Alle inzendingen over liezen

ze ligt in een bron van licht en trekt haartjes uit haar liezen in de zon verzachten scherpe stalen rafels tot vormloze klompjes wat schaafde en wrong loopt door de afvoer naar de regenpijp ze trekt nog een haartje en vindt godzijdank haar woorden terug…

Ik voel soms wat scheuten maar pak toch snel de biezen begin al zeker niet over mijn liezen en laat mijn probleem bij de therapeuten.…

jij kwam binnen ik zag je ogen en toen dat gebaar jij was daar mijn leven kon opnieuw beginnen heb nooit gezocht omdat ik dacht dat jij onbereikbaar voor mij was jouw lach en open hand bleken mijn entree ging met je mee liet alles achter voor een leven recht door zee…

haar liezen, wildernissen. haar handen, elk een rozenstruik. haar kussen, zwarte missen. haar lachje is het hoofdkenmerk. alles weet zij af van vruchtgebruik. zij kweekt geschiedenissen. zelf stamt ze uit het Bloemtijdperk.…

Gehavend had zij willen liggen onder de vleugel waar hij zijn ballade uit de toetsen wrong - schroomvallige opsnijder de liezen aan flarden haar binnenste rodelippen rillend, zoete pijn.…

als haar bekken kantelt dan vlucht de vlinder van onder haar oksel dan wringt zij zich los uit een harnas van was en breekt zij uit een schaal van schrik zij knielt en het zweet in haar liezen verdampt altijd dichter, dichter sluipt ze naar mij of van mij weg want ik kiem in haar gladde greep zij plukt de bloesem van de amandeltak ik bijt…

Als knaap ben ik er meermaals voor gezwicht om ’s nachts wanneer ik lag te hanewaken mezelf tussen de liezen aan te raken totdat zich er iets fier had opgericht.…

verhuizen Soms word ik blind bij dageraad Een smeulende roetvlek op de lens Dan volgt een tinteling in de ader Tot ik pruilend met mijn baas vergader Over naakte, glasheldere cijfers Hoe zij ook lonkt Met haar gevaarlijke wimpers Een subtiele buiging van haar stem Van haar zwanehals Woelend met de snavel in het verenkleed Hoe haar liezen…

schuift de horizon open ontsluimerende vingers ochtendlicht haken de voile van de bloembedden los een lelie pronkt met haar ontluikende decolleté loom en gedwee slaat zij haar jurkje open op haar volle rode lippen valt een zware dauwdruppel lillend valt haar mond open haar orgaan knikt even hitsig op en neer geheid een ja de liezen…

De jongen bukt voor de rokken, kleeft een spiegelscherf aan de wreef Zij nog te groen van schaamte, te kaal in de liezen. De volgroeide mens is schaars. Jammer want hij kan smullen met zijn ogen die weten wat ze voor waar nemen. Of traag drinken van dure wijn. Zijn armen wenken, benen dragen hem naar het uiterste zuiden.…

kameel is een loom en voos schip door een lange stok aangespoord er bloeit een schuimvlok op de zwabberlip onze haven blijkt een tent die één vierkante meter omspant een strak zeil van geitenhaar, een zeef voor de wind jij draagt een wapperend doek, met gouddraad bestikt jij waagt je met een trilgil in ons fataal niemandsland tot ik jouw liezen…

Oh streel de liezen en knijp Slijp de harde tak die naar jou wijst tot de overvloed de buik kietelt.…

Ogenblikken gevangen in een bel ergens over de tijdgrens waar je mijmert Hij las de kennis in een damesblad raadde de welvingen van de juf de deining van haar buik de bloesemgeur van haar liezen Kronkelende krijtlijnen op het bord, Over leenheren die zonden ruilen voor bezit.…

de majorettes zijn voorbijgekomen de knieën werden hoog geheven de witte laarsjes waren gepoetst en aangeregen een paar dapperen hadden zelfs hun nylons thuisgelaten hoe moedig repten de allerjongsten hun magere beentjes om in de maat te blijven en scheurden haast hun liezen om de grote passen van de ouderen bij te houden de majorettes…

Hun dooraderde halzen Hun glimmende flanken Kunnen wij in hen een voorteken vermoeden dat de liezen jeuken van verveling? De hoeren zwaaien hun vlezige heupen Trippelpasjes De zedige juf dwingt mij in de hoek en de tralies trillen De biecht en het brood willen mij zuiveren maar het lichaam zingt. Zij zegt 'luister!…

En hij, het zand nog schurend langs de tong Kneedt en knijpt en grijpt De vacht van het blakend beest Vindt de malse dij Zij klieft de stam Met een bijl van was Tot de vloed tintelt in de liezen.…

grint Pijn is waan, een beetje boeten En wie bloed en koud zweet verdraagt, bezint Zal nooit meer naar de honden moeten Want ook de hel is waan Want hun muil gaapt, de tanden jeuken En bezeten door de wilde maan Grijp ik een colablik, laat het verkreuken En los een oude, verbeten traan Ik snuif de brij, de wrange lust sijpelend langs de liezen…

een koortsdroom ik lees het in de kerven rond haar mondhoeken zij wuift naar een kindse vrek die door het zilver van zijn buidel roert zijn dekens nat van oud en koud zweet omdat de rekening nooit klopt hij schuift aan, kassa vier zijn sleutel gloeit onder de deurmat straks in zijn kamer wekt zijn hand de steen die zwelt tussen zijn liezen…

Ook al legde ik heg en steg tussen haar liezen, meer en meer gingen de gebaren bevriezen. Bodemloos onverschillig rookte ze dan haar sigaret... Haar mond was mijn mond reeds vergeten. Haar navel was weer ver weg van mijn buik. Haar ogen half gesloten was ze terug in zichzelf verdwenen.…

stil en geduldig wacht ik tot je eindelijk je blauwe ogen opent, tot je lieve lijf in onschuld ontwaakt, en je je zachte leden uitstrekt, ik wil je dan zachtjes strelen, langs je lippen, je borst, je buik, ik wil voelen hoe je sterke, stoere rug alle spieren spant, ik wil mijn handen laten dwalen langs de ronding van je billen, langs je liezen…

kamikazepiloot en ik met devote ademstoot "Speak Low" fluit voor mijn lotgenoot heo zij elke ochtend wordt geboren een lome blik verlaat de droom hoe handen dan de streng ontwarren het polychroom van het nachtfantoom hoe zij tijd en getijden badineert seizoenen ontkent in haar transpirerende kamer flanerend met haar vurig baken en mij met haar liezen…