Vaarwel in het heden

Al diezelfde blikken op de weg
die me met dezelfde ogen aankijken
ik huiver slechts
alles is van glas
schud wat leven in het stilstaande
betraande zilveren, behoud je

speel buiten als het windekind
in de frisheid van je ogen het kleine het gave
wonderlijke en spontane sprankel je vrij
met het schuwe diertje in mij

de vogels vliegen boven mijn hoofd
en splitsen hun gewei in tweeën
ik leg nu mijn zwijgen in je ziel, zie beiden
neem mijn handen aan in tederheid voor haar
lief de dag, de nacht was zacht voor mij

de stoppels staan als dubbele rouw
om het gemaaide graan
een buizerd bidt in trance
een zwarte gaai vliegt weg
glimlach om een koe een dolle stier
wenteltrappen naar het glanzende ei

zet ik mijn ezel op in de natuur
en mijn spiegel, het schilderspalet
kwast de pen in diepere kleur
en schenk haar je regenbogen
in verzoening met jezelf
die niet te vinden waren in mijn ogen

sleur me door je straten van venijn
beoordeel me maar
en laat me bloeden in de strijd
het belet me niet om te zeggen
wat ik voel
omdat jij de appel in het paradijs
niet mocht vinden
eet nu uit de ruif van dezelfde
geniale god en duvel

dronken van levenslust zet ik mijn spiegels op
gooi mijn haren los zo trots als pauw
en schaam me niet voor mijn verenpracht
ik zet mijn hoed nu op, wacht

als ik mijn liefste vijand tegenkom
zal ik hem groeten als een beweende oude vriend
en niet al zijn feilen als heilloos verkopen
want ik weet dat hij alleen maar zijn weg kan
belopen met mededogen
gebroken in behoefte aan ongrijpbaarheid
kijkt je de dood van het spel recht in de ogen

met de droesem uit zijn laatste glas
verhuis ik naar een witgekalkte kas
betaal daar diep bewogen het gelag
raak ik de ogen van het leven nooit meer kwijt
en knip dertien centimeter van mijn haren af
oogsten …… het koren van het kaf.