Alle inzendingen over oogst

waar groen het blauw bewegend bedekt groeit de natuur onder het gemêleerd wit van buiige wolken nog laagden de laatste zomerbloemen de vlakten met hun specifiek volle rijp kleuren die oplichten onder een nog warme zomerzon…

de warme oogst, de snelle hap uit de appelboom met discjockeyachtig kabaal gegrepen door de verzamelde eksters nog voor de eerste vleugelslag. De prachtvol groenglanzende muggen direct aanwezig via hun alarmnummer samen een bewegend lijkkleed stellen het schoonheidsbegrip op de proef. Vanzelf doe je een stap achteruit.…

blij over gras dat groen naar je lacht rondt borders streelt bloemen die bloeiend op je wachten geurt hen dichterbij wij prieelen tussen slingers herinneringen waar ooit ballonnen hingen met opschriften van toen nog is je jeugd onvergankelijk vitaal straal jij warmte en liefde naar ons allemaal laten we proosten op volle oogsten…

Achter in de fruitwei de gistende geur van duizend rottende pruimen zonder eters. Bordje ophangen, twee gulden per kilo. Niemand. Eén gulden per kilo. Niemand. Gratis. Niemand. Omdat het zo zonde is zet je jezelf eraan tot de stop uit de bodem springt het schip zingt in een poseleinen pot. Zonde. Rottende pruimen zijn een schande…

Gods nabijheid beleven mag levendig zijn met welluidend zingen of geestdriftig spreken dan wel kunstwerken maken geest van d' Almachtige Heer groeit stil en zonder opzien binnen zachte groene handen aan soepel kronkelhout waar druiven langzaam zwellen reine ziel tot rijping brengen haar ondanks hun teerheid beschermen tegen…

Ik zeg je Plinius, het is september. de dichters keren in 't getij. vruchten rijpen aan de warme muren, vergeet dat niet: het zijn de laatste uren van de zomer. warmte, niets kan nog gebeuren. het zijn de stille dagen van het jaar, want alles wordt geduldiger gedragen in veelvoud van de laatste dracht. september weet wat dierbaarheid betekent…

ik wist de vruchten van de boom ongrijpbaar voor mijn handen zij tergden mij door in hun volle wasdom daar te blijven hangen ik joeg boze dromen als wervelwinden door hun hoge kronen ze rijpten verder in de warme zon voelden dat het oogstfeest bijna begon ik fluisterde liefde met armen om de stam geslagen mijn bede werd niet opgedragen…

waar licht altijd dartel en speels overheerst komt schaduw in donkere vlakken hun plaatsjes afpakken nog is het zonneseizoen maar ook het bladergroen lijkt al iets te vervagen stilaan zal de herfst komen met grijze schemerdromen waarin oogst kleurt en nog naar zomer geurt…

De ladder stijgt omhoog in het azuur en gaat meteen al in het groen verloren. Meikersen in je mond en aan je oren en in de emmer, pluk maar, pluk het uur en pluk de dag waarop je van tevoren de zon hebt zien verrijzen en rood vuur uitgieten op het groen van de natuur waartoe je nu ook zelf schijnt te behoren. Het eten is de volgende etappe…

zelfs aan de bomen draaien de vruchten als zij weten dat jij zal komen de mooiste blosjes op lentefluweel maken een plaatje van het fruitig geheel in deze schitterende mêlee van geur en kleur dans jij langs lange paden door boomgaarden waar blauw uitbundig zomer schijnt en wind warm zwoelt bij een plaats die op de hemel…

Dat dit jaar vrucht heeft gedragen Dat ik de plukker eerst zag schudden aan de boom Dat hij de vruchten met zorg raapte Dat hij de ladder tegen de boom zette Z'n mand vulde en een wijsje vloot: Zagen,zagen wiede wiede wagen Het was een stokoud wijsje Uit m'n vroegste jeugd.…

ik heb lange takken gepakt om de mooiste vruchten uit de boom te slaan natuurlijk heel voorzichtig aan de onderste vijgen waren zelfs als onrijp snel verdwenen maar in het topje van de boom groeiden dichtbij hemel en zon de mooiste hun droom zelfs met takken kon ik ze niet pakken moest klimmen en in een wankel evenwicht viel…

rijpend hangt de oogst in aromatisch zachte wolken voortgedreven door een warme wind jij liet ons dwalen door dit sprookjesland de mooiste vruchten in je slanke hand kijkend waar de smakelijkste hangt daar waar de seizoenen samenkomen met de producten van hun lentedromen is het uitbundig jaarmarktfeest de natuur kleurt…

weelderige zomer roept broeder herfst met kleuren van haar lichtend kleed hij komt met zijn roestbruin seizoen bomen gaan gloeien in goud en rood nevel glinstert op grijze webben het gistend vergaan wasemt kruidig het lied van de herfst blaast majeur met wisseling naar een stil mineur oogst wordt in schuren geborgen…

de antioxidanten dansen deze dagen lieve lust zij zijn door zomers weelde uitgebreid gekust maar kleuren bekoren zowel mens als vlieg geuren maken van het insect een fruitige dief toch kunnen wij best samen leven ons is overvloed gegeven…

ik heb de lente aan het bloeien gekregen met wat zon en milde regen pas toen de kou achterwege bleef kwamen de zomerse tekens van leven hij straalde het groen tot volledige wasdom bloesemde volop naar vrucht in lange dagen zindert hij warmte die de oogst rijp zal maken nog zijn er hindernissen te nemen zoals onweer storm en hagelstenen…

Hij ploegde met man en macht Handen zaaiden concepten Onder de hete zon Een lovend woord gaf zeggingskracht Toen het over bloeien repte Wist hij dat hij het kon Hopend op een oogst vol pracht Velden vol verlepten Tot hij opnieuw begon…

De grootheid ligt in woorden, helder opgeschreven, als tekst uitgesproken, wat zich eerder liet zaaien in ongebroken aarde, zich in gelijkenis te laten oogsten, ergens tussen het kiemgoed en opgebloeide eigenwaarde.…

De grootheid, ligt in woorden, helder geschreven, als tekst uitgesproken, wat zich eerder liet zaaien in ongebroken aarde om zich in gelijkenis te laten oogsten, ergens tussen het kiemgoed en opgebloeide eigenwaarde. Uit bundel: "Onbedorven kiemgoed".…

Het leuke van een tuin is dat je hem voortdurend snoeien moet, of snoeien, noem het oogsten, of wat je zoal met snijbloemen doet, snijden, in een vaas zetten, de stelen, in knop waar men de bloem in ziet, of bloem, noem het poëzie, of gewoon verhaal, want wie niet waagt die knoeit, wie schrijft die snijdt, wie snijdt die bloeit. ----…

De jaren gingen, doch die vreugd, Van oogst te zijn èn aarde, Kwam nimmer weder, naar mij heugt, Als ik door 't venster staarde. Tot nu, deez' avond voor mijn raam, Wijl stem en stap weerklinken, Ik in dit smachten zonder naam Opnieuw mij mag verzinken.…

Dank U wel HEER Dat de oogst weer overvloedig was Bieten, granen, groenten en ook fruit We kunnen weer een heel jaar vooruit Het komt zowel mens als dier van pas. Dank U wel HEER Voor de arbeid die we mochten verrichten Voor het onderhoud van ons bestaan Ondanks de crisis die we ondergaan Die handel en bedrijven doen ontwrichten.…

alleen maar zijn weg kan belopen met mededogen gebroken in behoefte aan ongrijpbaarheid kijkt je de dood van het spel recht in de ogen met de droesem uit zijn laatste glas verhuis ik naar een witgekalkte kas betaal daar diep bewogen het gelag raak ik de ogen van het leven nooit meer kwijt en knip dertien centimeter van mijn haren af oogsten…

breekbaar hangen diamanten in een wiegend spinnenweb roze nevelt zon zijn eerste licht op een gegist bestek de herfstdag warmt zijn vruchten langzaamaan tot rijp in oogsten worden de seizoenen van dit jaar afgesloten wat rest is rust en winterveiligheid het wortel bed is al gespreid…

wolken vlinders verschoten van kleur in de bloemenzee van hoogzomer nog hangt de warme geur in het herfstgeel van rijpend gewas pas als kou het donkerrood van de vruchten komt keuren verdwijnen vlinders langzaam en loom om in het zomerse weer te verschijnen…

Wij zijn te hoop gegooid wij liggen bleek en bloot en onmiskenbaar dood langs smalle, stille wegen. Van wortels afgesneden, het loof dat leven was en stem van wind en regen is op de akkers stom gebleven. Wij zijn gerooid en afgelegd en nagekeken op gebreken. De grond die onze moeder was is dood gewicht gebleken. Wij liggen op een bietenvaalt…

Ik zeg U, mijn gekwelde dagen, Laát krankheid aan het lichaam knagen, Onder de stralen van de pijn Wordt ook een oogst van brood en wijn Door Uw gekloofde grond gedragen.…

zij wenken mij de oppers op het land getooid met gelig hooi en vertellen van voorbij nog kleurt een late zomerzon de vruchten van het land heb de eersteling al in de hand er is niets voorbij want lente zomert op de grote herfstschaal een rijke oogst voor allemaal…

kurketrekkert een rankje omhoog, bloesemt een groen hoedje ernaast, piepklein de druif, wordt dat een toetje of zelfs wijn, trosjes overal rondom, merk wit, onbekend, blad wijduit, een groots vlechtwerk naar de zon, bol bladerdak dat zo zoetjes, vol kietelende tentakeltjes, moet je zien, wat een wingerd, weelderig, verlekkerd staren we omhoog, een oogst…

je zomert zacht tot rijke oogst na volle lentebloei de vruchten rank en groen veranderend in rood na rijpingsgroei je toont het vuur van zon in blossen op je huid maar achteraan hangt toch mijn lievelingsfruit een strijdster die pas langzaam lijkt te kleuren de schaduwpeer die in haar laatbloei het lekkerste zal geuren…