Alle inzendingen over kreek

Nu pas herken ik het, het is een feit: Ik zit er krek zo bij . . . wanneer ik schijt.…

‘l Landschap, af en toe gebed in enkele verloren kreken, afgezoomd door hoge bomen die ruisend zingen in de wind. Je ademt Reinaert ’t allenkant’, zijn vossenstreken diep verankerd in het wezen van de mensen die er wonen – zwijgend en bedaard.…

hoog, heel hoog gaat hij mee uitzicht op den kreek en zingen, kwetteren, om dan als een parachuutje neer te dalen in de goskant efkes..…

stillekes schijnt de polder naar de maan kruiden zwijgen, vossen vertrappen de oude dag langs de Vlaamsche kreek het luistert, het broeit, zachtjes naar de oppervlakte, hoe schoon is het blauwgras weer, wiegt de kleine ratelaar zich tussen de duizenden purperen orchissen blauwe schijn, blauwe nacht, blauwe rust de uren vertolken weer een…

Kijk zonder handen op de fiets, en brommend met een buddyseat de Kreek rond, over Kaai en Heul, een hels kabaal het halve dorp - maar iemand die ook vleugels kreeg, die kwam niet ver. Die drijft er nog. ------------------------------------------ uit: 'Op de hoogte van Icarus', 1993.…

de kruisingen staan in mijn streek aan kreken, waaibomen, zo krom gebogen vanaf den dijk hier te zien bastaarden zijn het, hybriden, wolven speels zijn de kronen, ze kuisen de zuidwestenwinden, voorover vallend met grillige stam en natte voeten bij oostkerke op de krinkeldijk staan mijn mannen weer paraat, ze zien het gat van de zee, ze…

seffens als het voorjaar klinkt in kragen van riet en dotters hoort ge hem zingen en ziet ge hem staan boven de stengels zijn witte borst in het blauw maakt u bekanst bijzichtig, hij lokt u van verre als ge u ogen open doet wanneer fietsend door het Meetjesland langs ons kreken dit parelke zich aan u wil tonen kijkt nen keer, wie schildert…

Naar gewoonte, bij avond al beuzelen, keffen en neuzelen, stipt, nauwgezet en krek tot aan zijn geliefde plek. Naar gewoonte, hou ik goed in het oog, gespannen als ’n boog de ronde kont van mijn hond. Naar gewoonte, met alle hens aan dek tot aan de juiste stek, om met dra fatsoen ’n kakkakske te doen.…

weids geurt mijn land naar de stront knotwilgen penselen nog met twijgen aan de overkant van de rivier klinkt een lied wat door de mist is verwekt mensen gaan met een brood onder hun arm bij de slager binnen, staan beurtelings te knikken, kletsen over hun doden, kiezen ieder zijns weegs er komt geluid aan vanaf de zeekant stemmen omringen kreken…

Ogen delen hier geluk En plaats je de natuur op een voetstuk Hier heb je leren relativeren Mocht je urenlang observeren Heb je er naar uitgekeken De mooiste dingen van het leven vergeleken Je hebt er de liefde voor het aardse ontdekt Is er nog weinig door steen of beton bedekt Stroomt het water nog door een beek Zie je ijsvogels bij een kreek…

Onze tongen versmolten met elkaar daar op die triviale plek raakte zij de gevoelige snaar en het trilt nog steeds na ook al tongt zij nu krek als een zotte Pierlala met mannen uit haar dromen die surfen als de besten die uit luchtkastelen komen maar met dikke flappen strooien terwijl ik volkomen buiten westen om haar geest blijf schooien…

vinken zijn als vrouwen een internationaal verschijnsel veeltallig bij de trek overal stuwing aan de kusten krek dezelfde lokroep herhaald en helder 'pink' ook 'wiet' en 'tsjwit' maar in vlucht en trek een zacht 'tjuub-tjuub' zij zingen hun hoogste lied met de oogjes zo lief geloken in hunne met lakens afgedekte kooi 'tsitsitsitsitsitsitsi-tjoe-ie-ò…

Kreken lopen dagelijks vol en weer leeg. Iedere cyclus brengt nieuwe energie. De bodem is vruchtbaar en uit dit met kleur. Er is steeds iets nieuws te ontdekken in door natuurgevormde sculpturen. Eeuwen mensenarbeid laat zich zien. De knotwilgen brengen je fantasie op gang, de lichamen tonen een grillig leven van groei.…

Het verleden dat me heeft vervormd en gemaakt Tijd die schijnbaar schurend verstreek Niet alleen de ziel maar ook de botten gekraakt Dagen verstrijken en tellen als een week Het oversteken van dit meer, blijkt slechts een stap over een kreek Zorgen in koele diepte bekeken en vervolgens bewaakt Matgeslagen, katatonisch en alsnog geraakt Bewustwording…

Samen wandelen over lommerrijk pad langs beek en kreek door het smaragdgroen struweel genietend van de bloemen in zonlicht gevat vleien wij ons in het gras, zacht als fluweel, minnend als de tortels in hoge bomen maken onze wereld tot ware dromen.…

Gedachten, die de zonnige uren banden, Bemijmer ik, waar langs de stille kreek Het nachten naêrt en op de lage landen De avond roerloos ligt en schemer-bleek. Dan blaast een jongen op z'n herdersfluit Een simpel liedje van verloren dagen; En 't mijm'rend hart moet zachtkens medeklagen Bij 't gaan en komen van dit week geluid.…

klokken kleppen door heuvels van heimwee en wind van verlangen vangt hemels parfum spraakloze taal strooit stilte naar binnen spreekt luider dan orgel of daver van drum zou ik vergeten, bergen van Sion hoe vrede in brede almen zijn weiden uitspreidt op Salem 's flanken waar banken staan in het licht waar kabbel van kreken tot drinken…

De weinige witte zwanen die zich nu begeven in de kreken, op de vijvers en de beken, houden hun hoofd hoogmoedig opgeheven, In een poging om te overleven.…

Als straks de VVV niet meer bestaat Hoe moeten we de Efteling dan vinden? Een loofrijk laantje voor de jongbeminden? Een beekje voor de dinoflagellaat? Een Marsbewoner nadert met een vaart Van wie krijgt die de juiste rode kaart?…

Ik ken wel mijns gelijken, Die wand'len over straat, Die met een degen prijken, Die zitten in den raad; Zij kregen 't beste hapjen, Door krek te doen als Papjen: Een Lorretje, Kaporretje, Kapoe,kapoe,kapoe, Waar past die al niet toe?…

op het Cadzandse strand Een open land, omzoomd door dijken Daarbinnen is de aarde verdeeld Vanaf het voorjaar tot de late zomer Worden hier ontbijt, lunch en diner geteeld Het Volkslied zegt "Een land apart" Het loopt van d'Ee tot Hontenisse En van Hulst tot aan Cadzand Als ik dood ben zal ik het missen Ik zal ze missen de mooie kreken…

dromedariskarnemelk dan, vooraleerst nog met ferme tred doch alras naarstig een spurtje getrokken en route du tranquil kabbelend loo oh het porseleinen pretcloset waar ruig de huig nog vernacheld langs rancuneuze regurgitatis dwarreldampende bonificaties en andere helse overpeinzingen smeuïg de boventoon voeren vermits dewelke, dat had u krek…

ik was even weg en huisde elders niet dat ik mezelf kwijt was maar vertoefde nabij kwelders en schorren kreken en blauwe luchten en zocht mezelf en terwijl ik dat zeg zag ik velden vol uien, neen, zij waren nog ver van een dreigend verdorren wel deed de lucht mij drukkend zuchten ik zocht mezelf, op zoek naar mijn middelpunt wilde het…

’ - komt ge van deze namiddag weer spelen op de biezabijs met uw makkers- er vliegen rietganzen over de kreek windvlagen maken het landschap leeg bietenkoppen steken hoog in de klei enkele pisblommen maken nog zomer hij kijkt nog efkes om en zwaait mij toe iedere morgen en dan draai ik mij, ruik de zee, blaaiges dwarrelen voor mijn voeten…

bonte veren, drukdoende achter in den hof vieren de spruiten hun laatste weken tot de eerste vorst de wind blaast anders, meer in vlagen kuist zachtjes de stuifzwammekes leeg zachte plofjes zorgen voor bruine ophef een regendruppel valt als een kassei op oude bloeiaren van een orchidee en bij Fonske springen de balsemienen tot over de kreek…

Een grens ternauwernood kreek, Droogvallende bedding bij zand, zout en ontij. De vloed van de tijd breekt genadeloos elke weerstand. Dit huis houdt nauwelijks stand: De boot voert mij onomkeerbaar huiswaarts. 3. Zijn de elementen enkel ruimte en eeuwigheid voor vogeltrek en stilteminnaars.…

en baltsen de kemphanen vinnig in prachtige kragen als siertooien van trots, van versierders, lokkers och, de wijfkes zien er scheel van ze sjokken achter elkaar aan, de schijngevechten achteloos latend en wij kijken, we stoeien met de kijkers op onze liefde gericht, we dansen de orchissen plat, spoelen onze voeten over elkaar in de kreek…

er ligt een hoofd op het flinterdunne ijs midden op de kreek, even voorbij de brug sleepsporen met bloed komen uit het riet een roerdomp staat als een bundel te kijk het hoofd slaapt met open ogen en mond aan de oostkant ingesneeuwd, blond haar in de wilgen schateren roeken het land toe macaber beeld in een kalend landschap één nacht ijs…

en baltsen de kemphanen vinnig in prachtige kragen als siertooien van trots, van versierders, lokkers och, de wijfjes zien er scheel van ze sjokken achter elkaar aan, de schijngevechten achteloos latend en wij kijken, we stoeien met de kijkers op onze liefde gericht, we dansen de orchissen plat, spoelen onze voeten over elkaar in de kreek…

Ze neemt mij mee naar eigen kracht en wil bij de kreek zodat ook ik al dat kruisleed van de wereld even vergeet.…