Alle inzendingen over nachten

dag vuurvlieg trillend stipje in de nacht je trekt mijn oog en aandacht naar je toe totdat het daglicht komt en ik je niet meer zie maar dichtbij weet tot straks wanneer je licht opnieuw zijn trilling aan me geeft zodat ik lach of zacht mijn ogen sluit…

een deuntje, fluitend door de nacht, een kater, die op paring wacht, een open hemel met sterrenpracht een dompelaar die hikt en lalt, brallend een vuist naar boven balt en dronken in een voortuin valt een jongen die zijn meisje kust, vechtend tegen gezonde lust, zich van gordijnwacht goed bewust een fietsbel, rinkelend langszij achter…

De zon gaat onder, overal uit het water -- klimt het donker op.…

Het water slaapt met glazig geopende ogen, in het riet hangen als groene tranen wat gloeiwormpjes. De bleke pupil van de maan vervormt wanneer een vis plotseling opduikt en weer verdwijnt met een plons.…

Als men ten laatste heeft gevonden Waar heel de ziel naar smacht, Dan is ’t te laat, de dag verzwonden, Reeds valt de nacht.…

De hongerige nacht ontbloot zijn neon tanden; zure ademwolken vergiftigen de stad. Achter flinterdun glas is het uitpuilende blauw van dijen in netkousen zichtbaar, verstrikte mannen happen naar lucht en staren blindelings op hun eigen reflecties.…

Als een vlinder Fladder ik door het huis In de nacht Geruisloos blijf ik Zweven en kijk liefdevol rond Houd de wacht Mijn gedachten vloeien Over in een kabbelende stroom Warm vol kracht De stilte is Overweldigend heerlijk en rustgevend En dan onverwacht Beginnen vogels te Zingen in het sluimerende waken Van praal en pracht…

nog donkert niet de lucht de ondergaande zon schijnt alle schaapjes rood intense drukte van de dag neemt langzaam af de stille schemering draagt sporen nacht gewijde tijd in terugblik naar het volle licht een mijmering over de dagelijkse plicht in ontspanning rust de avond vol vermaak die in voldane moeheid wordt genoten…

Nu is het laatste woord gevallen en trekt de nacht één voor één de warme blaadjes van het licht uit. ‘Waarom houden ze dan toch niet van het donker?’ Wegvliegende plukjes wol plakken nu in de bomen en zijn het web waar de lentezon rustig aan haar winterslaap begint.…

Daar slaat de bel voor de volgende ronde duisternis stormt uit zijn blauwe hoek, in extase klapt de wolkendonder voor het flitsende voetwerk van de nacht. Daglicht haalt uit, vermoeid en gehavend, de rode handschoenen nèt iets te laag een klap, een draai met rollende ogen en plotseling wordt alles zwart.…

Nacht is niet boos. Als hij komt de nacht Maakt hij de hemel open, En veel sterren en sterretjes komen zacht Op gouden voetjes gelopen. Ze zijn nieuwsgierig, en naar benêe Zouden ze heel graag komen; Maar ze zijn bang, voor de grote zee En voor de hoge bomen. ’t Is boven ook donker… maar zij hebben licht.…

slechts gevallen sterren Tot hij plots mijn droom aan diggelen sloeg scherven kapotgescheurde illusie lagen op het tapijt aan mijn blote voeten Het weerzien smaakte zacht veel zachter te zacht met vroeger geleidelijk aan voelde ik juichte ik hij neemt me mee hij had lichaamswarmte genoeg om te stijgen tot in de hemel Tegen de blauwe nacht…

witborrelend zog bruist weg in het ijle verstervend in schuim onder windstille zeilen gekraak en geklots een zeezilte streling wiegende lichtjes een meeuw op de reling goudgeel gegangmaakt door rimpelend klater rijzen de sterren uit ’t donkerend water…

en haar zal vasthouden Totdat ik het raam open en haar loslaat in de nacht…

Bij het open raam Tuur ik in het niets van mijn handen Voorzichtig heb ik ze opengevouwen Dan fladdert de nacht uit mijn palmen op Vrolijk dansend verdwijnt ze uit mijn zicht En terwijl ze opgaat in zichzelf Bedenk ik vast dat ik ooit De dag ook in mijn vingers krijg…

De nacht breekt uit het kreupelhout en aan mijn mond ontsnapt een hese kreet terwijl ik ren.…

Badend in het zachte nachtlicht voel ik de avondbries langs stromen ik zie alles met mijn ogen dicht langzaam drijf ik door mijn dromen Door de duisternis ben ik omgeven ik lig hier machteloos en zonder wil weg van de zorgen in het echte leven hier vind ik rust hier is het stil Niet gevangen in het besef van tijd voel ik me alleen…

heel zacht komt de nacht aan haar einde getekend door zonlicht langs zwarte randen verleden hemel blauw zal je verblijden deze dag en zich in rood en goud verdwalen tot de avond valt in zwarte lucht elke ster een glimlach zeldzaam als de wens die langs je snelt als hij valt en jij vraagt in stilte om geluk…

Rijzende nocturnes flitsen honend contouren van verachte flora uit hun losse pols Gekegeld op gepolijste kasseien druppelen zij bebloed de versmade grond in en smeken onnodig om herkansing Dan puft de maneschijn in 't holst van 'r nacht en gelukkig beklimt 'n schim de berg van hoogmoed en vergankelijke kracht…

Ik zoek de stilte van de nacht waar een verlate fietser afscheid roept en mijn koelkast haar eigen leven zoemt De woorden die ik vind binden letters op papier mijn hond snurkt zacht en ik, ik adem de stilte…

stil sluipend in de winternacht tekent ze ijsbloemen op de ruiten wervelende wind blaast zilvervlokken in het rond tikt ze warme oogleden zachtjes dicht glazen kristallen weerkaatsten het fonkelende licht van de maan in schijnende ijspegels langs haar oren de lach op haar bleke gezicht lijkt vastgevroren…

de wind is dun zo ook mijn jas ik volg mijn lust met ferme pas ik ga naar haar in het portiek zij fluistert woorden in muziek mijn lid is hard haar huid is zacht ik kom bij haar stil in de nacht dan ga ‘k naar huis voldane tred kruip terug bij moeders in het bed…

Thans naket* de ongeëvenaarde Wonderzachte nacht. Wit staat de dood op wacht. Gods kinderen hebben de aarde. ------------------------------------------------------ gekorven: van kerven - met zwaard of bijl te lijf gaan naket - komt naderbij…

De nacht staat ver onder de zon toch treurt ook zij niet om zichzelf het fundament van de berg bedekt de stroom die haar langzaam slijt de vogel leerde de honger overwinnen oneindig blauw versterkt een sterrenleger in de borst sterft de denkers droom verdiept het inzicht via omwegen is de zachtzinnige glimlach geluk…

Als de nacht vervaagt En de sterren doven Vult zij Ons diepste verlangen Bereikt haar licht Ieders’ ogen Ontwaken wij In haar ochtendgloren Als ……

Hoe kan ik slapen als jij naar me kijkt met een blik die fascineert omdat hij ondoorgrondelijk is. Zo mysterieus... zó lokkend dat ik niet anders kan dan vol verlangen staren. Bij het besef dat deze kracht mijn wezen voedt en alle angsten zal verdringen, weet ik dat dit de reden is waarom de wolven voor je zingen.…

´s-Avonds, wanneer je in de verte staart lijken ze op diepe bronnen waaruit op mysterieuze wijze de nacht over akkers, wouden en steden vloeit, de aarde bedekkend met een zee van duisternis. Zó donker zijn je ogen, mijn licht.…

Augustusnacht. – Aan ’t overkant van ’t dal Bruist uit onzicht’bre sneeuw een waterval. In schaduw ligt de weg. Over de stammen Sprenkelt de koele maan zijn blauwe vlammen. Ergens in struiken zweeft krekelgesjirp. Door ’t donker zagend met zijn zaagje scherp. Ontzaglijk zwenkt, angstwekkend hoog en wijd De Grote Beer zijn gouden majesteit…

gelijk de avond over aarde dwaalt met grijze vingers rust’loos graait naar alles wat zijn schemer kan verstoren sluipt de nacht in mij maar zoals het maanlicht zwijgend duister ademt en tot hellen daagt wacht ik stil op morgen…

Het is dood Zwart als de nacht Verschrompelt ineen als een karkas van een dier Het was zo mooi Levendig als beekjes bomen en kinderen maar plotsklaps... Dood.…