Alle inzendingen over inertie

Toen ik ingeslapen was in zonneglas, in zonneglas, waarvan de kamer was - een ongeboren diamant van glinstervliezen, ingekeken door ongestoorde moederogen - heb ik haar lichaam weergezien: een licht met het vermogen Te kunnen worden kind of ster en nu ik me heb bewogen moet er een droom geboren zijn waarvoor een koning ligt gebogen.…

Het moet gezegd. Hier, met al mijn plichtsgevoel, mijn achterste Vastgeroest in een versleten keukenstoel, Hier laat ik mijn gezichtsverlies geruisloos Als een zwarte keisteen door je handen rollen Ginder. Ik krijg ons niet uit mijn bek. Gooi mij niet weg. Bewaar me. Stuur me mijn adres. Gooi me terug. En kom ik niet als vroeger…

ik voelde spanning hoorde stilte van saam gebonden zijn inertie was aanwezig met eeuwen ervaren leven dat geen enkele kans heeft gekregen ooit zichzelf te zijn omdat wij het communiceren met hen altijd hebben nagelaten wij dachten ons verheven en als heersers met alles te kunnen leven wij weten nu dat ook zij deel zijn van…

Alleen het zijn zonder woorden als een dwaling in de wereld de herinnering drijft op een rilling in het bestaan twintig vadem diep onder de opperhuid is het oorverdovend het wit onder de oogleden ruisend in de schelpen de dag is geboren in een onwisse worsteling ergens op een strand de zwaarte drukkend licht smorend om het zwarte…

blauw schuurt voorzichtig de witte wereld open rafelt randen die vrij zicht nog enigszins belemmeren maar vlot oplossen onder een al warm zonnetje waar blauw universele kou spiegelt uit het absolute nulpunt beweging langzaam stopt en inertie de overhand krijgt doordat energie van atomen niet meer in trilling kan…

een toerist die het mooiste meest authentieke plekje niet vond en aan de rotonde rondjes bleef draaien omdat hij de plaatselijke taal niet verstond en hoewel hij de weg in gebroken Engels kon vragen aan een beleefde local die het nut voor commercie wel inzag bleef de dood op een afstand rondjes draaiend binnensmonds vloeken om zijn eigen inertie…

soms tocht leegte door de dagen schraalt schaduw alle kleur tot grijs willen gewrichten zich niet soepel richten eisen jaren eindelijk hun prijs doelloos draaien uren monotoon van slag tijd verstoft en scheidt geen koren meer van kaf inertie loze stilstand op het randje van verval wachtend op ontlading of implosie tot een nieuw…

het kleed van storm, puur damast rukt aan tak en gevel het breekt spontaan, de inertie vaccineert bij tijd en wijle de kracht zeer onbeheerst de natuur defragmenteert de bouwsels van steen en kapitaal tot een transparant geweten, het scherpt de hoeder van aandacht tot onvolkomenheden en willekeur hamer en sikkel, spijker en riet hakbijl…

ik ken de gaten in de tijd kleine overstapjes in korte afwezigheid even oplossen in het vreemde niets door het schouwen van pure energie impressies zijn niet echt fysiek maar iets tussen oneindig hoog en naamloos diep een vervloeien met de stroom die leven is delen en vermenigvuldigen in pulserende vertakkingen zo uit inertie…

zweven zij de zalen in en uit met een warme blik voor ieder de hand een opbeurend woord en een verfrissende drank vleugje liefde en betrokkenheid het is geen verplegen meer maar samen weer op weg gaan door genezen in actief herstel en liefst vandaag we zijn te lang stil blijven staan bij rust in de verpleging en die inertie…

jij hebt licht ontvangen dat glinsterend in je haar is blijven hangen lichtte je blik op straalde iedereen aan in een intens voelbaar sferisch gaan spanning vonkte in elkaar raken door het licht fysiek knetteren en kraken maar opende ook lagen van een inactieve geest die veel te lang niet aan bod zijn geweest waar hun inertie…

in het onderhuidse spel van spanning en ontlading bepalen magie en mystiek hun eigen vorm en kleur waar stroom subtiel de geleiders raakt golven weerstand en vertraging altijd tegendraads kolken emoties warmte vrij verstikken problemen door totale inertie tot een onoplosbare brij zacht voedt magie onmerkbaar kleuren van…

is waarin onze oud aardse begrippen op begrijpelijke wijze zijn getransformeerd naar universele locaties die wij ons soepel eigenen maar het discontinue geeft onzekerheden en angst die het handelen verlamt mensen zoeken bij elkaar de blik die leidt en begrijpen uitstraalt die ons met charisma uit de put van chaos vernieling en inertie…

dat ik verzonnen heb dat ze bestaat iedereen denkt dat ik gek ben ik weet dat iedereen gek is ik strijd niet tegen molenwiekende windmolens die ik nog zie voor wat ze zijn ik heb geen avonturen nodig die bevestigen dat ik ben wie ik ben maar in mijn poging te veranderen wat niet veranderen wil loop ik te pletter op de muur van inertie…