Alle inzendingen over open handen

ik zwaai je dichterbij als jij uit wolken stapt je haar nog druppelnat naglinsterend in de zon je lach verblindt een regenboog in open handen jij straalt in komen uit de donkerste wolk van mijn dromen…

Ik meende het niet, mijn liefste een aanraking kan meerdere betekenissen en toch is er ruis niet alleen in de verte soms is irritatie zo’n vorm van aandacht als je wil wacht ik met open hand…

Liefde ontstaat spontaan, in wie met open handen durft te staan. Wat eeuwig is zal eeuwig bij ons blijven.…

Zo graag wil ik met open handen leven, maar 'k sluit ze telkens weer om wat kwaad geld; wat is het toch dat onze ziel doet beven alsof de beste dingen zijn geteld? De beste dingen worden zó gegeven, je hoeft er echt niet heel ver voor te gaan; geniet gerust en laat je dromen leven, en laat het onkruid ook nog even staan.…

Dan openen handen en ogen en monden zich en komt God aan het licht.…

violen speelden in dat jaar van vlas en warme duinzomen liefde leefde in zoete melk en open handen violen speelden in dit jaar van glas jouw naam galmde Donjajajaaa…. je lachte om niet te sterven…

", ik heb er nooit geen doekjes om gewonden, met mijn menselijke pijn ben ik daarvoor te klein; Open handen naar de hemel zo dans ik de wereld rond; "wil je volgen?" volg mijn meester en mijn Koning, en zijn hemelspoor!"…

jij had alles mee een leuke kop het strakke lijf ogen die je lieten zweven in een warm contact open handen om te geven wat je nodig had charme zonder flirt in kameraadschap voor het leven je liefde was op voorhand al aan je vriend vergeven…

Ben ik laat zie ik je nog, ben ik vroeg zo niet dan toch, geen uur voorbij zonder jou, altijd in ogenschouw, jij zei met open hand, doe van mij geen afstand, bewust wilde je het misschien niet, deed je het toch uit eerbied, maar wanneer ik ook thuis kom, voel je nooit...andersom...…

jouw hand, mijn hand vele handen ze kunnen iets bereiken handen bij elkaar bouwen rotsvast beschermende dijken een open hand zaait bloemenvreugde tussen ’t weidegras schenkt een zomer wenkt glanslibellen naar een grijs moeras een verzameling van gestapelde stenen wordt een steunpilaar jouw hand, mijn hand vele handen ze…

was er liefde twee lijven die leefden een tafel van één keer één een pas de deux het zachte luisteren naar zoekende handen In de avond stierf de liefde twee lijven verstijfd aan een tafel van delen wat rest in de schrijn van schijn een pas op de plaats het harde verweer in open handen…

de eerste steen het eerste licht de schemering het duister we vergeten snel omdat het moet zijn het nu blauwe bruine of groene ogen ontwaken sluimeren in eeuwigheid aan de horizon gloort een regenboog geurig in kleurrijkheid bereikbaar met open handen op blote voeten zoals het was…

deze kant op, zeg jij en ik volg je lijf in liefde voor later en slierten vol licht voortdurend openen handen en ik vind je adem voel je huid weet het antwoord meer dan zwijgend zonder zwaarte ook als de dag herbegint volg me, zeg ik en je streelt mijn ziel het dichtstbijzijnd…

jij kwam binnen ik zag je ogen en toen dat gebaar jij was daar mijn leven kon opnieuw beginnen heb nooit gezocht omdat ik dacht dat jij onbereikbaar voor mij was jouw lach en open hand bleken mijn entree ging met je mee liet alles achter voor een leven recht door zee…

Het is het weer herkennen van de vrede die waait doorheen de herfst en die ons leert hoe we met open handen kunnen leven omdat er telkens nieuwe vreugde groeit. Hoe ademt dankbaarheid doorheen dit uur, beamen van de bloei van late rozen.…

jij laat stilte spreken geeft in lichaamstaal de woorden aan met ogen lettergrepen door mimiek kan een gesprek ontstaan jij schoudert onverzettelijkheid recht je rug in afstand nemen open handen altijd klaar om warmte weg te geven je stem is luisteren een dialoog in liefde fluisteren…

het was de stilte van de nacht die jou aan het dansen bracht zo uit de hangmat die een siësta lang je chaosdromen netjes heeft geordend het rugzakje heeft geschoond van alles wat jij nog had meegenomen frank en vrij beweeg je op de wind vindt balans in de open hand van het universum met sterren in je ogen geef jij je volledig…

hoe diep mijn zucht langs het vensterraam morgenzorgen mengen zich in de schrale lucht een spoor van zand leidt naar de hof een vertrouwde zetel nodigt als een open hand och, zie mij hier staren de verte heeft geen weet van dat… hetgeen ik wil bewaren ik kerf het in de nerven van een vallend blad zo is het vastgelegd de aarde zal…

zoals korrels van zand worden geschud maar steeds duin blijven of woestijn of wat aanspoelt strand, druppels: regen of nevel of net nog wolk of waterval, stenen: berg of pad of huis en hoe kinderen graaien met open handen als scheppende kracht graag alles dooreenschudden en dat ze nog ontdekken zullen: er is alleen de wind…

Je staat je doet alles wat je moet, even beklemmend als de eerste dag Maar mijn liefde bevangt een vreemde gloed, kon ik maar voelen in een missende hartslag Vriendelijkheid in een open hand, verstijfd elke vinger die het oog verbergt Regen huilt de verborgen tranen afstand, elke dag een hunkering als de hemel huilend tergt…

mocht je hem vinden en munten dragen in een oude buil werp ze, gooi ze kringen makend in een roerloos oppervlak en sta er stil voordat het dak zijn spanten kraakt de voordeur sluit de mat zich naar een voetveeg buigt met open handen gericht naar de zon ontvangen wat de waarheid weet mijn zonnehoed draagt gaten…

hart een open hand De wereld schrikt Rukt alles uit verband Voor deze schok is niet te missen Het kind in ons Met het leven te vergissen…

Zo rond het middaguur trof ik haar in de open hand van de vroege lente Rust samen met mij in de glans van mijn ogen in de tint van mijn flanken Ik glimlach en streel in gedachten haar zetel tussen de twijgen We wachten samen op het openbarsten van de knoppen en het ruisen van de zee Ik ken de woeste golven niet zo hoor…

vanwaar de maan haar stralen zendt blikt mijn oog omhoog milde prikkels ik ontvang ze met een open hand breng ze op het land naar een mooie bloem die de vlinder boezemt daar waar de zon de aarde raakt spreekt het verlangen blijven woorden op mijn lippen hangen ik zal ze bewaren eens misschien zal mijn adem ze spellen…

uit rots geschonken vloed aangeboord door moed -en later ook het goed en kwaad van welgemeende raad een menigte verzamelt zichtbaar licht in open handen daarna strelen ze langs rots door losgelaten leed, het zweet des aanschijns geeft een bete broods de taal van alle landen en de handen dalen neer ze plukken vruchten uit het…

Voor Theresia van Lisieux ( 1873 - 1897 ) In jou zie ik de genade van de hemel, die zich uitstort als een waterval van bruisende Liefde, via jouw open hand van heiligheid en voorspraak.…

handen…

bleek is zijn verschijning als een gravure in glas de open handen ijsblauw perkament zijn vlassig haar verdraagt de winter niet hij rilt, ziet de mens in vrije val schrijft bedroefd een laatste woord zijn ogen naar boven gericht het licht, zo schrijnend wit hoelang nog zullen engelen zingen van vrede op aarde terwijl zijn kinderen worden…

ik vouw gedachten tot witte vogels van papier beschrijf emoties kleur met stilte op a-vier ze drijven op de wind gaan omhoog op wat thermiek ze zullen landen in de open handen van het lezende publiek dan gaan letters woorden dansen in zinnen vol plezier u zult de zachte melodieën horen van mijn witte vogels hier…

oog en hart voor het aparte van het alledaagse in een warme lach zonder vragen succes is slechts de buitenkant geluk maakt je van binnen rijker door het geven van je open hand…