Alle inzendingen over individu

voel me draaien in de wegen van je hart je hebt me al genomen mijn ziel verpacht een slaaf zo voel ik mij maak jij me vrij? leef mijn leven want bij mij is alles gestrand…

een stempel op mijn hoofd met wie ik ben wat ik doe en vooral ook, waarom grote letters sieren wat mensen van me denken dikke, vette zwarte inkt ja ik ben dat lelijke kind…

De hemelse lichtboei bronst de blanke stralen, bleekt de stille straten, bakt de dakpannen zwart. Bergen stapelen zich op, de wind slijpt de toppen scherp in snerpend wit, de dalen dwalend en donker. Ik eet mezelf leeg met vezels en draden. Een gevlochten gevecht, dronken en vleugellam. Kolkend en wentelwiekend strooien woorden in…

zij zag heil in een rode hoed op een paarse jurk om zichzelf te zijn met haar zestigste verjaardag wachten tot je zestig wordt lijkt me rijkelijk laat om jezelf te worden ik wacht niet en eet rozen liefst verse…

hij zoekt stil koel en exact in zijn kaal territorium mysteries worden ontrafeld op de tafel die symbool geworden is voor openbaring hij praat weinig in deze stilzwijgende wereld is alles reeds gezegd…

mevrouw M had vijf kinderen mevrouw was niet genoeg vandaar de M want zij was méér dan mevrouw alleen mevrouw M serveerde de bloemkool uit één stuk voor vijf of meer, nooit stuk altijd mooi heel als ik weer een bloemkool koop dan denk ik aan mevrouw M een bloemkool kreeg nooit een fijner compliment…

dat had ook nooit gekund want ze rookte sigaren dikke sigaren, en dat viel op want zij was klein en mager heel mager en klein wij noemden haar moe ze was de grootmoeder zonder kleinkinderen het gaf niet, ze had ons de straatkinderen die haar sigaren zagen roken en haar moe noemden moe en haar hond die had ze wel, een hond haar…

ik heb het kistje nog met het geurtje zo noem ik het want ik ken het hout niet maar het is uniek hij gaf het me niet men bracht het nagelaten later er zit nog steeds dat potloodstompje in waarmee hij honderden latjes afstreepte op de juiste lengte of breedte het kraakt ook zoals hij de laatste jaren hij werkte zo rustig dat hij…

in deze uitgestrekte vlakte waar tekens onbekommerd door het luchtruim zweven tot de zwaartekracht ze op de knieën dwingt. Samensmeltend tot een vesting waar het laaiende wit onophoudelijk op poorten beukt in deze eindeloze vlakte weet ik niet waar ik leven kan…

ik loop door de straten en zoek naar mijn naam de deuren gesloten een hond blaft naar de maan ik loop niet meer daar buiten ik ben het zoeken verleerd mijn naam zal ik niet kennen opnieuw in mezelf gekeerd…

Ik tel niet mee. En jij? Ben jij er ook zo een? Dan zijn wij met z'n tweeën. Ssst, mondje dicht; Men zou ons erom verbannen. Triest eigenlijk, om mee te tellen, Wat ordinair om als een kikker Levenslang je naam te kwaken Tot een moeras dat je bewondert. (vrij naar Emely Dickinson)…

Telkens als ik de nacht in vlieg overwin ik de zwaartekracht de donkere gedachten die mijn leven naar beneden trekken. Ik bezit een innerlijke kracht waarvan ik zelf geen weet heb een gedrevenheid zonder vragen die alle twijfel wegneemt. Ieder wezen is uniek in het leven dat het waagt geen verstand kan doorgronden hoe groot die overwinning…

mijn zintuigen ik schakel ze uit stuk voor stuk ik weet het: een onmogelijke zaak ik lever ze over stuk voor stuk aan een oorverdovende duisternis blijft over het vege lijf horen en zien vergaan tastzin niet langer op proef gesteld ik weet het: het heeft misschien geen zin nu nog de motor het harde hoofd niet weg te denken…

het dorp vol zachte geluiden wat koerende duiven op het plein de wind die het gebladerte terloops streelt gezangen achter het glas in lood van de kerk de tijd is stilgezet ik droom dat ik niet wakker word zondag is nog niet begonnen…

ik wilde de ijzige kilte trotseren de dag van de nacht onderscheiden en het vuur van het ijs ik wilde mijn onwetendheid te lijf gaan alle kleuren zien en horen de zilte tranen proeven ik wilde dat de stilte peilloos was en alles kon vervangen: het bittere zout en het zachte zoet…

grijstinten daalden onhoorbaar naar de onderwereld van mijn ziel infiltreerden, wars van schitterende kleuren, als geheimagenten in de diepste lagen veegden met koele kalmte de levendige helderheid van de bodem de spiegel weet niet wie het is geweest…

ik ben lang in de wolken geweest een aanrader maar ik moest terug ik belandde met beide voeten op de harde grond er leek geen vuiltje aan de lucht maar de wereld leek zo anders ik zag ontelbare ivoren torens die ondanks hun prachtige architectuur uitblonken in eenvormige ontoegankelijkheid in een smalle straat stond een man hij lachte…

ik dans op het koord wik en weeg het willoze woord ik balanceer op de ijle draad vind niets wat zich zeggen laat ik zoek de zin zonder grond sluit de luchtledige mond ik verlies het wankele evenwicht doos van Pandora in het felle licht ik val naar de bodem en laat me gaan hoop draagt me terug naar het bestaan…

het was een alledaagse morgen toen ik mezelf tegenkwam bij het haastig oversteken passeerde ik mezelf ik overliep mezelf in die bijna geruisloze straat zonder het te weten nam ik een loopje met mezelf ik holde en stond stil een spiegel versperde de weg het was een alledaagse morgen toen ik mezelf tegenkwam…

woorden die smelten in ritmische zinnen voel ik warmte van binnen buig mee met de wind in vredestekens woont het in mijn hart zal de wind de echo hoger blazen wandel ik langs woorden neem ze mee op mijn weg alles betekent alles in klinkers en medeklinkers het draagt alle kleuren in zich die verbinden aan emoties en ze wonen in mij…

wat je ziet is niet alles, wat ik ben en niet alles is wat het lijkt jij wikt en weegt woorden met één ademzucht, één polsslag maar bij alles weet ik als jij naar mij lacht schijnt waarheid in mijn ogen want jij bent zo dichtbij open je ogen en oren maar houvast-laatlos ik geef jouw groen licht...…

Ik hoor je maar ik luister niet Ik kijk wel maar ik zie het niet Ik heb het zelf niet in de gaten Ik denk wel maar ik snap het niet Ik voel wel maar beleef het niet En kan er ook niet over praten Soms wil ik maar dan kan het niet Soms mag ik maar dan lukt het niet Om mijn eiland te verlaten Misschien ben ik wat onbeschoft En voor de buitenwereld…

de sanseveria op de vensterbank draagt één kerstballon hij licht op als er een auto passeert dan veert zij recht uit haar sofa zingt uit volle borst halleluja! en zakt daarna weer neer het is een doorzichtige ballon waarin ze soms de maan ziet of het boze oog maar meestal is hij kerstmis op een doordeweekse dag als er eens een auto passeert…

na een flirt met woorden vanuit een onuitgesproken stil verborgen naar ruimte in droomwandelingen en veiligheid heb ik als reiziger pauze genomen in het licht van strelende manestralen waarin ik ver weg droomde werd door niemand gestoord rolden waterrimpels in het zand de wind speelde ermee maar de golven der tijd spoelde alles weg…

de man nam bedachtzaam het woord: ooit stond mijn naam in de maan geschreven ik pleegde een moord op een onvervangbare droom ik werd mijn schaduw aangetast door onuitwisbaar rood de maan is geel de maan is leeg…

kijk terug naar jouw woorden die geen weg meer vinden bij mij je aangesneden zinnen worden afgedaan en als je duizendmaal blijft zwijgen verstijf je door kilte op de grens van diepte in een soort ruimteloosheid, zinloze stilte het zet mij aan het denken lopen er rillingen over mijn rug word ik teruggegrepen naar oude beelden breek, sluiten…

uit nachten van verwassen seizoenen veranderden kleuren in fraaie tinten met zon in de ogen brandende zanden erdoorheen heb ik gedroomd zelfs in de schaduw waarop ik mij verdwaald voelde zonder aanwijsbare reden oh, dan weet ik schrap wat niet past bij me glijden uren voorbij wat het verlangen ook voedt…

kou vat aardse tranen samen in schittering van wit kristal verhullend als een liefdesmantel overheerst het schonende grote getal elk vlokje toont complexe tekens voor wie eenvoudig dieper kijkt het is de massa die verdoezelt hoe de eenling om zich reikt uniek in hun eigen signalen dalen bevroren druppels neer om als de dooi komt te…

opeens is er het verdriet die als donderslag bij heldere hemel kwam het is pijnlijk, maar goed je moet weer verder zoekend naar antwoorden het spoor wordt steeds smaller vol verwarrende emoties trek jij je terug om het een plaats te geven vol met vraagtekens beklim je de berg, ga je door om vrede te vinden sterker te worden als individu…

ik gaf mijn handen een duwtje om de dag te plukken ze gaven niet thuis een onbegaanbare weg werkloos uit handen gegeven geen meesterzet vandaag…