Alle inzendingen over laatste levensmoment

Koffer in de hand Met daarin alles Wat hij nog bezat, Druilerige dinsdag in November, het regent Eenzaamheid en verdriet, Kale bomen langs de gracht Steken als magere antennes Omhoog zonder ooit met welk leven Dan ook contact te maken, Al helemaal niet Met die man hieronder Die zich de laatste mens Op de wereld waant -…

Het laatste adres staat er gebeiteld in de steen. Ik ben onmachtig met al die doden om mij heen.…

Dichters gunnen elkaar het laatste woord uiteindelijk een toekomst, achter hun begrenzing buiten de dictionaire en de taalgrens om, een eigen punt te maken als inktmop voor hij werd gemorst inkt gedoopt in korsten brood de kruimels waarmee het spoor van licht verduisterd waaraan de papegaaien zijn verwend wat de ruimte van…

De laatste bus op weg naar de remise. Een buschauffeur chauffeert zijn laatste rit. Routineus werkt hij tot de morgen. Begeleid hij leeggang tot de laatste zit. Elke dag bestuurt hij lijn tien. Glijdt hij dubbelgeleed tussen het drukke verkeer. Bestuurt hij zonder echt iemand te zien.…

De laatste dag van je leven, wanneer dat weet je niet Staat er geen the end, ook niet een nieuw boek in 't verschiet Als je laatste dag aangebroken is, komt alles samen: Ontknoping, goed of fout, geen nieuwe episode maar gewoon: THE END.…

van droesem wat alles in zich heeft wat het leven geeft en nu nog neemt moet het beste vaak nog komen, convenant van vrijwilligheid, alle volmachten intens overleefd, gloeiend in de ongeremdheid van de zon vernist met liefde in een onovertroffen werkelijkheid, over de pieken en de dalen die wisselden, de houdbaarheid bepalen in de laatste…

AAN DE ONBEKENDE LEZER Hoe zoet is 't om te peizen dat, terwijl ik rust misschien, een ander, ver van hier, mij on- bekend en nooit gezien, u lezen kan, mijn dichten, mijn geliefde, en niet en weet van al de droeve falen van uw vader de Poëet! Hoe blij en is 't gedacht niet, als ik neerzitte ende peis, u volgend waar gij loopt op uw…

dan wel naast een verwijderd beeld op de hemelse camera, te vrezen in een kritisch diafragma, met precisie, zonder zekerheid kan worden uitgewist en dat ik als eerste, in deze arbitrage uiteindelijk, zal worden uitgewezen waar we ook gaan, we slepen hemel en aarde over elke barricade heen, alle dromen op een rij, alleen de laatste…

haar zelf gekozen eeuw, zo stil, licht als sneeuw op sneeuw, liggen handen op het smetteloze linnen, we zwijgen, ongeopende vuisten om niet hoeven los te laten, strijdbaar is gestreden een glimlach strijkt over het gesteven laken, het rusteloze hart is de sleutel tot haar kluis, die deur geopend in haar huis hoe treffend die laatste…

laat mij uit een monocultuur ontsnappen tot het pleit is beslecht, dan ben ik die laatste haring in een lege oceaan, gekaakt en in de pekel is gelegd?…

Nu ik de laatste keer aan je schrijf nu jouw ziel andere wegen gekozen heeft zal je dan de vrijheid vinden in dit witte zweven? onze mensentranen begrijpen? Nu je verweerde hart boven het wassende water verdwijnt nu het verzonken blauw boven leigrijze golven slaapt zal je dan het lichtste licht vinden? de winternacht doorstaan?…

Het was je laatste dag.…

Het was je laatste dag.…

met licht gekanteld hoofd verbreekt hij de stilte na de dood het lichaam iets voorover gebogen zijn lege armen vouwen zich als zwarte vleugels om haar heen je ne repartirai pas zwijgend danst hij haar naam Agnès in de laatste liefdesdans buiten op het plein l’amour est tout ce que je peut te donner ne me quitte pas…

Er is geen zin Meer in dit Dichten Ik ben gelukkig Nu Er is geen pijn Om nog te uiten Het gaat dicht De poorten sluiten Het gaat je goed Veel goeds veel moed…

Ongewone droom legt een levensmoment vast bewaard in het hart Wat is het heerlijk om zich te laten meestromen op golven van een droom waar creativiteit en verbeelding voor het rapen liggen: uitzonderlijke kracht en pracht op zuchten van een wind waar op hetzelfde moment ik kan luisteren naar de meeslepende melodie van melopee.…

Gedoken half, in ‘t riet, half zichtbaar, deur de rieten, aanschouwen de koeien mij, die, vers uit hunne slieten en vaste veters, nu op vrije voeten gaan en, gaande, ‘s morgens vroeg, hun lange steerten slaan. Omhoge heffen zij hun hoofd en doen de stalen van ‘t omgebogen riet hun tongen nederhalen te mondewaards…

't En is van u hiernederwaart, geschilderd of geschreven, mij, moederke, geen beeltenis, geen beeld van u gebleven. Geen tekening, geen lichtdrukmaal, geen beitelwerk van stene, 't en zij dat beeld in mij, dat gij gelaten hebt, allene. o Moge ik, u onweerdig, nooit die beeltenis bederven, maar eerzaam laat ze leven in mij…

Moeder naar wier liefde mijn verlangen Sinds mijn kinderjaren heeft geschreid, Ach, hoe zult gij mij zo straks ontvangen Na de lange scheidingstijd? Zult gij mij aanstonds als uw kind begroeten, Als ik ontwaken zal uit mijn dood? Zal ik nederknielen mogen voor uw voeten Met mijn hoofd in uwe schoot?... Maar wat dan? Wat zult gij tot mij…

Dat gij de taak door God u toevertrouwd ten laatste aan uzelve woudt ontdekken, als gij uw eigen leven leven zoudt?"... Maar met een glimlach sprak ik snel en stil: "Kwaamt gij , o Dood, mij van mijn plannen spreken?…

Ik ben een blomme en bloeie vóór uwe ogen, geweldig zonnelicht, dat, eeuwig onontaard, mij, nietig schepselken, in 't leven wilt gedogen en, na dit leven, mij het eeuwig leven spaart. Ik ben een blomme en doe des morgens open, des avonds toe mijn blad, om beurtelings, nadien, wanneer gij, zonne,…

o Al te kwade boodschapper, die, bitsig als een horselbie; die, stekende als een degenstoot; die, snel gelijk de bliksemslag; die, stom en doof, noodzakelijk, te mijwaard op de snaren komt gevlogen van de tekendraad! Te gauwe, och arme, vindt ge mij en biedt gij, in uw bitsigheid, de boodschap, - en geen troost daartoe! - dat 'vader overleden…

(Cypselus Apus) ---------------- "Zie, zie, zie, zie! zie! zie! zie!! zie!! zie!! zie!!!" tieren de zwaluwen, twee- driemaal drie, zwierende en gierende: "Niemand, die... die bieden de stiet ons zal! Wie, wie? Wie?? Wie???" Piepende en kriepende zwak en ge- zwind; haaiende en draaiende, rap als de wind; wiegende en…

'k Heb bij uw sterven niet geschreid, Het was de tijd, Voor u om heen te gaan, Maar 't weten, dat gij niet meer zijt Doet toch weemoedig aan. Ik heb uw stil gelaat bestaard, Van 't geen gij waart De dode, lege vorm, Die gij gelaten hebt op aard Ten prooi aan made en worm. Ik weende niet toen ik u zag, Hetgeen daar lag, Het scheen…

Ik ween om woorden, die onuitgesproken bleven, Woorden van troost en deernis om uw leed, Van dank voor 't geen gij waart en voor mij deedt, Van tederheid, die ik verlangde u te geven, Doch nooit heb uitgezegd of neergeschreven Uit schroom voor 't grote woord, die 't ware woord vermeed... Ik ween om woorden die onuitgesproken bleven Om al,…

Daar is een fijn gekwetter in de lucht Van vele vogelkelen, Mij blijft dit lichte vogelengerucht Alwaar ik ga, omspelen. Het is het tjilpend lief geluid, Het fijn gepiep van mussen, 't Is nu en dan met ver gefluit Een merelstem daartussen. Het is het zacht en blij gekweel Van mezen en van vinken, Die even soms uit vrijer…

Heb meelijen met de bomen, laat de bast hun ongeschonden; bewaar ze voor de nijdigheid der kwade nagelwonden; geen onbarmhartig mensenkind ze dood en kwelle: geeft de vrijheid aan des Scheppers hand, die in hun lenden leeft. Hoe schandelijk ontmaakselt en ontmooit gij mij de vrome, de vrije en blije bomen, die ‘k…

gij blauwgekaakte wolken daar halfwit omtrent uw boorden, die gruwzaam in de hemel moert, en grimt in ’t gramme noorden: hoe lange speelt gij, koud en kil, de baas nog hier? ’t Is half april! ’t Is onbermhertig koud; en ’t kan, de zonne ondanks gebeuren, dat ’s morgens, al dat gers is, wit geruwrijmd, staat te treuren! Waar wilt gij, boos…

Beziet die boze katte, hoe zij nalijks nijpt heure ogen toe. Nu mijdt u, muiske meest van al: die blende katte u pakken zal! Het muiske en ha’ geen acht en het, in een-twee-drie, is opgefret 29-08-1897 ---------------------------------- Nalijks: bijna Mijdt u: opgepast Blende: blinde…

Hare borst is zo zacht en rond en teder, En er om heen speelt een zo teder licht, Zij is zoals een heuvel in het neder- Dalen van af de schouders opgericht. Aan de andre zijde is de schone weder- Gade even zacht en teder opgericht, Zij zijn een tweetal in het gouden weder Oneindig hoog en schoon. Voor mijn gezicht. Welk een schone…