor toen dat je na dagen tot bijna nachten schrijven,ook ieder recht kan doen?…

Zij dient of dient u niet, naar dat zij wordt gevat.…

je daagt me uit in kleurengeurend wiegen wacht in zachte zomerwind tot ik je streel en speel met jou mijn voorjaarskind ze stonden weer apart je bloemen bloeiden in ontluiken de knoppen groen gevat zij openen in zijdezacht hun rode hart naar buiten nog lentefluitend vliegen vogels in het blauw de kou is uit hun vlucht en…

Hij heeft het zelf gevat gezegd: Wat niet te volgen is, is ech. Deze week overleed de Rotterdamse dichter Jules Deelder. Van hem is de uitspraak: “Wat nergens op lijkt, is echt” en het volgende gedicht: rotterdam is geen illusie, door de camera gewekt, rotterdam is niet te filmen, rotterdam is veel te ech.…

het was een vreemde die mij de hand reikte de ogen opende ik dwaalde op gebaande wegen in het doolhof van de keus kon de kudde niet meer volgen liep de herder straal voorbij hij was de rots waarop ik strandde toen ik niet verder kon liet mij naar de rust van binnen kijken voordat de stress begon heb zijn hand gevat wist…

Eén keer bij elkaar gelegen toen de drift ons had gevat, je deed niet moeilijk, niet verlegen gaf je alles wat je had. Willig nodigende armen, streling maande: ‘ga je gang’, heimelijk elkander warmend aan het koortsvuur van de drang. Het samenzijn ontbeerde zegen, ik droomde jou doch jij mij niet.…

Mijn nachtelijke zon,mijn diamant gevat in diepzwart fluweel; ik wou dat ik je kon aanraken,want jouw aanwezigheid maakt mij heel. Jouw schittering vangt mijn verlangende blik je doet me beloftes zo vaag Doet het je niets dat ik hier verstik in de wurggreep van tijd, zo traag.…

ik zie opnieuw de bloemen groeien plastieken stapels liefde voor een leven veel te kort om nu reeds weg grijze vegen door het patroon recht op recht, de tegels hullen zich quenast in donkerbruin zo gewonnen, snel geronnen leven weggevloeid dit is geen grijns, mijn vriend maar het laatste staal voor jou speciaal gevat in mijn koude hand…

is ooit voor mij een vers geschreven het verstild verdriet in mijn ogen gelezen het verlammend verlangen een plek gegeven breekbaar weerspiegeld mijn diepste wezen wie heeft mij ooit zo liefgehad dat hij dit rust'loos hart toch volgen wilde mijn voetjes in een vers gevat met liefde al mijn wonden streelde ooit zal hij mij dan zo nabij zijn…

Als tranen van ontroering hangt dauw in berkenblad, klinkt door eik en beuk in vervoering vogelzang in lof gevat.…

Verkwikt verlaat de zon het bed van de sterrennacht, de tent waarin zijn bruid wacht Vrolijk als een held rent hij over de middag en de avond terug naar haar lichaam Zo ziet David in de hemel Gods hand en de wereld daarin gevat, zo mooi moet Zijn grootheid zijn voor wie er over nadenkt dat het niet anders…

mist vreet stilte onder huilende takken waar druppels spatten op het rottend blad vocht schuurt langs basten van bomen spiraalt naar toppen in watten gevat onzichtbaar sombert het bos zijn witte vachten in koud kille nachten in het eerste licht rijpt vorst kristallen is stilte weer terug zonder vallende drup…

of medemensen, lering te trekken, terug te keren bij het ‘zelf ’, overschreed ik beider grenzen, de twee kanten van het leven, aan het einde bestaat er niets, is het om het even wat kan ik verliezen, in de nivellering van het duister en het morgenlicht, ontstaat evenwicht, vanuit die illusie valt niets meer te kiezen, gevat…

Welk een treurig beeld het wereldleed kolomsgewijs de zondige historiën in drama's groen gevat Misdragingen van scheve schaatsenrijders in de koepel van de gordel van de ZKH- en Herengracht De stedemaagdenavel van de wereld heerseres der gouden handel in de groene gordel van smaragd Anno Coronae (vrijgegeven…

De nacht is duister en diep En spaarzaam schijnen lantarens In de mistige natte steeg Waar ik diep in mijn kraag verscholen Over ’t glanzend nat plaveisel ga Troosteloos staren donker ramen Als koolzwarte niets ziende ogen Gevat in gevels als kale doodskoppen Mij angstwekkend luguber aan En ik heb geen wens dan deze Doodse stad zo snel mogelijk…

Als tranen van ontroering hangt dauw in berkenblad, klinkt door eik en beuk in vervoering lof in vogelzang gevat.…

In een stroom vol woestheid Als een waterval op dreef Krijgen mijn emoties ruimte Weg te glijden in de diepte Vol kracht en met overgave Laat ik al mijn verdriet los In duizenden druppels gevat Vol weemoed, pijn en woedde Weg heel erg ver weg van mij Verdronken dromen opgeslokt In de koelte van het stille water Onvindbaar met de stroom…

Het vertekent ’t beeld van het zien, het is absurd abstract bijna alles maar net niet in één gevat.…

Eens was ik pelgrim Toen ik op weg was naar het verpleeghuis als een pelgrim met een boodschap van opbeurende troost en liefde in een klankvolle symfonie gevat als een sprankelend lied dat ik zong alleen voor hem die ik zo liefhad de klanken klonken zoet en sereen hij proefde het als bitter water die zijn vergetelheid onderdompelde…

Nabij het modderige pad, aan de rand van het Noorderplantsoen, staat, in scherpe schaduwen gevat, de grijze wisent in 't groen. Massief en vol intense kracht, de kop strak naar de grond gebogen, houdt hij roerloos de wacht, hij kent angst noch mededogen.…

Gedreven op schrift gesteld, een gevoel gevangen gevat in klinkend woord vanuit het hart verteld. Een blikveld op verwantschap van harmonieus leven zonder onderscheid. Een verbroedering van het landschap.…

het lijf in pose gezicht zonder mimiek alleen in ogen schaduwt het verdriet haar bewegen is gevat door draden tegen zwart onzichtbaar voor publiek dat ademloos geniet de ster speelt slechts de wil van regisseur en producent zij trekken aan de touwtjes want geld keert iedere cent haar vrijheid is beknot de ziel genadeloos gekooid…

de helling op waar warmte breekt in vergezichten de zon in rimpels bron langs rotsen stroomt licht snijdt glas de pas af in doorzichtig existeren de glazen schijn gevat in filigrein van pijn sculpturen klinken kristallijnen tonen barsten als hun spiegelbeeld verstart in tijd mijn harten bloeien steen in dierbare herinnering…

de helling op waar warmte breekt in vergezichten de zon in rimpels bron langs rotsen stroomt licht snijdt glas de pas af in doorzichtig existeren de glazen schijn gevat in filigrein van pijn sculpturen klinken kristallijnen tonen barsten als hun spiegelbeeld verstart in tijd mijn hart bloeit steen in dierbare herinnering…

Als ik mezelf niet meer ken mijn oude zelf niet meer ben en moet gaan leren om te houden van de ander met mijn naam en mijn lijf die ik liever niet ben Die mijn capaciteiten mist die veel te lang moet nadenken voor ze iets terugzegt die niet zo grappig en gevat is als ik, zoals ik me herinner dat ik was, zoals ik ben Maar het komt…

Van schip op land gespoeld in hand van jutters schat geworpen, storm bekoeld in wiegen en in sussen, als meeuwen heel gevat de top van baren kussen.…

oprollend zich de slaap gevat met opgetrokken knieën, het hoofd in tussentijd gestoken door ontbrekend glas, gewikkeld in donkere vachten, geen gedachte die mij hier niet wiegt, in deze schemerzee ken ik mij pas, warm gevouwen deinend deint alles dubbel, ik lig er bijna ongeboren bij, dobber in eigen sop tot de dag er op volgt: 'goeiemorgen…

Voor me de schedel van grootvader van koperen hersendak voorzien met uitsparing voor sigaretten hij grijnst al veertig jaar Ernaast de baarmoeder van oma keurig in wekfles bewaard, daarin groeide mijn moeder: ei werd mens deze machine in sterk water gevat Als trofee de rechterarm van vader en de moederkoeken van de zussen eronder de foto…

en dus kan veranderen omdat het maar zichtbaar is tussen de lijnen omdat het ontdekt wat al lang is ontdekt maar nooit op deze onmogelijke wijze omdat het zich aanpast, ook aan het zeer grijze omdat het de jager zelf heeft gewekt omdat het elk schot tot een spat kan verkleinen omdat het gestroopt en verhandeld nog nooit is gevat…