Alle inzendingen over hij vlucht naar expo

Alleen God is het die het rechte antwoord weet met al je leed en angst in het leven mag daarin toch een antwoord zijn gegeven je vragen en met al je pijn en diepe zuchten men kan alleen in HEM nog vluchten.…

Zij droomt de witte droom van licht begrijpende kilte een troosteloze roep in een omarmende stilte. Zij breekt het water tot een woordeloze kring gedachten vormt. Zij ligt onder de maan een bleke herinnering in een laatste avondvlucht. De nacht laat het lege nest los.…

De eenzame vogel in mijn hand rust al dagen uit met gesloten ogen, angst om te vliegen Kijk, op wisselende hoogte maken tien zwaluwen een prachtige vlucht, ze maken zomer En boven het water gaan de meeuwen paarsgewijs op zoek naar lokkend zand en golvende verten Tijd om mijn blik te verleggen van zachte zekerheid en glanzende trouw…

Dom driest duifje dat al dagen dwaalt door drentse dreven in diezige nevel en duister gezang, langs dromen niet af te dwingen, waarmee de doem niet is te verdrijven, die als een dief in het dalende duister, post bij het braakliggend hart dat dorst als een dier na dorre dagen Ik maak vandaag voor jou en mijzelf, nog aarzelend,…

Uiterlijk zelfzeker haar frêle gestalte slank en vlot gekleed is ze innerlijk in vlucht donkere ogen in haar vaalbleke gezichtje mat en zonder lichtje Een jonge vrouw al 22 zegt ze met haar ouders uit haar verscheurde land gevlucht halverwege haar hechting te vroeg van haar geboortegrond gerukt Haar man gevolgd zoals het…

Zoals een arend die het nest verlaat, zo laat mijn geest het lichaam langzaam los. En zwevend over vroegere huizen en tuinen, nog steeds doordrenkt van de heimwee van weleer, spoed ik mij langs lanen van schoonheid en voorbij verdriet naar het langzaam dalend avondrood.…

wij bestaan ach raad maar raak ik kijk en loop wel naar de maan en als wij ooit terug komen zeg dan ach zij die maar door blijven dromen het lot het toeval de vlucht een val kalm wij klimmen langzaam door door ramen over muren turen door de leegte…

ganzen op hun vlucht vanuit noordoost naar zuidwest hier niet zo gewenst zij hebben toch ook recht op een bestaan in de natuurlijke baan om over mensen die vluchten voor het geweld dan maar te zwijgen…

onder de majesteitelijke rust van stille sterrenconstellaties snelt men naar de nacht’lijke haven begerig naar nog verdere oorden felwit neonlicht verdrijft daar elke flonkering lichtjaren ver dreunend verdwijnen zilveren vogels naar de blauwe nacht achter de kim boordevol verlangen naar ’t onbestemde nooit ver genoeg in de rusteloze geest…

tussen de vogels zocht ik hem een vreemde in nabijheid ik speurde lente in zijn roep herkenning in zijn ogen als was het reiken naar eenzelfde hoogte of blindelings op zoek naar vaste grond maar hij zou zingen op de randen van de nacht en daarna bij me komen zitten vandaag zag ik ons zij aan zij in een volmaakte vlucht nog nooit…

vogels vliegen voorbij in een liefdevolle lucht laten ze mijn adem wiegen als een kalme zee hun zilveren vlucht neemt mijn verdriet om liefde mee wie zou niet geloven in de hemel die ze beloven ach, kijk toch goed zie je dan niet in jouw hemelse ruimte vliegen deze vogels niet…

Zoek, niet wetende wat je zoekt Hoop, op datgene wat je niet kan vinden Ren, het leven voorbij Sluit je ogen en Vlieg in gedachten je vlucht Een vlucht in de wereld waar je eigenlijk niet wilt zijn…

Bij het vechten heeft het resultaat zich tegen je gekeerd de frustatie overwon je laatste woede aanvaarding rest laat me maar met rust is wat je wilde zeggen dat is echter niet wat men horen wil wat jij horen wilt dus zwijg je ga je door met vluchten voor jezelf voor de ander voor de realiteit een zwarte lucht met hier en daar…

De aarde kleurt er rood door het bloed van voorouders. Hier is geen toekomst, slechts vroegtijdige dood. De lucht trilt boven de geboortegrond, bezwangerd van dampende hitte. Er gaat geruisloos een verhaal rond over de verre hemel van het noorden. Daarin schijnt altijd een gouden gloed. Goud- of wellicht rooskleurig en niemand die nog onheil…

Laat luchten wolken zijn in stille bossen zonder spitsroeden, tussen dunne bomen op paden zonder angstige hoede. Laat lichten dwalen over arme heidevelden, in schaduw van jeneverbes zonder dronkaards en helden. Op eigen erven van verpande levens in verhulling, op vreemde bodem van dromen zonder vervulling. Dennenaalden zonder zomer…

Door sneeuw bedekte velden zwoegt hij voorwaarts terwijl de felle stormwind schurend gaten blaast in de laatste ijdele dromen die hem nog helpen door de dag Die zoektocht naar troost het verlangen naar iets nieuws werden een vlucht om te vergeten maar hij heeft zo lang gezocht dat al is vergeten wat te vergeten De grijze lucht laat steeds…

Zij denkt in haar bange vlucht, Wat zal zij doen? En mindert dan vaart De vrouw is nu dichtbij, schuw en stil Donker verlangen op haar gezicht Ze beseft, hij is alles wat ik voelen wil. Wat moet zij doen?…

Vluchten kan niet meer heeft geen enkele zin vluchten kan niet meer zij komen er niet meer in Waarom zou je vluchten waarom zou je niet in je eigen land blijven daar ben je toch het beste af je laat je toch niet wegdrijven Je moet wel erg hopeloos zijn wanneer je jouw thuisbasis verlaat voor altijd uit je vaderland een zekere toekomst…

Dat mensen vluchten en ons kleine landje met hun ( wie weet hoe lang) komst uitbreiden, ook dat mag niet, maar het moet wel. We zijn moreel verplicht om mensen toe te laten in ons land, we zijn tevens financieel verplicht om ze bij te staan, schijnt ook al een verplichting te zijn.…

de nauwste verwantschap is mij te dichtbij ik moet mijn aarde nog graven er is geen uitweg ga je mee? nee, ik sluit me op in een intramuraal universum dan wennen mijn ogen alvast aan het donker…

een volk zonder hart voor mensen zal meer dan lijf en goed verliezen dan sluiten de grenzen..…

ik ben een vluchtdier. net als paarden. ze willen altijd graag naar huis. soms ren ik een eindje met ze mee doch mijn galop lijkt nergens op. ik zwerf mezelf eenzaam in de verste kamers van het huis. op jouw vraag van is daar iemand ben ik helaas weer heel erg niemand.…

blijf nog even, we hebben onze tijd niet verzadigd doorleef nog even, aan kalenderscheuren voorbij buiten het zicht van de haven, struinend door het kathedrale bos dunner dan gisteren altijd helder als ontluikend avondlicht binnen vaste kaders vanwege vluchtgevaar raam of gangpad, een warme doek in 't gezicht…

't mannetje wil aandacht/neemt de vluchtelingen maar SLECHT zij ontvluchtten hun zwaar geteisterd land een net huis is toch terecht mensen tekenen massaal achtervolgend dit kwaad beluister het verhaal van de overlevenden oorlog 40/45 zij weten al te goed hoe dit haatproces verder gaat…

er zat iets aan vast was het niet eeuwig samen met een ander gaan…

mij op mijn reis tot mijn laatste ei is gelegd in onbereikbare oorden vergezel mij op mijn laatste eindeloze vlucht hoor mijn laatste einde in een zucht maar laat mij laat mij niet alleen…

Nog één keer keek ze over haar ranke schouders en wierp een milde blik over het schrale land waar neurosen en gebreken floreerden. Ze zag ze nog klitten, ze hoorde ze nog vitten, de kinderen van het magere brood. Met lichte tred ging ze, frivool maar…

ik wil vluchten in luchten met donkere wolken me niet laten zien geen zin om de wereld nog meer te bevolken ik ben het zat met mensen te leven mezelf te geven in ruil voor een aalmoes lach om erkenning die ik nooit zag ik koester het kind in mijn diepste geheim zij mag er niet zijn in ons creatief spelen het kan niemand iets…

ik wil de volheid bezitten, een leegte ontvluchten met zoveel donkere muren, mijn armen doen strekken naar luisterende luchten om ene genegenheid blindelings op te wekken die eeuwig zal duren…

vogels spreiden vleugels blazen krachtig wind voortstuwend uiteen warme luchtstromen strelen woelige vrijheid in snelle ogenblikken wolken groeten ogen waarin rust weerspiegelt in diepte van hun kleuren zo schrijdt de vlucht vol passie en harmonie naar ondergaande zon…