Alle inzendingen over kreek

't Is nu de kentertijd dat de vrouw naar nieuw levenswater glijdt; diep water, waarin bare' als Bergen klimmen; wijd water, en ver aan de verre kimmen verwaast vredes zacht-bloeiende kust. 0 Maatschappij, gij zee, die kent geen rust, uit de luwe kreken van het verleden zwemt de vrouw naar uw ruwe machtigheden.…

negen dagreizen lang Hield het griendland door zijn omvang Voor pottekijkers buiten bereik En tegen de zuidflank vormden de Ardennen Een barricade van borstwerende bergen Waar faunen huisden rond vennen En woudnimfen en dwergen Geworteld op wierden en terpen Die ze als bevers bleven opwerpen Legden hun waterwerken het wrede wassen Van kreken…

Kan het zijn dat diep in het water de Meerkoning woont, dat hij de hele lange dag naar de gespreken moet luisteren van al diegene die langs zijn kreek wandelen, waar hij stil,verborgen en onzichtbar zijn golvenkasteel heeft gebouwd? Wat vertellen ze alles, morgen moet ik nog.. verder wil ik even... laten we toch..…

Westland het Schieland Gantelland van ouds sling’rend door duin naar zee de kreken maar ingedijkt van lieverlee tuinen vruchtbaar klei met zand Vele eeuwen zorgden voor de fijne kweek roemrijk appetijt’lijk de kroppen sla bloemen bollen tomaten van de Inca gebed om zegen oogst liefst elke week Thans is ’n licht in ons midden opgestaan…

wij van zee afgeleid over het rechte dijkpad met zicht vanuit den hoge op vernielzucht nieuwbouw villa's doorzonwoningen kris kras garages in wit grijs steen nieuwe barbarij de geest verdreven uit ruige landen even later ging ik vreemd prikkeldraad wegblokkades voorbij op kijkduin naar strand wind wild kolkende golven geulen wallen kreken…

hem, de zeldzaamheid rafelige hoed, mee zo velen hier bijeen we ruiken gebakken eiers mee spek Sefke roept, kijkt in zijnen koekepan zwammen zeg ik, gaan we hallucineren mekaar bestoefen of plezant broebelen d’r staan meer dijken dan deze morgen overal vliegen bonte spechten, ze lachen en wij, we sleuren ons voort, langs de wind en de kreek…

De maan breekt de wolken uiteen; en stromende uit die wel breken kolken en kreken, gletschers en meren naar alle verten uiteen. de aarde is klein en alleen, een slingerend schip in het ruim, dat zich stampend en schuin overstag gaand in doodsangst kampende boven houdt op het kolkende water des donkers onder het stormende schuim.…

Het zandpad langs de akker krek twee bunder Gert, de oudste, niet de slimste van de drie broers ging die middag maaien Ik, stadsjongen, mocht mee op de zijplaats van de tractor gebogen staal, rood geverfd met ronde gaten ruikend naar ijzer Heen en weer, over het land strook na strook steeds keek ik naar het huis dan weer naar de andere…

verlang naar kade, goede ree, mijn liefste in haar legerstee Ik heb genoeg gekauwd, mijn zus bleef achter in de Kaukasus maar dat boeit niet en evenmin deert mij die Wanda zeemeermin We zitten er nu midden in het water stijgt, de mast stort in het grootzeil dendert met een slag op 't orgel van Sebastian Bach de mui de slufter en de kreek…

Als mot en vleermuis rond u zwermt, Een oboe krijt van ver, Gediert uit bos en kreken kermt, - Vergeefs zoekt ge éne ster, - Rust dan in hem: hij brengt u wel Langs afgrond, kolk en kaap, - Ge zijt uit op de vangst van de grote Forel En ge vangt hem, half in slaap. En ge vangt hem, half in slaap.…

' 'Neen, krek de jongste,' viel zij in; 'Maar ik kan toch al lezen.' 'En wat doen de andren?' vroeg ik. 'Twee,' Was ‘t antwoord (kort, om tijd te sparen): 'Twee onder dienst, en twee naar zee,' En een woont heel te Baren.…

Hoor, daar baadt Een jonge mosch zijn veeren in de beek, Daar verder plast een bont kalf in een kreek, En achter uit het bosch roept een koekkoek. Hoe stil is 't overal; het groen dundoek Dat om de boomen weeft, hangt roerloos, 'k wil Nu gaan vertellen van mij zelf, wees stil: Ik ben in 't midden van dit land geboren.…