Alle inzendingen over onverzadigbaar

Men vraagt mij wel eens welke inslag, welk onverzadigbaar talent of wat het dan ook wezen mag dat maakt dat je een dichter bent.…

De duivel zegt, dat ik een fust moet zijn met houten duigen, met een ruggengraat geringd met ijzer, tot rand gevuld met gerstenat, verlichting vanuit het tapgat, waaruit ik alleen mag tappen, alleen daarop rust het voordeel van de twijfel, de overgave telt in onverzadigbare teugen van gelagerd bokkig bier, de grappen te weerleggen…

Had Moeder laten winnen die immers in het hart woont – moeders verdienen meer dan wie dan ook liefde en eer Had Verstand laten winnen dat in het hoofd waakt, of slaapt – het is beslist het hoogste goed dat een mens eigen is Jij, die buiken wakker houdt met verlangens en ze bevredigt met onverzadigbaar genot – was jij bang…

evenwicht, ze meanderen langs de hals en in de welvingen van de ziel, het voedt bloedbanen in een herontdekt gevoelsgebied, mondt uit in de levende delta’s van aller dromen, maakt euforisch en zo voorzichtig, gulzig water baant zich een weg uit de put waaruit we beiden zijn gemaakt, het diepste en de lichtste waardoor we werden geraakt, onverzadigbaar…

Rozen slingeren om ranke polsen En de echo dreunt Blauwgebalde pauwenveer Het trots crescendo van de zon Omglanst het zwarte watervallend haar De echo dreunt De sluike handen om het schrille hoofd Geknielde pantserheld vertrekt zijn Krom verwrongen mond en monotone schreeuwen Stijgen hemelwaarts De echo dreunt De echo dreunt De onverzadigbare…

De stoutste dromen die ik droomde bleken contouren van een oud verhaal beleving opgeklopt tot Kathedraal, die oprijst uit de schimmen van vergetelheid en van de tijd, die onverzadigbare gastronoom, in zijn meedogenloze paukenslagen van herinneringen aan chocolademelk, wat langzaam uitdooft in het verre licht van mijn jeugd, daarachter…

Ons geluk was onverzadigbaar. Onze woorden vloeiden als water naar de zee. We konden elkaar alles toevertrouwen Nu nog meer, De ziel hadden we gevonden Dat maakt niemand nog stuk.…

Ons geluk was onverzadigbaar. Onze woorden vloeiden als water naar de zee. We konden elkaar alles toevertrouwen Nu nog meer, De ziel hadden we gevonden Dat maakt niemand nog stuk.…

Pathetische cirkel, passioneel tempo van de dag, striktheid in haar ultieme beweging, wat in spektakel toeneemt, een onneembaar temperament, fundament van de cultuur, belijd een onverzadigbaar, religieus gevoel van stromende tranen als zondeval, de wereldse trots als straf de hel, verwenst en verheerlijkt een gelouterd leven, wat…

Zoals onverzadigbare verlangens, Beelden van eenzamen, verstoten uit Een kilharde wereld, Schemerend zweven over de Grifgezaaide wegen van Bedrieglijke vergetelheid, Zo zoekt de immerdwalende droefnis Naar verlossing uit haar Eindeloos labyrint.…

de waan Ziekte, dood, een stille tocht 't Gevoel machteloos te staan Een kans sidderend van ongeduld De uitdaging zoekend, opgetogen Het idee, in goud gehuld 't Gevoel te mogen Een ander in de steek gelaten je bent gewogen en gemeten het oordeel niet goed te praten 't Gevoel te hebben vergeten De gloed van liefde, extase van lust Onverzadigbaar…

Het ongeremde staccato van de onverzadigbare, doch rijk geaarde snaren, overstemt een onderliggend religieuze gevoel als zondeval, de tragiek - naast een verheerlijkt, maar vaker een gelouterd leven, dé toonaard vanaf de geboorte tot aan het reeds geopend graf, een immateriële heimwee die zich in de zielen hecht, theatraal geopenbaard…

een poesje, een zwerfkat waarbij de mannen wilden knielen Dikwijls zat ’t poesje voor ’t raam verlangend naar eenieder te staren ’t Diertje voelde zich wat eenzaam want ze zag kanjers door de haren Iedereen die ‘t beestje wilde aaien die moest aan de eigenaar dokken alvorens zaden in de tuin te zaaien Doch elk deed dit zonder mokken Onverzadigbaar…

van herboren groen Rotterdam genoot alle dagen, liefkoosde elk seizoen Dan dromerige muziek waarop vrijheden dansten wilde bloemen in warrig haar Bedwelmde natuur, drie dagen sjansen, het antwoord op Woodstock was daar Altijd zittend aan de waterkant leer ik, een silhouet is nooit klaar van een stad, zo recalcitrant net als dit bos, onverzadigbaar…