Alle inzendingen over liefde OR vonken OR jaren

zacht klinkt de weemoed in hun lief gezang maar woorden met een eeuwig gewicht maken kinderen bang zij gaan voor het meer dansante voetenwerk en de handjes maar in jouw ogen smeult het nooit gedoofde vuur het donkere van je stem herinnert zich nog ieder uur die vonken ga jij kinderen leren uit hun geschiedenis van proberen…

Als wij samen zijn, vliegen de vonken er van af. Zo fel, dat ze prikken in mijn ogen Ik ween.…

Je speelt alleen met zwevende vonken op je gitaar, om nooit te hoeven landen. Maar ja, ook op een gitaar breekt wel eens een snaar, kwetsbare plekken zijn er altijd. Kan dominantie ook bestaan door kwetsbaarheid te tonen, afschrikwekkend maar ook scheurend tergend Hoe lang moet je spelen om de mooiste noot te horen?…

ik geloof in vonken die knetterend spatten van kruisende blikken die elkaar in hun baan in het midden ontmoeten van hen die het niet willen en durven erkennen dat zulke blikken bestaan die je overdonderen en verlegen verstijfd laten hangen in een verwarde waan en zo’n eerste keer doet vergeten toe te slaan beiden nog te onervaren…

de uitgesproken woorden reisden op zachte toon naar binnen om daar de zwachtels van zijn ziel te halen hij kon zich laten vallen andere vonken vingen hem op in het onmetelijke universum alles van waarde bleef…

Niet van buitenaf bepaald kan ik in het goddelijke geloven in dogma of leerstellingen vertaald oorzaak van kerkelijke kloven maar van binnenuit gevoed zal ik het goddelijke beleven die vonk geeft mij de moed om liefde door te geven…

(voor een moedige dominee) Niet van buitenaf bepaald kan ik in het goddelijke geloven in dogma of leerstellingen vertaald oorzaak van kerkelijke kloven maar van binnenuit gevoed zal ik het goddelijke beleven die vonk geeft mij de moed om liefde door te geven…

twee mensen ontmoeten elkaar de vonk slaat over twee individuen met eigen verleden groeien naar elkaar twee harten smelten samen vurige liefde twee levens worden een voor altijd samen…

Zinnen minnen woorden strelen liefde op papier maagdelijk wit koesterend, doch bedekt spelen met vuur door vonken geboeid in lichterlaaie zwart geblakerd lust geblust in eenzaamheid berust.…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

woorden scherp en vol venijn lijkt de band even verbroken omdat wij onszelf niet zijn dan groeit er een kloof die niet te overbruggen lijkt er valt een stil onbehagen omdat de een voor de ander niet wijkt soms lijkt het bijna of wij elkaar niet verstaan allebei een andere taal spreken wij alleen door zullen gaan dan toch is er die kleine vonk…

Ik probeerde te onthouden te luisteren naar wat je zei Maar steeds keek ik naar je ogen en je glimlach Die lach die ik toen voor het eerst zag En die …lach die was voor mij Het was zondagavond laat ik zal het nooit vergeten Die klik die vonk.…

ze opent de deur voor de elektricien: gelijk stroom…

Een ontmoeting, oude liefde Die vonk in je ogen Van vergeten verlangen Toch is er dat vlammetje, onbewogen Warmte en wederzijdse liefde Dat vlammetje flikkert Als sintel van die liefde ’s Nachts lig ik wakker, onmacht Voel me alleen Herinneringen zijn verdwenen Geen arm om me heen Als verloren sterren in de nacht Het zoete licht van de dageraad…

Ik denk aan toen M’n gemoed schiet vol Door een muur van tijd Dwars door de jaren heen Reik jij me jouw hand Vingers strengelen ineen Een vonk slaat over Net als toen We leven in een roes Dan valt ‘t beeld in duigen Net als toen…

wat als 20 jaar geleden, ik voor 't eerst jou had ontmoet? hadden we toen gedaan, wat we nu deden? of wellicht elkaar, niet eens gegroet? dacht ik "lekkere meid", jij "leuke jongen"? en samen verder, of elkaar toch kwijt? zou de vonk ook toen zijn gesprongen? waren we wie we nu zijn, wist ik dan wat ik nu weet?…

Lichtende vonken in een duistere nacht, maken de hemel helder door haar sterrenkracht. Lichtende vonken in een duister hart, verlichten de ziel als een hemelpracht.…

Het lied heeft 52 jaar onder een aambeeld gelegen, de vonken alle kanten op, vliegend van de grond naar de zonnestelsels, het weinig vertrouwen in de uren, seconden van een dag. Vandaag is er niks nieuws aangebroken.…

Na 24 jaar zag ik je lopen een oude liefde was daar had dat nooit durven hopen ik was bang om naar je toe te gaan mijn maag lag ondersteboven jij bleef daar staan Kon mijn gevoel niet geloven na wat bier had ik het lef ging naar jou en zag je ogen toen kwam het besef mijn liefde voor jou was nooit gelogen jij zo dicht bij…

Hout wordt gestapeld de vonk wordt gelegd het knisperen gaat over naar knetteren vonken vliegen hoog geur wordt verspreid angst voor vuur het verbranden van wat eens leefde...…

het was ons vlammetje dat speelde warmte lekte en pijn deed die maar langzaam heelde onze blikken liet vonken in kostbaar samenzijn liefde kleurde in uren zonder tijd met fluweelzachte vergetelheid een vuur dat nog altijd brandt tussen hart en hand…

soms is er een vonk die open spat in smeulend vuur uit een stronk die al tijden ligt te roken zich niet wil overgeven maar in warmte toch ontvlamt wist niet dat vocht en ochtendkou haar zo verlamt jaag de liefde aan met zuurstof en de zon we gaan voor deze lente kom…

de tijd rekt dagen laat seizoenen op elkaar van mijn jeugd naar ouddom rijken zo grijs haar de wind doet strijken tot een stil verloren herfst gebaar aanschouw ik jaren voor de kachel vonken starend naar veel meer vlammen die niet willen doven die mij nog in groei beloven naar een zomers roodvol wederkeer…

Vanochtend vroeg, tranen van ijs bevlekken de ramen. Mijn zoon ligt naast me we luisteren samen naar het gakken van een trekkende gans, de vrieskou beamend. Toen besefte ik pas hoe het begon: het ontwaken van vader en zoon en de ijle schreeuw boven de daken kwamen uit dezelfde bron die er altijd al was…

Als de wankele vormen van de verlopen dag verstillen in zijn ogen en in zijn armen doven toont hij zich, de nacht. Met een handje gapende gaten uit angsten tot vergaan stanst hij tijd en ruimte tot nieuw eendaags bestaan. Niemand hoort het kraken van de nieuwe stenen daken of het spannen zelf van het hemelgewelf. Als de nieuwe wereld…

Ik praat maar heb niets te zeggen Ik luister maar hoef niets te weten Ik schrijf om elk woord te vergeten Ik zwijg want elke zin voert mij weg van waar ik wil zijn…

een merel op het dak vederlichte klanken orakelen het ontwaken van deze dag lief is deze merel mij zijn euforie een aubade aan de stilte op een laatste reis naar huis en 's avonds druipt de weemoed van het dak en betraant een bed slaperige sleutelbloemen…

In de verte achter een horizon van traag licht Ruist het lachen van een kind langs rijpend fruit In de boomgaard waar de rups de appel mijdt En sterft om een vlinder te mogen zijn…

Als het tasten van een oude eik in donkere aarde of het waken in stilte van vestaalse maagden wachten wij, niet op iets maar om het wachten zelf tot de cirkel zich sluit en reflecties de spiegel voorgoed verlaten en zich wentelen in eigen licht. Dan pas komen we aan waar we nooit vertrokken zijn.…