Alle inzendingen over gezang

te vroeg gestorven tongkanker in de stilte van je broertje liederlijk gezang bushokje op levendaal voetbal bij de vleet ook zo nieuwsgierig naar het sop van vissen - neerslag van de geest een teen in opstand omgaan met minderheden je past je maar aan langs levendaal weerklinkt olijke rosé luid kermiskabaal…

Al zingend haalt hij de lente binnen overtuigd van zijn gevederde zangkunsten fluit hij in de schemer het hoogste lied narcissen blijven vooralsnog gesloten tot de zon ze verleiden kan om te schitteren in zacht geel licht ondanks zijn enthousiaste gezang houden ze voor nu hun kelk gesloten tot het moment daar is…

Zij golft 't zwaarmoedig gezang, gebracht op het zuchten van de wind, verhalend over smart en wee en hoe zij nooit zal wijken voor de zee.…

We leven hier stipt driekwart eeuw in vrijheid Al is er door corona geen echt feest Natuur onthaalt ons gul op Gorters geest Getsjilp, gefluit, gezang, ze schenken blijheid Maar soms hoor je een valse vogel fluiten Da’s dan zo’n geldgier van de farmaceuten…

Met jou naar de zee gekeken hoe de zon het late licht liet spelen op het oppervlak zag je tersluiks naar me kijken deed alsof ik het niet zag Luisterden naar het gezang van een nachtzwaluw op zoek naar warmte De nacht zou helder zijn en koud de slaap trok ons van het balkon naar binnen en het bed nodigde ons uit…

Ik wens dat je vandaag en altijd mag delen in de wonderen van de natuur De roestbruine veertjes van een zwaluwhalsje, De fijne pootjes van een mus, De ogen van een uil die eruit zien als juwelen, donkere hemel bezaaid met sterren, het gezang van een leeuwerik, de stilte van het platteland, heldere zeeën en glinsterende stranden…

het zeilschip vaart uit haar ogen golven die het strand kussen vangen haar geschreide tranen waarin sterren nimmer doven zullen schrijft maanlicht volzinnen in de zee die klinken als 'n ondergronds gezang speelt de wind met het rulle zand dralend drijft zij uit het zicht…

Ik word bevangen door een diep verlangen Naar sneeuw, maar ach, de winter is vergangen Een glühweinlied en Stille Nacht gezangen Stilaan lijkt hij nu reeds te zijn vergangen Al is het sprokkelmaand en nog geen maart Met woerd en eend en meerkoet in de vaart Dient men geen ijs en weder in de gaard Mij zijn de tulp en krokus straks meer…

Bedroefd verteer ik lange nachten tranen sluipen in mijn dromen die mij niets dan stilte brachten en in lange rijen komen ik denk aan hoe gedachten zich verzoenen in een baan en in lange slierten wachten om nog eens door mijn hoofd te gaan Niets dan leegte en verlangen niets geeft aan mijn pijn gehoor slechts weemoedige gezangen klinken…

ijle tonen van gezangen sturen beden naar omhoog donker draagt geschraagd door wierook in spiralen genoegdoening deemoed heeft handen gevouwen in goddelijk vertrouwen op goedertierenheid kerken raken we kwijt ook zonder pilaren en muren kunnen wij vraag en gebed direct naar de hemel sturen…

de kerst mooi aangelicht een smakelijke dis een hang naar vrede in gezang in overlevering de kerkgang maar de boom is kunst de lunch weer overdadig en kerkboeken overjarig het stille nacht door drank verkracht de vrede uit elkaar gespat de boodschap wordt weer niet gehoord door de verpakking in de kiem gesmoord…

Verborgen hield je je voor zon voor regen, harde wind .............m'n kind Verborgen voor me al die keren Ik herkende je aan je kleur, je patroon de blos op je wangen Ook je bewegingen waren me verre van vreemd Ik legde m'n oor te luisteren aan je gezangen M'n kind het fladderen zal je........ niet verleren.…

Met stralen door een kier glanst zij mijn gezicht omringt door gezang wat mij als eerste raakt. Door herinneringen klopt hoopvol mijn hart die haar dynamiek in een visioen bewaakt. Getailleerd belicht tegen de schaduw gekoesterd in toonhoogte wat ons leven heeft gemaakt.…

In Rome hoorde ik een gezang, heel sereen, mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa, maar soms klonk er ook, Bea culpa, Bea culpa, Bea Maxima culpa doorheen. Trix zei, jammer, ik had daar graag willen zijn, de paus was groots, maar het Vaticaan is me te klein.…

leeuweriken stijgen jubelend in de stralend blauwe koepel jij bent hier in het suizen van de wind in teer ontloken groen van verre bosranden ik voel je levensstroom in machtige eiken het gezang van vroege vogels en golvende bloemenweiden de warme aarde is je schoot al mijn vezels zijn doortrokken van jou mijn lentegodin…

de stilte lengt de dagen nieuw naar zomers vol gevoel klein zoals intens geluk kan zijn het vijverwater valt in druppels nieuw uiteen schittert lucht als bellen vol plezier klettert leven slechts tot hier in mij gaat alles verder met vleugels als verlangen water als gezangen voor mij en wie het hoort..…

-------------------------------------------- uit: Gezangen mijner jeugd (1782)…

Waar de dichters sneuvelen Verdroogd schreeuwend de pen Krult het onbeschreven blad In tijdloos durend witte stilte Dan is daar de oorsprong Die zich verontwaardigt profileert In razernij en zoet gezang Ontrukt hij de vlerk een veder Toomloos is zijn gedender Niet aflatend de stroom Braakt gewraakte zinnen Geboren is het schrift…

Ach laat me in mijn paradijs De wereld buiten laat mij koud Het gaat niet om wat goed wat fout Hier te zijn in het weelderig groen - de zoete geuren, zachte kleuren - Maakt kalm en wellicht wat wijs Ach laat me kijken naar de vogels en luisteren naar hun gezang Zo was het in het paradijs Slechts schoonheid - niemand bang.…

mocht ik woorden vinden in de zee en vogels, blank van kleed, gedragen door de wind dan een kind dat schelpen steelt, van clusters zand alleen dan ja, op de huppelende toon van kleine noten schrei ik voor een wijle in mijn hand mocht ik gezangen weten, licht van geluid met grote stemmen, ach ja dan draag ik het uit…

de woorden gezonden over golven van zand verwaaien zeewaarts in stormen van nachtelijk geweld zinken zij weg de dageraad met wazige vingers schrijft zinnen van opgediepte letters uitgeademd in liefdevol gezang vleugeldragend de hartenklop grasduinend in gevoel raakt me verblijd overspoeld in euforie zwemmend in oceaan van geluk…

kilte beet onbegrip in zongekleurde sluiers rafelde verwachting tot angst gebed ontwarde geen knopen met het vouwen van de handen gezang weerkaatste demonisch de vervalste melodie van naastenliefde en toegewijd zijn toch daalde voortvarendheid in dwars gebogen koppen hun tongen spraken de talen van elkaar in het opgaan van de…

Ach laat me kijken naar de vogels En luisteren naar hun gezang Zo was het in het paradijs Slechts schoonheid - niemand bang.…

Dan weer stal ik mijn geweten achter haar besef, denk ik haar te kennen, maar dan bespelen haar vingers als zachte vioolsnaren mijn muziek En ik al rijkelijk ronkend als een krolse kater me vergewis van haar noten op mijn gezang Zij herkent dan Orpheus in mijn statige gestalte, die zich richt naar haar volle maan, haar klaviert met al…

Transparant in kleur bij ondergaande zon reikt de kustlijn tot de horizon in nachtelijke stilte onder glinstering verlicht tekent de mysterie als schitterend gezicht in één bewondering betoverd tot dageraad met vertier gezang wanneer uurwerk doorslaat zo blijven dromen de verfijnde…

zacht klinkt de weemoed in hun lief gezang maar woorden met een eeuwig gewicht maken kinderen bang zij gaan voor het meer dansante voetenwerk en de handjes maar in jouw ogen smeult het nooit gedoofde vuur het donkere van je stem herinnert zich nog ieder uur die vonken ga jij kinderen leren uit hun geschiedenis van proberen…

het is een meerstemmig donker sprekend gezang dat woorden vergeet tranen doen oplichten die sporen trekken over een huid die gesloten lijkt omdat zij nog nooit liefdevol blijkt te zijn gekuist waarvan de mond alleen honger kent in handen die wroeten vingers die zoeken naar het meest eigen stuk dat als geluk wordt meegedragen…

ik zag hem plots tussen de ruïnes van een grieks theater - adembenemend beeld met reisgids in de hand alsof een god (even op uitstap in het land) verdiept in de gezangen van een rei over zichzelf een eigentijdse versie vond één decorwissel en dramascène later verbrak hij de extase en liep me prompt in een alledaagse boog voorbij…

een geheime tuin verlangen van menig sterveling bloemen, vijvers, fonteinen lichtgevleugelde, kleurige vlinders gezang van nieuwe vogelsoorten zoete geuren, als nooit geroken zonnestralen, een zachte streling flora, fauna onbeschreven tuin ik wens te verdwalen pijnlijke herinneringen vergeten er bestaat geen verleden alleen het nu!…

ach ik zag Greetje zingen ach ik zag je boezem springen het spinnewiel met charme draaien ik wilde in je haren graaien je ogen bloeiden als het vlas ik droomde dat ik je minnaar was je haar zo mooi getooid als morgen- en als avondrood ik verga aan je gezang ik verdrink in hoge tonen je keel is puur kristal kon ik in je boezem wonen.…