Alle inzendingen over liefdesbed

Voordat hij het wist waren zijn voeten vastgeklonken aan een liefdesbed. Dat was zijn enige plaats die hij verdiende vond zij. Hij was ongeletterd en stom en blind. Hij kon niet voor haar zorgen. Zij verliet hem de hele dag. Hij bleef alleen hulpeloos aan de ketens van haar liefdesbed. Nooit kwam er een kind.…

En ben ik alleen op een liefdesbed Met geboeide voeten en handen.…

Donkere nacht drapeert Alle hoeken van ons huis Er zit 'n piep klein spinnetje boven ons Zullen we de nacht bij ons In ons liefdesbed laten komen Niets komt tussen ons Behalve een oogwenk Van onze engel…

foto van jouw zielsportret bij de vrouw die jij ooit trouwde maar jij ging toch met mij naar bed sliep met mij onder winterse regen in seizoenspatroon van duisternachten bedreven wij liefde, als zwervers met hier en daar dauwdruppels en handgemaakte tranen voor het gelukszweet al die keren dat we elkaar zagen op die foto van jouw liefdesbed…

je oogt weer ondeugend en kijkt me sprookjesachtig aan zie in je hand de fee verschijnen die staf en sterren laten staan ik tovenaar een snelle paddenstoel met kaarsjes en zacht zicht jij weeft weer sluierzacht ons liefdesbed uit stralen geel maanlicht de open haard is stuk alleen de kleine uurtjes warmen zich in ons geluk…

ogenlicht werp jij mij schaduw van zachte zijde op mijn huid naar deemstering gedragen als op handen – jij bruid als larve eens bewegingsloos tot ’t avondrood je vrijde in d’ eerste nacht als glans het zacht gekreun mij was en ook een stille gast die mij dit maal bereidde - geen enkele stonde blijft dat ‘k niet mijn tong bevleugel mijn liefdesbed…

Ineens moet ik aan Rembrandt denken en zijn streling van het dierbaar licht de inval waar ik telkens weer voor zwicht hoe hij schoonheid weet te schenken ik tracht te evenaren in beweging aan de luxaflex bij jouw fraaie silhouet als schaduw op ons witte liefdesbed waarboven ik zo af en toch nog spring jouw bruidsboeket bloeit er o zo mooi…

humeur altijd vriendelijk in goede stemming ik heb niet veel geld te besteden maar jij strooit gratis dromen in mijn hart ik voel een bevreemdende waarheid het is net alsof ik je al heel lang ken omdat je weet waar mijn essentie van liefde is om eindelijk alles op te schrijven zonder voorbij te gaan aan tijd denk ik aan je in mijn stille liefdesbed…

Het is rustig in de nacht jouw woorden verdwijnen langzaam uit het geheugen, lachwekkend misschien maar de somberheid doet me dwalen ik volg de duisterweg naar heimwee waar nachtbloemen wiegen in herinnering en misschien schrijf ik je nog een lange brief over hoe fijn het was samen in het liefdesbed wanneer herinneringen dreigen te vervagen…

Licht blozend lees je de teksten waar haar hart ligt uitgestald veilig tussen de zinnen glimlachend proef je ze als snoepjes Het medeweten van vermoeide levensvragen laat zowel waarheid als illusie dromen woorden, zinnen, lust verzen smaken als een kus…

Boven hen dat intense, wijdse, bijna wulpse rode bladerdak, onder hen het liefdesbed, van rul gestrooid, goudgeel zand en teder malsgroen mos. Hevig trekt nu de leren riem, goudbruin gevlamde hond drukt nu een zachte natte snoet bijna verwijtend in haar zij: baasje is dood, toch? Ja, 't baasje is dood, al heel, heel lang.…

ik val alleen op terminale vrouwen met wie ik, zij het kort, een nest wil bouwen u bent, zoals dat heet, 'still going strong' maar u bent rijk, dus waag ik toch de sprong omdat mijn libido u zal benauwen en snel, ik denk een weekje na het trouwen zal zorgen dat u hunkert naar de gong en als uw laatste uur dan heeft geslagen in 't liefdesbed…