Alle inzendingen over gezang

als ik muziek hoor spelen in het centrum van een stad sta ik daar verrukt te kijken aangetrokken word ik door een orgeldraaier op de hoek van een straat een fluit, viool of klarinet met spel, gezang en dans ook daar vind je me weer…

Dromen worden mij ontnomen, daarvoor zijn illusies in de plaats gekomen: “Hallucinaties van zielsreïncarnaties" Een ceremonie in perfecte harmonie Engelen in afwachting van hun ontkrachting ontdoen zich van hun vleugelen en beteugelen Herboren met gezang, zijn ze niet langer in bedwang.…

Ik rijm dit niet om u te amuseren, Nee, door dit heilig wekelijks gezang, Verdrijf ik somberheid, ben niet meer bang, En weet ik het banale te bezweren. Dus Kees ’t Hart: erken m’n parodie, Als ritueel en hoogste poëzie!…

jij zingt onhoorbaar zacht een lied tegen de stilte in de oren strelend danst blootsvoets liefdesvlucht van pauwenoog verspilt geen toon om niet te wekken hondengeblaf dat ‘t lachen van glimwormen niet duldt in friswarme nacht bedwelmt jasmijn die nooit geplant verwaait waar fantasie wandelt met wolken over de horizon naar…

Mijn gedachten zijn als muzieknoten toonladders die een lied componeren, is het om een hele groep te laten zingen, dat scandeer je in de nacht steeds weer. Hoe zou het zijn om te heten zoals jij heet, drager te zijn van jouw voor en achternaam je mooie naam , die ik maar niet kan vergeten laat staan doorstrepen en al helemaal niet kan uitgummen…

de duivelsdans vooruit twee terug ruwe aarde wordt gestriemd door flarden vals gezang kreun maar in ontblote bovenlijven wiegen op een doorgesleten oerpatroon tijd verdansend in de nacht mijn uitgestoken hand gegrepen door feedback van opties in veranderde omstandigheden afwijzing verheugt weerde lang herinnering maakt verleden…

Versjes, psalmen En gezangen zochten Hun weg naar jouw Synapsspleten, Werden levenslang In je hersens Ingesleten, Zijn in je ziel Ingeslagen als een bom - Je wilt er eigenlijk Wel weer van af Maar het gaat niet meer, En vraag me niet waarom…

Supporters weten het weer te verknallen De wedstrijd wordt door hun gezang gestaakt Pas twee keer hebben schoten doel geraakt Als Temmink zich ontpopt tot scheids met ballen In feite mag hij eigenlijk niet klagen Want hij is nog niet uit het veld geslagen…

de nacht verdwijnt in werelds ontwaken tranende ogen begroeten de dag waar duister verdwijnt in nevelflarden het gezang van de merel even verblijdt verdwijnt haar hoop op vleugels gedragen het lied in de morgen vervaagt in het niets…

het dorp vol zachte geluiden wat koerende duiven op het plein de wind die het gebladerte terloops streelt gezangen achter het glas in lood van de kerk de tijd is stilgezet ik droom dat ik niet wakker word zondag is nog niet begonnen…

ze reiken strak omhoog de torens van verlangen maar in hun fundamenten nestelen de slangen naast wierook pracht en praal buigt deemoed schouders in gezangen sluw strijden serpenten om macht in de gewijde stilte van de wandelgangen…

Waar eerst nog angsten triomfeerden, was nu slechts een serene zee en met haar ruisende gezangen nam zij mij als op vleug’len mee. Toen dacht ik, zo is nu ons leven. Er zijn soms dagen vol geweld, waarin je denkt voorgoed te zinken en radeloos de uren telt.…

ik voel me besprongen genomen toen ik op knieën de laatste bollen in de grond pootte overweldigd onder timide aarzelend natuurlijk gezang een eerste vlinder fladdert voorbij en ik verbeeld me bedwelmende geuren ze heeft m’n gemoed al flink ingepakt nog voor ze er echt is … die heerlijke lente...…

Het carnaval was in volle gang dansen en hossen met uitbundig gezang. Maar stel je eens voor verkleed, een hoop lol ging ik...wat tipsy met buurman aan de rol. Het carnaval is gelukkig voorbij ben weer nuchter en... zónder buur aan m'n zij.…

De magische geur van pijnbomen gedragen door de schroeiende wind het glinsterende strandtapijt onder mijn voeten het alarmerende gezang van verre cicadas. Opeens zal ik me alles herinneren. De hardheid van purperen wolken en golven zal me overspoelen en ik zal rouwen om dit desolate oord.…

‘Oranje boven’ word ik nimmer moe, Ik barst graag los in vrolijke gezangen. Maar diep van binnen brult in mij de leeuw: ‘Dit is toch niet de negentiende eeuw?’…

Door de hoge ronde ruimte galmt veelstemmig gezang van het Romaans mannenkoor Perfect gedragen harmonie verbreekt iedere stilte met ijle en zware klanken Zo zou het kunnen klinken in de relatieve eeuwigheid beluister dit ad fundum als voorproefje op ooit…

ook al zal ik de schepper toebehoren aards kort of wellicht hemels lang en wanneer de geest mij als het waren wil bekoren is leven niet gelijk een hymne als ongeschonden gezang ik snap niet echt diep in mijzelf of kijkend om me heen dat uit voortdurende verwachting toch hoop wordt geboren…

Hier op aarde is de oude vrouw moe je neemt het op voor haar verlangen om telkens droom te zijn geschreven in brieven nog altijd ongelezen geen vertrouwde plek slechts herinneringen in de heimweehut Waarom luister je naar mijn gezang mijn lieveling?…

Meestal zonder gezang, uitblinkend in knorgeluiden voor enk'le fijne luiden die mij ter harte gaan. Ik ben meer kuiken dan haan. En: ik ben mijn eigen lippen, waarmee ik uit eigenbelang mij kus op mijn eigenwang.…

uren tuurt hij naar de vlucht van de vogels hij luistert naar hun schreeuwen hoort hun gezang hij wikt en weegt leest en hoort iets in elk gevleugeld teken hij kan de wil der goden verstaan een witte raaf is hij de vogelwichelaar rechts van hem in zwart gehuld krast een kraai…

Ik schrijf mijn zinnen tussen hemelse woonsteden lieflijke gezangen rondom de reuk van zwavel en lelies met iets wat opvalt zoals toen op die bewuste Pinksterdag dat een trooster voor ons wil zijn tussen de doodgravers handen ons lied woorden van leven diep in onze ziel geschreven de kracht van ons volk; van ons geslacht gezangen…

Jij bent er in gezangen, zoals dit lied. Ik ben door schrik bevangen – jij bent er niet. Dat jij mij zou ontvangen geloof ik niet. ------------------------------------------------- Dit gedicht is verschenen in Het Liegend Konijn, jaargang 8, nummer 1, april 2010…

De hond mocht geestdriftig blaffen tussen haar benen en de bedrijven door Dichters en musici dragen voor Bij elk applaus beaamt de blaffer zijn of wellicht haar gelijk of zelfs dat van haar, het blijft onbekend Na het begin van piano en gezang zijn zij, de hond en ook haar vriend voor wie achterblijft er voorgoed vandoor…

rivier van liefde omcirkelt hen die dolende zijn brengt ze liefdevol dichter waar kleuren geen naam dragen gezangen onovertroffen zijn schoonheid 'n serene rust uitstraalt is het de rivier van liefde die hen overtuigde van de passage daar valt de puzzel op zijn plek…

In de gewijde ruimte was het gezang der monniken huiverende schoonheid. De liederen ontdaan van franjes herleid tot de essentie van vreugde en lofbetuiging drongen diep in mij terwijl mijn blik de handen van de koorleider volgden die met oneindige tederheid en schroom zo leek het mij de melodieën tot leven bracht.…

Rouw dragen de bomen en grauw is de lucht 't gezang van de vogels verstomd door verdriet het zwijgen van alles wat leven moet zijn is als het graf dat mijn ziel heeft geborgen moe dwalend door 't doolhof blijf ik zoeken naar 't licht dat doofde op het moment waarop jij mij verliet...…

in die stille, sobere kapel trof mij haar toegewende blik onder flakkerend licht bedolven vloeide iets van heimwee naar oude geuren en vrome gezangen hier, op het grazige boerenland tussen zwijgzame dorpen aan de glimmende rivier vermoedde ik mijn vaderhuis en moederschoot, droomde ik mij ooit geborgen…

te vroeg gestorven tongkanker in de stilte van je broertje liederlijk gezang bushokje op levendaal voetbal bij de vleet ook zo nieuwsgierig naar het sop van vissen - neerslag van de geest een teen in opstand omgaan met minderheden je past je maar aan langs levendaal weerklinkt olijke rosé luid kermiskabaal…

Al zingend haalt hij de lente binnen overtuigd van zijn gevederde zangkunsten fluit hij in de schemer het hoogste lied narcissen blijven vooralsnog gesloten tot de zon ze verleiden kan om te schitteren in zacht geel licht ondanks zijn enthousiaste gezang houden ze voor nu hun kelk gesloten tot het moment daar is…