Alle inzendingen over kristal

Gevolgd door een mist van dierbaren, gebroken uit een lichaam van kristal, opgaand in het mysterie, van wat komen gaat.…

Stralend als de sterren en zo helder als kristal. Priemend in het donker, stralend in het licht. Doe ze aub nooit meer dicht.…

Mijn tranen zijn niet van kristal Ze lijken wel een vloeiende waterval Het is geen juweeltje van de natuur Ze zijn verbitterd en zuur Want er zit zoveel verdriet Waarom stoppen toch mijn tranen niet?…

Kraakhelder water in een vuige zee dichtte mijn ogen het zout dat beet het kristal was niet zo mooi als het leek verraderlijk hard en venijnig scherp het bloed was zuiver…

Liefde is als een vallende waterval Als de gouden stralen van de zon Liefde is als een helder kristal Als de verse grassprietjes van het gazon Liefde is als de prachtigste vlinders Liefde... is eindeloos…

zij bloeit glas wiegt kristal op zonnewind kaatst stil het prille in ontluiken breekbaar opent zij fragiel naar buiten de eersteling doorzichtig in bestaan kondigt heel voorzichtig lente aan…

ik heb je zien dansen dollen en sjansen met je lach van kristal was je ineens overal drijvend en draaiend op vlaagjes wind uitbundig verwaaiend zo speels als een kind ik wilde naar buiten zag je nog dwarrelen met anderen scharrelen vlakbij de ruiten je landde voorzichtig op het glas van het raam smolt in ons afscheid als druppel…

zonder doek slechts water en een breed penseel zo schilder ik een onvoorstelbaar winters tafereel met strakke streken breng ik water aan op een ijskoud raam zacht vriezen bloemen van kristal al naar het opengaan een transparant boeket als ode aan het jaargetij bloeiend op de ruit gezet…

Glimmend glas Glanzend als helder Kristal in dit Winterlicht dat Een zomertwinkeling In zich draagt En zich eerbiedig Buigt uit respect Voor allen die Onschuldig vielen Is ondanks al Dit goeds toch Gevlekt, gescheurd Door hen die niet Beseffen wat er In Auschwitz is gebeurd…

je sneeuwde in het afscheid nemen vlokte kristal in dwarrelwoord stapelde in wit bedekken wat onze oren iets te vaak hadden gehoord in vlagen vervaagden je stappen naar de trein de sporen dubbelden omdat ik bij jou wilde zijn de laatste kus smolt op je lippen jij vertrok en ik bleef buiten zwaaide naar besneeuwde ruiten…

Koud en toch vruchtbaar tussen beide polen wordt mijn glazen bol gevuld met polarisatie door het noorderlicht, kleuren van een werelds mozaïek zonder kunstsneeuw van de retoriek . die binnen drijven zijn het onbedoelde souvenirs van emoties van mijn openbaringen, door de tegengestelde draaiing van de zon dringen verwachtingen in de…

Een ijle druppel mist springt hoorbaar, zuivere harpslag van kristal, vast op het gelaagde glas waar achter, in reddingsgordels val, ik bid om bevrijding, uw verschijning.…

Twinkelend licht een ster is in zicht dansend in het heelal zijn kleuren lijken wel van kristal een hemel die straalt met een ster die is verdwaald een juweel van de nacht pronkend als een smaragd.…

het klinken verbrak de gespannen stilte in kristal zong verbondenheid sprankelende tonen de lach van de ziel weerkaatste in ogen transparant beklonk liefde het eerste gezicht…

tranen recht uit het hart parelend mooi helder kristal lijken zalig bitterzoet breekbaar in harten zachtjes gehuild vallen op uiten verdriet ooit raken ze op…

De sterren stralen als kristal het is de goudenregen van het heelal verblindend is de maan die zich totaal open heeft laten gaan het is een prachtig gezicht al dat flonkerende licht de juwelen van de nacht hebben een enorme aantrekkingskracht.…

je brak in glas de tranen kwamen later een barst nog niet gezien maar ons kristal hoorde de tonen al en nee niet vals geen scherven om te lijmen jij blijft gewoon de mijne omdat ik je niet barsten laat…

waarin achtpotigen drinken van hemeltranen Met mijn verkleumde handen diep in mijn zakken voel ik een heimwee naar mijn ontvankelijkheid als kind Ik leek mij niet bewust van de kou noch van de geur van nostalgie omdat ik de wereld als een wonder zag vanuit mijn eigen kasteel van flinterdun kristal….…

zo lang bovenmenselijk gevochten zo lang in mezelf geloofd zo lang trots en waardig nu spat mijn leven in scherven uiteen god gun me nog alsjeblieft de kleurschitteringen weerkaatst in't gebroken kristal…

zoele nacht vol bloemengeur zie hoe de nacht met sterrenlichten gloeit in diepe flonkerschijn rijpe muskadellen de muziek is van kristal de vlam van licht valt op zomergedicht vol van lust en leven…

Klanken helder als kristal serene rimpelingen in een meer van stilte klanken uit het niets verrezen en éven tot vorm gestold vorm die als een flakkerende vlam plots oplost een tedere wind die manna schenkt die liefde is…

En die na een poosje, een fonkelende kristal achterlaat. Shamballah fluisteren de Deva’s, Shamballah fluistert nu ook de wind. Het kristal is ongelooflijk krachtig. en zo zuiver als een kristallijnen kind.…

Later is de gedachte een kristal van mijn droom die begint met druppelende woorden en mijn verlaten ogen zegt dat jouw leegte niet vreemd of ondenkbaar is wanneer je mij weer vraagt waarom ik nog steeds lief heb wie wie niet meer wachten wil op later…

'Als u in een kristal uw friet wilt bakken Op vijftig meter hoogte in een bol Dat mag dan vet zijn; ons is het te dol Dus gooi ze maar weer leeg, die volle zakken' (Maar met een scheidingswand en heel veel klagen Wist men een splitsingsakte aan te vragen)…

Ik wieg je als het vuur van de dageraad ik licht je kristal van mijn hart ik omarm je dank je aardevoeten voor je liefste lach ik droom je draag je tot de hemel en terug ooit druk ik mij uit onbeschreven verten en kus je lentegroene gezicht.…

Het is geen echt kristal maar kristallijn En wat ook op de Pizza zit, geen kaas Het wild is tam en uit een hok helaas Geplette schildluis heet in vla; 'Karmijn' Ik zou dit vers onmiddellijk vergeten Want het is Kerst vandaag, smakelijk eten!…

Hoor ik kristal gekletter in de nacht. Spreekt men van liefde of van eeuwig haten? Ach nee, ik steek mijn kop maar in het zand. Waar is een God? Wie helpt ons uit de brand?…

Stralig borduursel van kristallen wand Verbergt, welvend paleis, de diatomee*; Een waterdroppel is zijn wereldzee, Een korrel zwevend stof zijn vasteland. Klein levend zieltje, in Brahman mij verwant, Eén Wezen deelt zich aan ons beiden mee, Zoals één vuur, één wet, één Gods-Idee In Aldebarân en een sintel brandt: Het Eew'ge dat, mijn kunstgenoot…

Zij stijgt de trappen van de tempel welke zwijgzaam buigen voor de last die amper op de frêle schouders past en haar doet knielen op de drempel Zij heft zijn beelt’nis naar de goden bidt om hun koestering voor de ziel van haar geliefde die plots ontviel en zich schaarde onder vele doden Zij heeft geen afscheid kunnen nemen zijn droef vaarwel…

Hier verspilt het geen woorden hij die op zich liet wachten bracht glazen wijn aan haar lippen verandert de maan in kauwgombal laat passie in de duisternis glippen simpel de lach gescheurd de vrije val twijfellijn trekt zich wurgend vast ongewild breken kristallen tranen de kamer valt uiteen met leegte splinters als gedachtesneden weerkaatsten…