Alle inzendingen over geweld verdelging

ik weet niet hoeveel geloven er zijn ben geen theoloog of filosoof hang niets aan heb geen geloof maar als er dan toch zoveel goden zijn en allemaal zo vredelievend als wordt verteld laten zij allen dan eens rond de tafel gaan zitten en een einde maken aan al dit zinloze geweld…

hij leefde op voet van oorlog met de zwarte rafelranden van zijn kindertijd die dicht op zijn geïrriteerde huid bivakkeerden grillig hinkte hij uit de maat met de wereld zilte tranen vonden hem na de stenen door de ruit zijn schreeuw en gebalde vuist zij brachten hem ver van huis…

samy ons kind hij is een engel zingt niet voor haar zijn kleine dochter geen verdrietliedjes of liedjes voor de slaap en de troost noch liedjes van amour spreid je vleugels kind strooi zachte aarde in wankele harten omarm ze met tederheid sla je vleugels uit naar je kindje in Irak breng haar thuis samy ze wachten op haar zolang…

de wereld is vergeven van droeve plekken met doden die we zijn vergeten al zeggen we van niet met vernauwde blik snellen we over struikelstenen van heimlijk begraven executies snellen we langs plekken des onheils onwetend soms van ontelbare doodvonnisen kijk naar boven vergewis je van de hemel de doden roffelen als beukende pauken…

op de steile weg omhoog is alles te vinden wat vastgelegd moet worden: bloemen tussen grijze rotsen van graniet hoge kliffen diepe kloven in de sporen van de tijd jouw berichten van liefde en rouw uit Brussel verlaten stad waar alles te vinden is wat jij zwijgend schrijft waar je alles ziet in de breking van het licht op de steile…

onstelpbaar huilde je je wangen nat de longen uit je lijf oeverloos schreeuwde je je naar het einde van de pijn de korte mouwen van je T-shirt legden je bont en blauwe armen bloot ik gaf je een strohalm voor het bloeden een zakdoekje van papier daar was de arts die onderzoekend naar jou keek…

selfies vrolijk ogend met gemartelde dieren vanuit het buitenland weet u/ jullie allen martelaren houdt u hiermee in stand moederdieren al verdedigend hun kleine dierbare jong/PANG doodgeschoten te laat het kleintje ondervoed/telkens geslagen doodsbang omkijkend wetend ongehoorzaam zijn wat het te wachten staat bedenk…

ik schrijf je al weet ik niet waar ik beginnen moet je plukt aan mijn warmte die met de dag verzwakt je neemt met tergende regelmaat een hap uit de zon je weet hoe je het licht van de maan verduistert je werpt je schaduw ver voor me uit zodat ik voel dat je er bent je verstikt de koele bries waardoor ik naar…

de zon zoekt zijn steile weg naar boven cassave brood op het open houtvuur een vleug van fijne prikkelende brandlucht op de akker struikjes met handvormig blad haar smalle vingers strijken langs het blad ze zijn tot elkaar veroordeeld: gif en voedsel ineen geen boom beweegt in de donkerte van het woud als…

ze scheurden mijn ziel en mijn lichaam uit elkaar we transformeerden in twee doornige entiteiten verwerden tot overwoekerde verhandelde eilanden waar striemende pijnen smeulen we moeten klein beginnen zachtjes landen in jouw serene onbedorvenheid?…

Hoe hij omgaat met geweld! Pleur op zeg, ik bedoelde ’t overdrachtelijk. Ik heb een grote bek maar ‘k ben niet achterlijk!…

toen stenen en glas door de straten vlogen toen monden schreeuwden door de koude muren heen toen tollende lijven met groot lawaai de stad in stormden en alles tot puin was gewalst toen het licht begon te worden en een vreemde stilte binnensloop en jij je in gesnik verloor en duiven onverstoord koerden en je rondkeek naar wat over was en…

het kind Wakubenga het patina van de tijd legde een bittere scherpte over de sluier van onschuld de ogen van het kind dat wordt geminacht lachen nooit ze leeft op al te tere takken onontkoombaar en smal als een doodskist wordt het kind bedolven onder doffe schaamte in de meisjesbuik groeit een vreemde bittere vrucht brandmerk…

angst stinkt net als zweet bloed en lijken in diepe gronden zwarte fossielen van moorden tol van het slagveld tijd slaat op hol in stofwolken van stilte…

schoppen maar tegen het beest hij is nooit één van ons geweest je kijkt ze aan voelt de slagen sluit je af, de pijn is niet meer te verdragen moordlust in hun blik verlamt al je gedachten je proeft het bloed weet waar ze op wachten botten breken en de kou trekt op je ziet jezelf verfrommeld als een vod nog trappen ze uitzinnig…

aan de rand van de nacht tussen kogels en oorlogstaal wortelt een boom in het bergravijn achter de binnenkant van de buitendeur danst rouw zijn staccato dans in onbuigzaam verdriet boven de huizen sluiert de meedogenloze geur van verbrande schoonheid aan de rand van de nacht slapen de mannen in watten van duisternis begraven…

Geweldige gedichten heb ik verslonden tot achter de puntjes en zonder echte reden. Pas laten sterven na het ontleden. Geweldige zinnen heb ik onomwonden vinnig verknipt, als nog niet klaar met een niet te verklaren jaloers gebaar.…

in het hart geraakt door hen die geweld niet schuwen liefdeloosheid vertaald in geweld verkleurt de chaos omarm de stad en elkaar heb elkander lief…

Hazenstraat ( het tiende straatje) in de Amsterdam-Jordaan Vaak te gast van Martin van Zomeren in zijn galery en in die van vele anderen in de krant Julian ook op de foto in 2018 Met Zijne Majesteit de Koning Willem-Alexander in het Paleis op de Dam Het viel rauw op mijn maag Maagpijn, buikpijn, hoofdpijn Die seks, die drugs, dat rock en roll geweld…

Zij speelde met haar poppen heel stil, heel zacht want als ze wacht met stil zijn en gaat gillen, zingen, springen dan is mamma daar een groot gevaar met de slof. Zij is vrolijk en lacht en als het moet dan doet ze net alsof. Mamma mag het niet horen dus in stilte maar praten met de knuffelbeesten om je heen. Heel stil, heel stil want…

Huiselijke echte rust is als een mooie kust om veilig te landen even niets om handen Het haardvuur dat je blust je lieve kind dat je sust je mooie vrouw die je kust Zo voelde het als thuiskomen in mijn persoonlijke dromen van vrouw en kind en wonen!…

verscholen in een kelder voor de leugens van de mensheid vrijheid gelijkheid broederschap en zoiets als naastenliefde leugens waarvan de scherven door ramen en in deuren slaan en zelfs soms bevolkte gebouwen niet weten te laten staan en door een kiertje ziet hij de blauwe lucht waaraan de witte wolkjes gelijkelijk en gebroederlijk…

denkt ik popje prachtig ben zalmrose nimfachtig terwijl jij engerling met je eigen slijmschijt al je brede rug besmeert zodat je meer lijkt op ‘n hoopje vogelstront maar als je dan doorschiet naar je imago zwarte kop verder rood als een kroot je merkt ik ben het mannetje of nee lekker toch een vrouwtje hoorde je dan niet juist ook verdelgen…

Wat gebeurt er met het woordgeluid wanneer kanonnen bulderen en stromend bloed de nacht inluidt voor doden en gewonden waar is de stem die vrede liegt terwijl geweervuur steeds meer harten grieft mensen niets meer vragen dan doden-loze dagen is er geen zin geen woord of taal die einde maakt aan dit verhaal van wreken en verdelgen…

Wat gebeurt er met het woordgeluid wanneer kanonnen bulderen en stromend bloed de nacht inluidt voor doden en gewonden waar is de stem die vrede liegt terwijl geweervuur steeds meer harten grieft mensen niets meer vragen dan doden-loze dagen is er geen zin geen woord of taal die einde maakt aan dit verhaal van wreken en verdelgen…

Geweld is en blijft altijd zinloos. Waar gaat het heen met het mensdom ? het leven is al zo kostbaar en broos, bekommert men zich nergens meer om ? Geen geweld meer op straat, maar streven naar recht en gerechtigheid. Niemand is bij geweld gebaat, maar veel meer bij rust en veiligheid.…

hij viel, die de aard deed beven, De vrijheid trapte met de voet, Die, door geweld en list verheven, Zijn zetel vestte in mensenbloed! 't Verachtlijk Hoofd der volkverzwelgers, (Zijn trotse slaven) maar, weleer, Het troetelkind der troonverdelgers En vorstenmoorders, plofte neer!…

Want ik heb zo in wroeging en spijt zitten zwelgen, dat dat onkruid nauwelijks meer was te verdelgen en wie mij liefheeft, kon ervan meegenieten. Maar er komt altijd een eind aan dat lied, en ik hang die aftandse lier aan de wilgen. 't Is tijd voor rozengeur tussen margrieten.…

Tijdens het dagelijkse eetfestijn toont de engerd zijn verdelgende macht, houdt de verblijven der mensen steeds rein.…

contactpunten waren van het dag en nachtritme binnen de jaargetijden die door bos en woud beheerd werden met mycelium in zielentaal waar de natuur elkaars afhankelijkheid kende en er eerbied voor had getuigden monoculturen van het gebrek aan respect door de mens voor de diversiteit om ieder levend wezen zijn kans te geven net als onkruid verdelgen…