Alle inzendingen over ontbloeien

Zoeken, twijfelen en vragen, door de liefde toch gedragen durf ik weer op pad te gaan; ook al blijft er duister staan, ook al blijft er duister staan, en het vragen onvoldaan; leven moet bestendig groeien, in de lente weer ontbloeien in de lente weer ontbloeien, als het water verder vloeien door nabijheid warmte geven en zó zin en hoop…

Smeltend samenzijn op de tong zal de romantiek ontbloeien. Met een adembenemende afdronk als een unicum van het geheel.…

Ons doodgewoon bestaan moet vast weer wachten Dat is voor menigeen dan wel een strop Maar het milieu knapt er nóg meer van op Natuur put trouw uit eigen oude krachten Zij gaat weer groeien, altijd weer ontbloeien Mits wij ons niet te veel met haar bemoeien…

Maart, de maand van het ontbloeien De natuur gaat uit de slaap ontwaken En wil zich van de winter losmaken Het blijft mij altijd bijzonder boeien. Maart, de maand waarin de lente begint Ook de tijd van het frisse groene gras Dat in de winter niet zo mooi meer was Maar nu verandert in een zomerse tint.…

De lent' heeft gekoren, De liefde beslist: O heerlijk ontbloeien In vruchten volend, En heiligend gloeien Dat opwaart zich wendt!…

niet aan, dat je er van beeft Je voelt je machteloos Inwendig ben je boos En tegelijk kun je huilen Ik zou haar nooit willen ruilen Haar leven is al voor een deel bepaald Hoop toch dat het geluk haar toch achterhaalt Suf van de medicijnen Zie ik hoe ze ligt te kwijnen Mijn hoop is dat het zal vergroeien En dat ze toto mijn prinsesje zal ontbloeien…

het besef van liefde daartussen bouwen mensen een warmende woonplaats en sprekende zeggen ze: liefste open je ogen nu langzaam en eet ik heb het licht voor je aangesneden of: open je ogen niet drink nu het donker ik heb de nacht voor je omgekocht want liefde en het besef van liefde daaraan ontsteken ogen en stemmen hun licht daarin ontbloeien…

doen zij uiteindelijk geluk, liefde en vrede ontbloeien!…

Laat kunsten maar groeien en schoonheid ontbloeien, de wereld verrijken; dat wij ze bekijken en voor en door zichzelf laten spreken zonder de volheid ervan te verbreken, eerlijk proberen om ze te doorgronden zonder de schoonheid ervan te verwonden, galant te bevatten in heldere woorden zonder de waarheid erin te vermoorden.…

Dan gaat alles weer prachtig ontbloeien De natuur gaat ongestoord haar gang Ook al duurt de winter nog zo lang Het blad aan de boom zal weer groeien. Het is steeds een wonder, ieder seizoen De natuur slaapt om straks weer op te staan Dan is het met de diepe winterrust gedaan En wordt alles weer mooi, fris en groen .…

Eenzaamheid Was alles dat nog bleef Toen jij zo stilletjes verdween Het cliché Van een gebroken hart Verscheurde de wereld met zich mee Ik ontkende Dat zielen zo gelijk Zo onvoorstelbaar mooi kunnen zijn Toch kwam Die allesverzengende hitte Samensmelting van ons twee Uit mijn hart Ontsprongen de eerste twijgjes Die mijn liefde deden ontbloeien…

Ik zie in mijn verbeelding de konijnen Weer sluipen door de helm en door het zand, En duinrozen ontbloeien en weer kwijnen, Terwijl de golven breken op het strand. Gij, mollig diertje, bedeesd is ook uw wezen, Uw vacht wordt zacht door zon en wind gekoosd, Uw bout, gekruid, is wellicht onvolprezen, Gedijen moge steeds uw willig kroost.…

Zij streven en zweven van vroeg in de morgen, En dwalen en dalen in gretige luim, En domlen en schomlen als homlen door 't ruim, En kruipen en sluipen in kelken en bladen, En vliegen dan been, met haar' buit overladen Pus opent de boekweit, zo haast als de zon De tengere knop op haar stam doet ontbloeien, Totdat zij verdort, ene levende…

Wij voelden als die ouden, die uit hun hoop en vrees zoo in hun duister bouwden het beeld dat ons verrees; in wisselender schijnen ontbloeien en verkwijnen het stoeien en verdwijnen zagen van god of geest.…