Alle inzendingen over kampen

Eenzaam staart een vrouw Naar het rimpelloos water Van een plas in het veld Vocht vult ook haar ogen Waarachter herinneringen Zich geleidelijk opdringen Het verleden rust als as Op de vruchtenloze bodem, Haar hemel blijft zwart Als de rook van toen En haar tweede afscheid Fluistert lieve woorden: “Dag moedertje…”…

Sobibor het zou de naam van een cocktail kunnen zijn of van een computerprogramma van een nieuw medicijn of van een steen in de branding die wacht op de zee of de naam van de man die de steen in zijn hand houdt en streelt en wacht op het water het brood het bevel het schot die wacht op de vrouw de vrede de dood of gewoon op de branding…

Ergens in een achterkamer ver van licht van vrij van leven is een joods meisje joods gebleven zoals zij wilde zoals ze dacht en niet verwacht dat ook zij in een trein werd gedreven. Pure onmacht vrijheid- even naar een plaats naar een plek waar je al snel voor de dood was opgeschreven.…

Het orgel dat orkest wat hangt aan ´n kerkmuur met ornamenten veel beelden zelfs engelenlijfjes maar vooral veel pijpen van supergroot tot piepklein voor orgelklanken zo improviserend zeer muzikaal diep emotioneel mijn levensziel intens raken en doen bekennen 'k heb vriend: het orgel!…

De Groningers zijn jaren voorgelogen: “Uw veiligheid staat, logisch toch, voorop”, Maar stiekem opent men nog meer de knop, Ze zijn besodemieterd en bedrogen. Gepapt en natgehouden en bedonderd, Maar wie nu, is daarover nog verwonderd?…

Dezelfde toon en ook een eend’re blik Op VROM, Defensie, SZW, EZ Wie goed kijkt, ziet een vleugje binnenpret Henricus blijft altijd dezelfde ik Emotieloos vervult hij trouw zijn plicht Verblikken kan hij niet met één gezicht…

Elke ochtend na het reveille fietsen we om het hardst van het kamp naar de Maas In vliegende vaart rijd ik de laatste bocht om, recht in spiksplinternieuw prikkeldraad onzichtbaar in het licht van de zon Als volleerde beulen botsen er meteen twee anderen op mij Lekke band, kapotte kleren In een stripverhaal zou ik nu horizontaal blijven…

De winning van het gas gaat stadig door, Wel doet minister Kamp nu uit de doeken: "De NAM gaat de gevaren onderzoeken, In Groningen slaapt men maar lekker door". In Groningen heerst nu terechte vrees, De slager keurt hier weer zijn eigen vlees.…

U zou zich dan toch bij het NEE-kamp scharen? Een stereotype, ook in kindertaal, is voor miskenden slechts een schel cimbaal. (voor de niet-zo-bijbelvasten onder ons: 1 Cor 13:1)…

Ook speld ik vaak wat op de mouw en laat het dan, ja juist, blauwblauw - * Het fabelwezen "de gorgel" werd geschapen door Cees Buddingh'; In dit sonnettet is minister Kamp de Gasbelgorgel.…

De strengste vrouw van onze mooie natie Werd laatst op een bezoek van Pronk vergast Daar zat ze dan vlak voor haar boekenkast Ze luisterde met volle concentratie Toen ging ze zes miljoen keer heftig stampen En deelde hen daarmee zo in twee kampen…

Nog altijd trilt de stem bij 't lezen van de namen met daarna de leeftijden van de mensen waarvan de jaarringen nooit meer aangevuld zouden worden, zoals bij bomen in de natuur hij die zelf dit kamp heeft overleefd leest bewogen alle namen wetend dat hij geluk had deze hel te hebben overleefd…

Ten langen leste heeft Kamp toegegeven, Dat bij de winning van het Gronings gas, De aandacht louter uitging naar ’s Rijks kas, Iets anders, dacht hij, deed de bodem beven. En dat hij nu ineens praat over spijt, Staat vast ook los van de verkiezingstijd.…

Je hoort 'tsunami', 'stromen', 'overspoeld' 'We moeten dweilen, maar de kraan staat open' 'Een golf doet alle kampen overlopen' (Hier worden vluchtelingen mee bedoeld) Waar waterbeeldspraak mensen maakt tot rampen Zie je de solidariteit verdampen…

mooiste zit bij me ik wil hem in men ogen vasthouden de traan laten verdampen de dauw optrekken in een straal omhoog door rood oranje licht in de avondschemer kwam de illusie trillend zes keer klare taal de dauw zwaar op het netvlies, en ik verscheur gedwee verdwaasd op zij zo onschuldig wezentje in niemandsland verstrooid van kamp…

Ik ben het slagveld waarop het duivelse en het goddelijke een schijnbaar bespottelijke kamp uitvechten. Geen knop voor tijdelijke onderbreking geen echo op mijn smeking.…

Neen, wel éven declameren Verkenner Kamp… hij láchte naar Mijn zoon! Bij Bernhard! Wij verlangen in deez’ bende Naar Lubbers, zélfs naar J. P. Balkenende…

ik wil het niet ik wil het niet ik wil het niet weten over de oorlog over de geleden pijn de honger de angst het gebrek aan overvolle treinen geknakte bloemen in de knop ik wil het niet ik wil het niet ik wil het niet weten over de oorlog over het verzet gesmede plannen valse identiteit kaarten kampen vol onschuldigen bloembollen…

de zwarthemden marcheren niet meer hun brandstapels ontaarde boeken zijn begraven en het bloed op hun knuppels is geronnen als de korsten op ons hart jodensterren worden nauwelijks beklad vandaag de kampen zijn nog steeds musea toch wordt er stil verzet gevraagd niet op de muren niet op de daken niet luidkeels en ook niet duidelijk.…

Deze dagen kan ik helaas niet echt alles zo vergeten, alsof het collectief geweten, ogenblikken zijn vergaan. Niet langer vertellen hoe gesprekken bij die barakken ook ontstonden, toen jij met hese stem zong: "Opstaan." Zingen we nu luid: dood de vijand met dat "eens" geweten, herkennen wij nu 't goede, naast tierende felle volkswoede.…

Zachtjes tik ik tegen gras. ‘k hoor een fel gezoem van tere vleugels. Langzaam trekt mijn hand zich terug. Aardhommels hebben bezit genomen van een eens statige pol Engels gras, die nu lijkt opgegeven. Toch zit zij vol met leven. En elke week tik ik even tegen dit gras en hoor de door vleugels gebroken stilte.…

Daar zijn in glooiend landschap geur van rijpe duindoornbessen een witte buizerd half verscholen achter gras tapuit pronkend met teder verenkleed op de grens van duin en wad vrolijk happend naar voor mij onzichtbare insecten Daar te zijn…

een meeuw tussen zon en witte aarde schittert zilver vleugellicht…

het is hoogzomer een Koninginnenpage likt zoete honing in kleurrijke dans etst zij zich vast in mijn geheugen…

Wandelschoenen staan quasi achteloos in rust voor een oude muur. Nat en vol modder wachten zij op wat straks komen gaat.…

Toen jij je luiken open deed en ik recht in je ziel mocht kijken stond ik als genageld. De vrouw in mij was verdwenen. Schoorvoetend vond ik mijn weg in jou langs wegen water en weiden en ‘s avonds toen de luiken zich sloten heb ik in stilte mijn tranen vergoten.…

een witte deken van onschuld vertoont smetten dooi doet zijn intrede…

Statig en arrogant langs menig wallenkant, trots verheven, op hoge poten, onbewogen, blauw en grijs als lucht, zal zij neergebogen geduldig maaltjes spiesen, dat is de trant. Ik vrij en speels heb haar eens geplaagd, gooide een steentje voor haar stil gelaat, kwaad vloog zij op de blauwe veelvraat, toch na lol en lach was ik zeer mishaagd.…

Boven de grens van baksteen, sloot en geurend gras zweeft kalm een uiver.…

zorgzaam slaat de mees een regenworm in stukken voer voor haar jongen…