Netgedichten

netgedicht (nr. 23.910):

Grillige rozen

Schemering valt over witte rozen
de zon scheen wit, was gastvrij,
de muzen ontweken mij, in
tussenpozen naderenden ze mij,
met hun lange schaduw aan hun zij,
een tak, met in sneeuw gedoopte loten
viel als gepoederde basterdsuiker
uit de zwarte gaten van een ster,
de ruiker van de sneeuw wordt
vers gestrooid uit vele eeuwen ver,
ijskristallen die ik teken worden grillig,
ik beken met een deken de gebreken, die
dunne laag verstuift in nieuwe zonden,
uit pure nood, maar niet moedwillig.