Alle inzendingen van jeroen

Is er hier iemand die mij kan vertellen wat ik hier aan het doen ben terwijl de tijd verstrijkt speelt het zoete leven theater zonder winstoogmerk met armoede en stilte na een flinke regenbui openbaart zich fragiel de zon de dag breekt eindelijk open heldere lichtvlekken dansen met schaduwen door de wind ik lees steeds nieuwe gedichten…

Waar de Amstel van oude dagen fluistert En in het voorjaar Cobra’s kleuren draagt Verheft de stad zich luid en duidelijk Nabij, maar net genoeg veraf gelegen Hier wint de stilte van de stenen En wordt bevrijd gezwegen…

Er blijven grijze wereldtalen aan de diepe afgrond van mijn geheugen hangen om stille getuige te zijn van het feitelijke mezelf zijn tegenover jou Ben jij het? vraag je mij en ik kan je geen antwoord schuldig blijven ik ben het zoals je ziet in de rijkdom van jouw stilte mijn zwijgen is een lichaamstaal.…

schrijvend met in mijn hand mijn hart en in mijn hoofd het intens beleven maak ik de lezer deel en part van de scherven uit mijn leven waar beelden gaan vervagen en in mistige gedachten over gaan zullen mijn woorden tot het einde der dagen op het netvlies blijven staan…

als pleisters op mijn wonden lagen jouw handen op mijn hart waar ze feilloos knopen vonden die je geduldig hebt ontward als zalf werkten jouw ogen op mijn zo rusteloze ziel en je woorden, afgewogen voorkwamen dat ik telkens viel als kompressen kusten jouw lippen al mijn pijnen weg en meer ik liet de warmte binnenglippen verzachtend al…

Er ligt een korte stiltedroom in het plots ontwaken tussen de ochtendbakens van nieuwe dagdromen Een rivier stroomt langs haar rode havenmond nu ze het zwijgen leert begrijpen in liefde Ze is jong en de wereld is mooi haar leeftijd kent negen talen om je nog veel mooier te maken ze heeft je in haar stiltedromen lief De stilte lijkt…

Tijdens het zwemmen van de zomeravond onder de zon in het zoete kanaal, heb ik mijn nieuwe duurzame geliefde gevonden tussen het wasgoed van een onbekende dichter in ruw verschijnen boven het water ademend tegen een spiegelbeeld terwijl het langzaam donkert in schemering van de avondgloed.…

Je wordt geboren, je staat op Leert lopen, groeit als kool Je propt je vol met zoute drop Dan vijftien jaar naar school Veel is het niet Dan naar de universiteit Daarna een dikke baan Je krijgt een vrouw, die raak je kwijt Ze bieden je iets dikkers aan Veel is het niet Je komt steeds hogerop Ze weten wie je bent Je krijgt een dikke kop…

Wat gebeurt er met het woordgeluid wanneer kanonnen bulderen en stromend bloed de nacht inluidt voor doden en gewonden waar is de stem die vrede liegt terwijl geweervuur steeds meer harten grieft mensen niets meer vragen dan doden-loze dagen is er geen zin geen woord of taal die einde maakt aan dit verhaal van wreken en verdelgen…

als door herinnering gedreven opende ik haar deur zocht, al was het maar heel even naar haar vertrouwde geur als door herinnering getrokken liep ik naar het ledikant schoenen uit en op mijn sokken kroop ik zachtjes naar haar kant als door herinnering gekust heb ik mijzelf laten gaan en zocht ik naar een plek van rust maar vond kringen…

thuisloos zonder dak boven het hoofd kille winterwind over zijn schouders gedachten verdoofd zwerft hij haveloos met een hopeloze kater thuisloos zonder bezit op zoek naar tabak thuisloos en alleen raapt hij peuken van de stoep…

Het landschap neemt de vrije hand van de schilder mee in haar zonnebad verfstreken kenmerken specialiteiten die in het groen zo vruchtbaar zijn oker zijn de dromen van de oude man zonneschijn op het eelt van zijn hart een zandpad kronkelt zich in vergezicht zijn blote voeten voelen warm nu wordt het tijd voor een groots gebaar een kleur…

in de spelonken van mijn geest in duisternis gehuld tussen de stronken van mijn vrees ligt mijn verloren schuld in de kerkers van mijn verlangen in ware droefenis tussen zwak en sterk gevangen ligt mijn vergiffenis in de plooien van mijn geweten in vreemde vorm verbogen tussen ziel en zaligheid vergeten ligt mijn onvermogen…

Zoet is de liefde zo blij als een bij nectar van bloemen een geschiedenis ontvouwt zich land ademt regen onder wolkenverhalen geeft ze hem een stukje toekomst om zijn reis te vervolgen tegendraads komt hij bij haar in veronderstelling van gedachten rust in de hangmat als liefde blijkt te zweven stilte van de nacht.…

Soms, die ziel snikkende heimwee naar de warme zomerdagen toen mijn ongekuiste jeugd zijn eigen dromenvleugels kreeg en ik als jongen om mij heen keek vaak tijdens het ouder worden het ontoereikende verlangen naar die vrijheid zonder vragen alleen, met ongevulde rugzak en indianentooi op pad naar een land zonder horizon eenzaam dromend…

Ik loop door de nachten zonder mijn naam op blote voeten om dagen te vergeten langs oude vloedlijnen op het nachtstrand de zwoele wind over mijn schouders voorgoed ontheemd en zonder ouders het laat me niet los die andere werkelijkheid tussen droomwereld en toekomstig verlangen waarachtige vriendschap zonder leugens en bedrog…

Ze zeggen dat hij bij de kraaien hoort met zijn talent om over de dood te zwijgen en wat weet hij over liefde, nu hij er naar snakt alleen op het veld met uitgezaaide bloemen vogelverschrikker tegen wil en dank onder regen met natte hoed en ongebruikte wandelstok om de dieren weg te jagen waar hij van houdt de vogelverschrikker heeft het koud…

De ochtend valt in droomschaduw hij betreedt regels der heimwee een tante die de was doet in de rivier de oude vader die sigaren rookt krachtige wortels zwijgen in lage mist wanneer landelijke tongen verdwalen geen leugen haalt de horizonnen een harde zon prikt door de nevel kraaien vliegen boven het groene weiland terwijl jij droomt in…

In de sombere wintertuin zie ik onzichtbare dieren nog voor het regenen in een droom verdwijnen er blijft een grijze wereldtaal aan de veel te diepe afgrond van mijn geheugen hangen om stille getuige te zijn van het feitelijke mezelf zijn tegenover jou ontluiken de eerste bloemen alsof het nooit winter is geweest er zit een…

De dood speelt geen theater met de stilte zeg maar niets meer is nu bittere ernst en alles wat er toe deed is fout gegaan alsof heimwee speelt met het vergeten liedjes veranderen door een aai van de wind de herfst heeft nu zijn eigen heilzame stilte je slaapt niet, je bent niet herrezen je zweeft ergens rustig en sereen in de gedachten van…

Er grenst een blauwe wereldrand aan de horizon van ons geheugen we eten er boterhammen met kaas en gaan te paard de heuvels over daar klinkt weer dat vertrouwde stemgeluid van een moeder die haar kinderen roept om te gaan zwemmen in de blije rivier en in de avond bij het kampvuur drinkt vader zijn bedroefde bier om de volle maan te begroeten…

Er loopt een poes door mijn stilte het is een kleurrijke poes vol met heimwee droomgeluiden ze komt op mijn schoot zitten om de stilte te omhelzen.…

Ik achtervolg jou met een vogelkleur zo blijf ik nooit zonder beweging hemelkleurig in mijn dankbaarheid voor ieder likje kostbare verf haal ik de zuurstof uit mijn lucht Heimwee kleurt donkerblauw achter het wenken van de horizon geoefende schildershanden bereiken een korte stilstand in het denken zo blijft de horizon maar wenken. Met…

Het is bijna alsof je de arme winterzon achter de horizon hoorde dalen de wind alles weggeblazen herinneringen verdwenen nu je met de donkerblauwe verf getuige van jouw stille liefde de ernst van jouw geweten kleurt. Om te overleven onder het maanlicht van de duisternacht ben jij de eenzame mens die jij voor ogen ziet. En ook de…

Pril in het ontwaken van het ochtendgloren dacht hij nog na over de droomcyclus die hem zo had weten te ontroeren in het duister een ontluikende dagdroom viel hem ten deel op het bord, met zijn ontbijt naast een spiegelei ontwaarde hij zich een innerlijke bespiegeling zuinig in huisvlijt nijverig in eenvoud in dat bijzondere…

Er zit een mus op de grafsteen bij het oude graf van mijn vader met verwelkte bloemen en verhalen over de vondsten langs de rivier. Ik wil de mus wel leren kennen om haar te vertellen over mijn vader maar ze luistert niet vliegt weg met mijn verdriet.…

ik kom kijken: Wat zijn de bezienswaardigheden? Nemen we een gids? Ik groet jou Zon ik zoek het pittoreske fotografeer mijn medereizigers op de plaatsen wij zijn pelgrims ik sta in de rij ik woon niet meer echt niet meer in een landschap met bomen ik koop een souvenir. ------------------------------ uit: 'Op het oog', 2005.…

Haar ogen zoeken tere bloemen die haar ziel met licht betasten het is alsof ze de dood hoort fluisteren nu ze hier is, bij de rivier, die luistert misschien dat zij in grootsheid van het bestaan een schaduw afwerpt om de bloeiwijzer te vinden.…

Ze ziet onzichtbare dieren in een lucide droom verdwijnen in trouwe eenvoud bij het kopje koffie met de droge tarwekoek in de echo van de radio ik probeer reclame te maken voor haar uiterlijke schoonheid maar dat heeft zij niet nodig want ze is van binnen al zo mooi in essentie van ontwaken laat zij de wolken niet los viert…

We beklimmen samen in een droombestaan dode bomen geworteld in een oneindig bos waar klatergoud lokt voor de verloren kinderen je laat mijn hand niet los peutert handig uit jouw neus roept wat vlinders om versterking en in het bij je zijn klinkt een lied over hoe jij jezelf bent gebleven onder het maanlicht van de nacht ben jij…