Alle inzendingen over naïef

riep ze uit met een gezicht zo blinkend naief alsof het ochtendsnot van haar gezicht afliep 'Nonsens' repliceerde ik schijnbaar onverstoord 'Het geluid van een ovulerende man die kotsende zijn darminhoud door zijn neusgaten perst lijkt me in het geheel veel echter aandoen' voegde ik er nog aan toe 'Super! Cool!'…

Ooit had ik mijn Dag der Wrake voorzien Gelukkig is deze nooit gekomen, want in plaats van ik, zitten zij tussen de muren van angst opgesloten Ooit had ik mijn Dag der Wrake voorzien Alleen daar zij hun leugen lieten zegevieren want zij, hoe naïef, klommen in mijn sterk verminderd geheugen Overigens sterker dan dat van hen Zij weten dat…

zuiver zijn zoals je was als kind jezelf geven voor honderd procent in blind vertrouwen telkens weer eigen belang eigen behoefte verstoren die droom en stukje voor stukje gaat het langzaam kapot vertoont die droom meer barsten dan welke kapot geslagen spiegel dan ook is het dan zo dom zo naief te blijven dromen of moet je meedoen…

Ik sliep, ben nooit ten nimmer meer ontwoken, uit dezer nachtmerrie het teweegbracht, mijn naam opnieuw, bedacht mijn relaas, naief maar bedachtzaam. Mijn relaas, te laat helaas, na mij te laat gebracht... Mijn Relaas....…

Te lang wachten op 'n vergeten afspraak te lang moeite doen om zo'n afspraak te vergeten Ons naïef door elkaar laten leiden naar een nieuwe kans om nieuw leven in te vullen Nadien ook onze roes uitblazen wanneer we na enkele glazen de verdoving merken van 'n zalig nachtje uit Ach, hoe we ook dansten zongen en verdriet hadden…

Als ik versuft staar naar die verveloze deur Achtergelaten hopeloos in verwachting Weet ik uitzichtloos angstig hij blijft dicht Terwijl de keukenstoel fluistert onder mijn gewicht Valselijk verlaten betast ik nu het juk Rest van een hartstochtelijke liefde zonder geluk Van wat moest zijn de liefde voor het leven Onderging ik naïef het spel…

vol vertrouwen nam ik in mij op de lessen van geschiedenis studeerde heel naïef op fouten waarvan de wereld leren zou maar ik miste de herhaling die keer op keer op keer en heilig hout vertoont het lijden met nadruk op het oude zeer dan kan de mens weer verder dromen van verbetering want de zatte adviseur in zijn luie rotanstoel…

Wij spraken Maar veel langs elkaar Geen hoor en wederhoor Mijn houding Was veel te naïef Ik dacht: ”Wij gaan er voor” Maar rekenen was nooit mijn ding Dat kan ik beter laten ’t Is over Het wordt nooit meer wat Wie had dat in de gaten?…

heel even dacht ik iets te zijn een mens misschien maar ik sloot mijn ogen te vaak en werd een toevalligheid zoals een woord dat in het beloofde bergland naar beneden stort daar de illusie bemerkt; de mythe van het honinghart naïef bij elke boom en elke aalmoes van hoop gewuifd tot vaarwel tot niets in dat heel klein…

Hij stopt wat voorgekauwde rijst Voorzichtig in haar kleine mond De oude man is zwaargewond Zijn ziel heeft alles ingelijst Hij voelt zich moe, vies en verreisd In zijn valies een zakje grond Een vaag portret van een verbond Dat zich naïef gelukkig prijst Geschrokken zet hij voet aan wal De havenkade heeft geen geur Het kleinkind dat hij…

Haar vader had zijn dochter heel erg lief, Het lesbische gevaar wou hij bezweren Door haar te veilen aan schatrijke heren, Wat dat betreft is pappa erg naïef. Het heeft geen zin om daar voor in te schrijven, Laat dochterlief maar lekker lesbisch blijven.…

omdat je er niet meer voor mij bent vastgezogen in een moeras zo donker en door leugens vervuild lijkt het alsof mijn hele lichaam huilt hersenspinsels golvend in een stroom van emotie en jij hebt hiervan geen notie ik voel me zo verlaten, zo alleen al je mooie woorden zetten me op het verkeerde been het leek zo geloofwaardig of was ik naïef…

ik blader door de bomen en lees een bos in rust verblijf ik hier in dromen of droom ik haar die kust verkleur ik rood in stilte de moederschoot ontgroeid… er wacht mij slechts de kilte totdat de bloesem bloeit ik tel het jaar in ringen en schrijf de boom mijn lief draai rond in heksenkringen en wens mijzelf naïef een holte om te schuilen…

halfvolle glazen, lege schaaltjes dwalend door het huis vind ik de weg in m'n leven een oranje gloed van zonnestralen dromend van de toekomst het verleden verwensend en naïef blijvend vond ik de weg in m'n leven verblind door blauwgrijze nevels vind ik de weg in m'n leven terugkijkend en me oud voelend sommige mensen noemen dit een depressie…

reserves verspeeld Mijn geduld op de proef gesteld Tussen hoop en vrees gebalanceerd Op de rand van de wanhoop geheld Ik heb alles zomaar laten gebeuren Al het onacceptabele geaccepteerd Mijn grenzen te ver overschreden Nu weet ik dat was echt verkeerd Ik ben er niet beter van geworden Het heeft me niets goeds gebracht Ik was blind en naïef…

De tijd die zij doorbrachten Een drie eenheid die vele nachten Discusiëerden over liefde en verdriet Blind naïef deelde hij en zag het niet Zag niet die ogen die lonkten Hoorde niet het zacht verhit fluisteren Altijd weer het even raken van handen Sloot zijn ogen en hij wilde niet luisteren Zij had immers trouw in liefde gezworen Vriendschap…

haar gezicht was 't jouwe niet, de lijnen en de plooien de kracht in jouw gelaat getuigden sterk van wie je was of bent geweest want nu vermist Ging je vrijwillig weg of greep het noodlot onverhoeds je zonder dat je wist Of niet begrepen had wat er gebeuren kon als je in vreemde stad met dwingend- vreemde ogen Je hart naief…

Misschien wordt ik juist mijn eigen ondergang terwijl ik naïef door het leven loop. Maar dat is me nu niet veel waard want eigenlijk ben ik gelukkig.…

Dat theologen God serieus nemen, is een naïef idee. Zoals boeddhisten die in duisternis, helder worden verlicht. Dat biologen leven willen begrijpen, is een heel vermakelijke ambitie. Alleen Darwin heeft een tipje, een tipje van de sluier opgelicht. Leven ontstond ooit in zee. Leven beweegt en verandert. Dwazen verzetten zich.…

Het toen brengt beelden in mij boven, zwevend als mistflarden die uitdagend en ongrijpbaar van mij afdrijven en diep in mijn wezen neemt het verlangen toe naar wat ooit was en waarvan ik weet dat ik het ongemerkt en naïef aan mij voorbij heb laten gaan.…

Wanneer iemand over me oordeelde, dat ik naief of onnozel ben, dan ging ik het tegendeel bewijzen. Wanneer ik mooie bloemen lelijk vond, dan bleven zij toch prachtig bloeien. Ik kan het zelf nauwelijks geloven, maar die simpele waarheid heeft, de macht van mijn woorden gebroken.…

Je weer bewust zijn bij gestrekte benen in een stevige ochtendpas bij frisse wind; hoe fijn is het zo wakker te worden; en een nieuwe dag te winnen met iets van een naïef kind.…

Soms vliegt het weg heel naïef, dan van het grootte naar het kleine. Mijn perspectief houdt van het leven. En zolang het vleugels heeft zal het ernaar streven mijn geluk te zoeken; dat zich in twee lijnen uitstippelt naar de horizon en eenduidig zijn plaats vindt onder de zon.…

Niet op jou, wan ik vind jou erg lief, Maar op mezelf, wat ben ik toch naïef. Ben nu zo verliefd, maar ben je nu kwijt, Het duurde te lang, al die tijd. Hier zit ik dan nu met al mijn verdriet, Heel veel tranen, alleen jij ziet ze niet. Ik zal op je wachten en ik hoop tot gauw, Dan zal ik je vertellen hoeveel ik van je hou!…

ze was niet de aan het bed sprookjes lezende moeder ze was meer de leeuwin die haar welpen hartstochtelijk beschermt daardoor was voor mij de wereld veroveren in blijdschap zeer gerust wat naïef misschien zonder angst voor de mens een rust toen mijn puberbloed mij naar weidse vlakten deed verlangen toen werd zij…

Morgen ben ik terug En hij sloot de deur Maar het bleef stil Leven verloor kleur Morgen kom ik terug Ik beloof het je echt Starend achter glas In stil tranen gevecht Morgen ben ik terug Je hoeft niet te wenen Ik ruik in mijn kussen Je geur nu verdwenen Morgen kom ik terug Dan blijf ik voor altijd Verlangend hart naïef Realiteit…

Mijn dromen nog steeds even naief...…

Ik lees mensen Ze zijn gemakkelijk Zo eenvoudig te doorzien Herkenbaar en doorzichtig Voorspelbaar bovendien Ik lees mensen Ik leer ze kennen Ik ben zo vaak naief geweest Goedgelovig van vertrouwen Een open boek dat lekker leest Ik lees mensen Puur uit noodzaak Graag zou ik het anders zien Ik schat ze in Bepaal hun waarde Op een schaal…

Hoe groot het onvermogen, van deskundigen, zo verschrikkelijk naïef. Massaal nu is ons rouwen, en het wachten op een volgend recidief...…

Hier zijn we dan in het nabije verleden dankbaar voor wat geweest is onbeschreven naïef gebleven hofnarren en dieven bij de vleet nijverige huisvrouwen met smetvrees anderhalve meter dichter of verder weg bij de waarheid zonder ommekeer met koude vingers van een zwerver en de warme voeten kleine God op weg naar de afsluitdijk…