Alle inzendingen over light verse

katrijn en jan klaassen hadden jong geleden klaverjas met pasen ze gingen op kwatrijn zij wilde mannelijk vers met van binnen thijm hij knittel vers in Weh uit Stephanheym 't werd Romançero Instigado de Cicero abricots in balsamico colorado ponceau au tricolore hyperbolo de Francorchamps op geglaceerde vlammetjes tot conclut…

Daarstraks was er een teer gebaar, heel even was ik weer diep in de waan van een gedachte, ver in de droom van gisteren. Maar in het donker van de dag, en in het kissen van de boter kwam ik weer thuis van al dat ver gegaan. Ik heb wat peper op het eten, wat weemoed in vandaag gedaan.…

Ik kán mijn vleugels niet uitslaan domweg omdat ik die niet heb maar áls ik ze uit kon slaan dan vloog ik heel ver weg.…

voor veer Tot ik mijn vleugels terug heb En vlieg als weleer…

Schemering valt over witte rozen de zon scheen wit, was gastvrij, de muzen ontweken mij, in tussenpozen naderenden ze mij, met hun lange schaduw aan hun zij, een tak, met in sneeuw gedoopte loten viel als gepoederde basterdsuiker uit de zwarte gaten van een ster, de ruiker van de sneeuw wordt vers gestrooid uit vele eeuwen ver, ijskristallen…

afscheid nemen van de oude pijnboom doet zijn bast rillen naalden op het klinkerpad steken hem, weg moet hij, ver weg van de opgefokte straten in een zieke stad waar dood normaal schijnt bloed en blauw door aders razen vogels met een scalpel de nacht opereren weg moet hij, ver weg, op zoek naar die plek waar witte windveren wedijveren…

Mijn land ligt zo ver en uw stem is zo zacht, en geen enkele ster schijnt mij in mijn nacht.…

warmen in zonnestralen aan het strand luisteren naar het verhaal der golven over gebeurtenissen in een heel ver land zo kan ik onder geluk worden bedolven.…

Vriend, ver weg en toch dichtbij Ik weet me veilig in je armen Schouders sterk, je zwaard in handen, Trouw, verzekerd in je lijf Je kijkt naar me, wel eeuwenlang Je vraagt me vaak waarheen ik wil Mijn tranen worden zacht en stil Rollen zacht over jouw wang Reizen, nachten, dagen ver Waar ik ook maar wakker word Ben je vast vooruit gesneld…

Waarna je na een voettocht Die wel eeuwig leek te duren Een plaatsje krijgen kon In een tent ver achteraf Dat is armoede anno nu En, werkelijk, ik sta paf…

Ver onder de min vecht de mens een ongelijke strijd. Ver van huis in een rechte lijn door het krakende ijs; fluit een ijzige wind een ontheemde wijs. Omhullen de ijspegels in zachte klanken, de gebeden van de ijsbrekers die voor hun behouden doortocht danken.…

en dan westwaarts keren slechts nog stilstaan bij de hoop op meer dan het verblinden door het zonlicht op wat duizendknoop en schitterende veren…

attent om hem te eren samen zijn ze weggevlogen veren kleurrijk recht gebogen toen zij haar eerste takje bracht en hij het komend nest al zag…

En ik zie ook andere torens aan de horizon heel ver. Ik waai met alle winden Maar ach, tot mijn groot verdriet, ook al ben ik dan een vogel, vliegen kan ik helaas niet. Met mijn fraai gouden veren doe ik mijn plicht zoals het hoort. En vertel dan van waar de wind waait. Van Oost of West, van Zuid of Noort.…

De nacht hier, het licht ver weg van jou Een ster pinkt Ik voel, de pijn van de ster Ik mis het licht, maar ik weet, het licht is hier in mij, in mijn hart…

Ze was vroeg uit de veren.…

Een sportfanaat uit de plaats Veere Wil steeds weer iets nieuws uitproberen Zo hoorde ik laatst Dat hij nu scheef schaatst En binnenkort schuins gaat marcheren…

ondanks dat dit vers over een gezonken bootje de lading dekt, wordt die toch nat tenzij dit bootje en z’n woord voor de laatste regel zijn uitgelekt want dan kan alles overboord…

ons schip lag in west-west-terschelling niet ver van een vrij stijle helling in prachtige steil ging ik onder zeil maar ik struikelde over de spelling…

Buuf, heb je een liter melk voor mij pak pannekoekmeel en een vers ei wat stroop en wat spek en...vind je het gek had ook nog graag een fles wijn erbij.…

IJsbloemen vertalen ons hijgen en warm raken van elkaar daarna ademstilte - en ook in ochtendwarmte parelt de bloem nog proef ik - opnieuw als verse sneeuw…

Dikwijls ver weg, maar altijd dichtbij. Er is hier wel niemand, maar jij bent bij mij. Je bent wel niet hier, Maar toch om mij heen. Al is er niemand bij je, je bent nooit alleen.…

Uit beeld toch aanwezig Ver weg en zo dichtbij Gesprekken herbelevend Van jouw woorden nagenietend Lig ik in t zonlicht en denk aan jou.…

de wind doorstaan wortelend onaangedaan bladerend verloren takkend, knoppend opnieuw geboren deze plek kan ik niet verlaten want hier valt een vrucht niet ver van mij…

En wat er verder volgt uit Psalm 98 vers 4. De dominee sprak en de gemeenteleden zongen. - Het was bijna 5 december!…

lammetjes en verse blaadjes dartelen het leven…

Met de deur viel zij in huis, gaf een vreselijke klap de sponningen hielden het nog maar net, als ze dat niet had gedaan, was ze met een misselijkmakende dreun ver over de schreef gegaan.…

Zoveel wit op dit papier, geen sneeuw gevallen, niet te tellen wat ik droomde ver van hier. Maar een Kind verhaalt de aarde: vol van waarde is elk leven hier.…

de wind schudde kaarten in verse parels van lucht in zwaartekracht van verlichting door mijn geest om de echtheid van mijn leven te erkennen en herkennen voor nu, morgen, voorgoed…

het zal mij aan mijn reet roesten zuurstof vreet de aanstoot is CO2 heel fijn kankerend verlaat ik dit leven stof tot overdenken zo ver ga ik.....…