Alle inzendingen over kou

Deze lente gaat het toch weer Over jou, alhoewel ik er langzaamaan Wel moe van ben Moe van regen, wind, flarden, Bedrieglijk blauw in de lucht Vage beloften van het einde Van de kou Ik weet wel dat ik toch weer Van je hou, maar moeizaam soms Met dat doelloze Van de vogels die ervan lijken Te houden in regen en wind Te blijven rondhangen…

eens sloop zachtjes de winter in mijn leven met kille handen om mijn hart en kou die donkere wolken bracht langs mij heen wisselden de seizoenen doch mijn ziel bleef dolen in de duisternis geen warme zonnestralen die mijn lichaam koesterden langs mijn gezicht sijpelen natte tranen nog steeds mijn voeten op de grond de aarde is stabiel misschien…

een verbeten trekje op de mond en een koude hand zand was er in overvloed ook de golfjes rolden aan en af het dijkje hield zich verder goed in het kleine gevecht leek de uitkomst beslist ons werken op strand miste de ervaren hand nog reikte ons bouwsel naar de hemel in blauw met rondom het kolkende water in winterse kou…

Buiten kou bewogen kwalen kon haar wiegen doden minnen.…

Je brengt warmte in de kou bent niet goed maar nog beter misschien niet perfect, wel bijzonder ik raak me zelf kwijt bij jou... Je zweeft steeds weer voorbij al het moois wat jij bezit wees een deel van mijn bestaan kom en dans met mij...…

O klein lief vrouwtje waar was ik nu zonder jou Mijn hart gewoon herboren en verdreven is mijn kou. O klein lief schatje met je zuiver gouden hart met jou ooit aan mijn zijde maak ik een nieuwe start.…

ik heb het gemist handjeklap in geheime verbondenheid als uiterste teken van samen in zaken zonder licht wist de afstand als stilte vijver zonder rimpeling onpeilbaar diep en donker met nog meer kou in het voorlopig verboden te betreden gebied voelde me opgesloten met mensen die woordloos spreken waarvan ogen geen reactie…

Een verboden liefde Samen voor heel even Samen in het leven Hevig verliefd Blind voor wat komen zou En mij achterliet in de kou Nooit zal ik je vergeten Al moet ik nu beter weten Denkend aan die ene keer En daarna nooit meer Jij koos toch voor haar Verliefdheid maakte ons blind En bezorgde ons een kind Die ene keer Vergeet ik nooit meer…

in de stilte buitengaats vanmorgen bij vorst en kou gingen we weer voor de vouw op straat en werkplaats met de aller allerbeste wensen uit alle verdiepingen tot aan de hoogste baas de hele dag op kantoren zul je veel geritsel horen van kranten dikke bijlagen die in de kreukels niet gelezen wel doorbladerd diep van binnen echt storend…

Meneer de koelkast weet niet dat zijn kou wordt weggenomen en Jezus erboven hangt aan een kruis - ik roer de suiker los. Zijn kroon lijdt aan verleden tijd: kristal voorbeeld - ik ontwerp dezelfde dingen, dagelijks overnieuw, tevergeefs. ------------------------------- Uit: 'Logos', 2002.…

Broeierige hitte geen enkel zuchtje wind mijn handen lopen over het gras En mijn ellebogen vliegen over 't grind Warme geborgenheid Er komt werkelijk geen kou aan te pas Mijn voeten omarmden je met liefde 't geluk toen ik eindelijk bij je was Mijn hoofd zwom door de warme zee mijn dijen volgden het blind Tot alles op zijn plek viel omdat…

De bloesem staat in weer en wind te bibberen van de kou terwijl de grijze wolken jagen langs het oneindig hemelblauw Het is alsof de storm de lente uit wil doven die door de bomen giert het oog verduistert de pijn te boven brengt Op al mijn wegen kom ik God tegen U leert mij weer te zingen het lied mij in de mond gelegd…

ik weet dat mijn tranen niet vallen zie ze gaan in stromen verdampend tot dromen mistige wolken die emoties vertolken van vorm en kleur steeds verschieten hun buien hozen gevoelens gieten op stormachtige winden die neerslaand de luwte vinden geschoond weer stijgen om uiteindelijk klaring te krijgen oplossend in kou van jouw hemels…

De kou werd uit de lucht gehaald door een stapje verder te gaan; naar eigen zeggen vormde zij, zijn menselijk schild; daar kon geen twijfel over bestaan. Hoe twee mensen langzaam aan elkaar verknocht konden raken, dat zou hem niet overkomen.…

het wortelde diep maar was nooit opgeschoten in de weelderig bloeiende tuin pas toen zon en warmte het genadeloos lieten afweten ging het onderaardse leven schuin vuurrood knalde zonde door regenstorm en kou hemelsblauw bruuskerend met ontrouw toen het hellevuur de eigen pijn verbrandde en doelloos strandde doken de wortels weer…

nu zijn we de sneeuw met alle ontberingen vertragingen, gladheid en kou een beetje zat nu verlangen we naar de lente mooie lente kom maar gauw...…

weet niet waar je bent maar voel je hogerhand altijd dichtbij soms trillen jouw kleuren in het noorderlicht geeft kou jou een gezicht of lees je in de kranten bij een natuurspektakel met aan de achterkant de rampen een enkele keer van binnenuit als in ontspanning gloeiend lava uit rustende vulkanen spuit groots zijn de fenomenen…

ik heb de bladeren geraapt vruchten terug gehangen met muziek van wolken gespeeld de wind uitgefloten maar jij ging niet open in zomerse bloei ruiste kou dwarrelde dood in uitstervend rood je ziel lachte zachtjes want in de grond stroomde jouw leven niet jij maar ik viel aan afscheid ten prooi bij lentes eerste dooi…

ik zag de zon jij de halo en wist van de komende regen strak kleurde bloesem tegen het heldere blauw jij voorspelde die nacht vorstige kou ik schreef mijn woorden jij zong de tekst op een melodie die ieder bekoorde wij gaven elkaar onze liefde zagen hoe mijn ziel wonderwel met de jouwe naadloos samenviel…

zag uitgestrekte handen hoorde muziek maar was er zelf niet het groene bomenfeest de feeërieke kerstverlichting versierde tafels vol drank en vlees heb het losgelaten om weer bij de herders en hun schapen te zijn de stal te ruimen voor het kind dat komen gaat waarvan de ouders buiten staan tegen kou de os en ezel warmte van dieren…

in een schrale ochtendzon druipt de ijsbloem langzaam van de ruit maar buiten strakt de kou in een felle oostenwind glanst sneeuw het hel kristallen wit in onbedekte ogen vaag luiden klokken het ter kerke gaan de hoogmis vangt om tienen aan niet belopen ligt de wereld voor ons open een witte kerst de natuur weer op zijn best…

Herfst in wintertijd De klok een uur terug Zomer zijn we kwijt De kou hangt in de lucht Vorst op autoruiten Vogels op de vlucht Blaadjes van de bomen Oktobergloed in het bos Laat november komen December komt eraan Maand van vele feesten Denk er nog niet aan Herfst in wintertijd Laten we dat vieren Met een uur respijt !…

ik ga maar moet jij gedacht hebben en jij vond achter iedere kraam ogen die zochten naar jou de regen huilde met je mee en de stille dood verliep in kou verdwaald vocht je jouw weg naar buiten maar telkens die dove roep terwijl de diepte verdween en de aarde enkel afmeren kende het bracht je verder heen…

het oude eiland draagt heel veel zijn duinen blonder nu de kou het leven deelt maar elders, in zijn dorp mannen rond het vuur der arbeid rokerig teruggetrokken achter geur en noeste handen alle banden houden vast de stofkwast van de tijd ten spijt het gaat ze voor de wind als ouder of als kind doorgegeven aan de mens van deze –tijd…

Kou, dood en kilte in de grond waren niet bij machte dat warmte die de hemel zond pijn en lijden niet verzachtte.…

winterkleren hangen treuzelachtig voor ramen als oude vrouwen ,met lege zakken weerspiegelend in blinde tijden wordt ze door de huiskamer omarmt mouwen rijmen op muren als koude littekens op het behang maar nu zijn wij groene bladeren waarin wij ontwaken in een verre lente de kou houdt niet meer stand in een schaars verheven licht wordt…

't is winter, 't is winter de lucht zit vol met wit wel smelt de sneeuwman zomaar als ik naast hem zit 't is winter, 't is winter ijspegels in de laan wel smelten ze zodra ik in hun buurt kom staan 't is winter, 't is winter men bibbert van de kou maar ik sta maar te gloeien door mijn vuur voor jou!…

Mag ik je troosten Als je hart huilt Je niet goed weet Wat je nog moet Je zachtjes strelen Als je niets voelt Hopend dat Het je iets doet Mag ik je vangen Als je diep valt De grond wegzakt Onder jou Je warmen Als je je zo naakt voelt Je lief beschermen Tegen kou Mag ik je loodsen Als je wegdrijft Naar het duister Uit mijn zicht Je…

Bevroren wegen Nevel en kou Sluiers die voortbewegen Damp uit een vossenbouw Een dikke tak kraakt Een eenzame vogel die de weg is kwijtgeraakt Sferen van verlatenheid Rijp over een heidevlakte uitgespreid De weg langs kale kruinen Een verlaten wandelaar in de verte aan het struinen De sferen van verlaten Maar de vos in z’n hol houd…

Als de dood met vele deuren slaat je je buitengesloten voelt van leven trek dan maar je warmste mantel aan om je degelijk te beschermen tegen de meest ongure, nare kou slaap ook maar heel, heel veel rol je maar in een holletje laat gerust je tranen komen in je dromen, in de nacht maar blijf hopen in de ochtend met je ogen weer open…