Netgedichten

netgedicht (nr. 10.615):

Aria

Duistere Koningin
Karbonkel ogen staren
Een ijzig standbeeld
Een grijnzend hoge klif

De wind dreunt echo´s aan
Zo luid, zo luid
De onverzwakte weerklank van haar stem
Zo luid, zo luid
Een weergaloze aria op dreigende
Orkestenwolken beukt de broze kust
De bronzen golven breken.

Staccato doornenkransen
Rozen slingeren om ranke polsen
En de echo dreunt

Blauwgebalde pauwenveer
Het trots crescendo van de zon
Omglanst het zwarte watervallend haar
De echo dreunt

De sluike handen om het schrille hoofd
Geknielde pantserheld vertrekt zijn
Krom verwrongen mond en monotone schreeuwen
Stijgen hemelwaarts

De echo dreunt
De echo dreunt
De onverzadigbare aria
Klinkt voort.....