Alle inzendingen over ik schrei zachtjes

onaanvaard blijf ik vreemd, blind hunkerend naar geloven om een enkel mens soms wacht ik, zoals dag op nacht en sla wekkers stuk tegen het hoorspel van mijn dromen ik veeg ogen op het vroege raam, de wereld zo vreemd in het vergeten licht jij kijkt naar mij in andere handen en ik schrei bij iedere stap glazen bloemen op je naam…

als mijn moedertje huilt is het meer schamen om verdriet huilen is haar niet geleerd dat doet een moeder niet zachtjes schreien dat mag wel stilletjes in jezelf daar heb je dan een zakdoekje voor en een flesje 4711…

zachtjes hongert mijn lijf naar het jouwe sst! stil... anders kan ik het niet horen! en voor even, héél even... verdwijnen mijn zintuigen tussen mijn oren…

ik vang haar in schielijk voorbijgaan onverwacht ligt zij ondersteboven op mijn schoot ik doe neusje neusje en zij strekt geklauwd een poot naar mij uit en dan zeg ik "zachtjes" verbaasd zie ik grote donkere pupillen, teruggetrokken nagels mijn meisje, uitdagend ten voeten uit morgen hangt zij weer in de gordijnen…

Telkens als ik een regel schrijf laat ze tijd verdwijnen op het onzichtbare papier aan de andere kant Gaat ze rechtlijnig door vlechtend haar weg in oorsprong van volmaakte eenvoud Ze trekt haar kleren uit en strooit zachtjes zingend haar poëzie uit in een bevredigende verbazing…

Zachtjes in mijn armen Zachtjes fluister ik je naam Zachtjes strijk ik door je haar Zachtjes wil ik je kussen En ook zonder dat hou ik van je.…

Vrijdag stel mij niet teleur Lopen kruipen Zoek de hoek Gehoorzaam Vrij me vrijdag -Vrij me!…

ik wil je opsluiten in de omhelzing van m'n armen ik wil je vastpakken om nooit meer los te laten maar ergens diep vanbinnen weet ik dat het niet kan niet jij en ik wel jij wel ik niet wij…

Als het leven je ontglipt en de dood is zo dichtbij dan verdwijnt de woede en voel je je vrij De strijd is gestreden je hebt je best gedaan de pijn zou verdwijnen je wist dat je moest gaan……

Daar zat ze, daar, op de koude grond. Zo koud door de zon die, daar niet meer leek te schijnen. Ze wachtte daar, daar, op de koude grond. Ze wachtte, tot iemand haar halen komen zou. Zij wachtte daar, maar het leek of niemand, ooit meer zou komen dagen. Gegrepen, gegrepen door die vreselijke kou, die vreselijke kou van de oorlog.…

Ik ben op zoek naar mezelf en ik ben zo moeilijk te vinden. Het is zo frustrerend. Ik kan me er zo over opwinden. Waar is mijn eigen ik? Ik ben niet wie ik ben. Hoe verander ik dit toch? Anderen kennen me niet zoals ik mezelf ken. Ik zou het zo graag laten zien. Ik zou hier zo graag over praten maar hoe begin ik erover, want niemand heeft…

Wat gebroken is kan je lijmen Dan heelt het nog misschien Maar het wordt nooit meer zoals vroeger Want de barsten blijf je zien…

Een klein woordje met zo'n groot effect. Een stom woordje doet je huilen van schrik. Een woordje van 6 letters groot. Voor de één een scheldwoord, voor de ander de dood...…

Ik ben wie ik ben maar weinigen weten mij te doorgronden. Denk maar rare dingen over mij, want of je het nu echt denkt of niet, ik denk toch altijd dat jij het denkt. Zeggen wat ik denk, daar heb ik geen aanleg voor. Zeggen wat anderen denken, daar ben ik dan weer een talent in. Hoewel ik zoveel in mijn mars heb, en toch zelf kan denken…

Negeren, negeren, negeren... tot haar hersens exploderen! Kan een man een vrouw erger kwetsen, dan haar ziel te bezeren en haar daarna stráál te negeren? Vertel het mij maar ...…

Iedere dag moet zij zichzelf bijeenrapen. Moed verzamelen en zichzelf toespreken dat dít het gevolg is van haar keuzes. Accepteren hoe ánderen het ervaren; als een moeder haar pubers "achterlaat", op de plaats die hun thuis is en zichzelf losweekt uit hun dagelijks leven... Mensen zouden eens voorzichtig moeten kunnen kijken…

De huid drukt door de naald als een afgespleten plint die toch weer tegen de muur vol gaten aan wordt getyft, losgeslagen met momenten en streken van kwasten en granaten. Het vallen is als een ballingschap, als een tegen bezetenheid verbrand lijk en als de druk die stijgt tot voldoening en verwerping op het vlot van de afgunst. De ziekte…

in haar ween Alsof ze zegt ik ben altijd nabij schrei dus maar, we zijn alleen Met leeg gehuilde ogen staar ik naar ‘t stil dat boven mij hangt Daarna bevriest even mijn blik die louter jouw liefde verlangt…

Wachtend in zo stille eenzaamheid waar de regen alsmaar tikken blijft Waarom is ‘t toch dat jij mij mijdt nu al je liefde naar een ander drijft Zachtjes tikt er regen op mijn ruit en mijn ogen schreien stil hun lied Je liefde stopte. Jij maakte het uit zodat ik verdronk in mijn verdriet…

Maar toen hij zich vol stugheid wendde, Snikte hij zachtjes van ellende.…

ik zeg het poezenkind en gezwind trekt zij haar nagels terug maar toch, heel vlug tikt ze m'n neus in het voorbijgaan alsof ze zeggen wil ik had je kunnen krabben…

Zachtjes voelde ik je armen zo heel voorzichtig om me heen net alsof je zeggen wilde zie je nou wel, wij samen sloegen ons er weer doorheen Zacht waren je lippen zo heel voorzichtig op m'n mond en ze fluisterden heel zachtjes zie je nou wel meissie je wordt weer lange tijd gezond En zachtjes antwoorde ik jou al word ik nooit meer honderd…

Laat je zachtjes wiegen op het ritme van de wind Laat je zachtjes meeslepen op de melodie van de golven Laat je zachtjes wekken door de stroming van de zee En op het einde van de droomreis vinden we elkaar……

Zachtjes verspreid ik mijn leugens stilletjes veeg ik ze achter me op.…

Pak zachtjes mijn handen, en laat me niet los. Laat me niet branden en blijf hier bij mij. Zachtjes wandelen we samen naar het einde ik en jij. Ver weg.. naar plekje waar niemand ons stoort, daar komen we er achter dat jou hart bij de mijne hoort. Kijk me aan in m'n ogen, en voel mijn zachte stem. Nu weet jij dat ik de enige voor je ben.…

ik kriebel poes op haar buik ze houdt de nagels in ai aai ajaai zachtjes ligt ze op haar rug…

op haar roze jurkje droomt een mannenoog, een mannenlach hij geniet bij voorbaat van een tere huid in ruwe werkmanshanden die hij zacht, heel zacht laat landen rond haar buik ooit droeg ze daar zijn kind, een jongen die met grote sprongen door het leven danst haar liefde glanst in grote ogen tussen vrouwelijkheid en deugd in de oude…

Als al dat eens normaal was raar is Schilder dan met woorden, rijm met verf Praat dan met schrift, schrijf gesproken Maar doe het zachtjes, zodat iedereen je hoort.…

In eenzame uren van de nacht schrijf ik letters neer, donker en zacht. In mijmerende woorden kan ik een wereld verzinnen, vredig en soms onverwacht. In strelende zinnen kan ik de liefde bespelen, onbereikbaar in kracht. In schreiende verhalen herinner ik stille tranen, door de tijd gezwicht. In de kilte van de nacht verlies ik…

schrei om de mensen wiens haat jóu deerde schrei het fjord vol met je stenen gewaad schrei om de broederschap en het verraad, beide, van koning, soldaat en het lage allooi allooi dat voorbijkwam in vele gedaanten Spanjolen.…