Alle inzendingen over opende OR zag

ik wiste de mist boven water en weide opende hemel voor de komst van de zon liep door kou van de nacht in afnemende schemer zacht wekte licht en riep op tot geritsel en fluister in eerste tonen zongen al vogels donker uit bomen een zomerse dag zo eentje die de schepper graag zag…

zij wist de ketting vol te maken zag hoe handen elkaar raakten de cirkelkracht zijn eerste schijnen gaf indrukwekkend klonk het sonore geluid waarmee duizenden mantra’s werden geuit hun gelijkvormig bewegen openden warme uitnodigingen om in de wereld te leven en er deel van te zijn om zo de patstelling teniet te doen…

Ben je vluchteling of ben je gelukzoeker dat is de vraag Hamlet dacht aan zelfmoord alleen daarom was het 'to be or not to be' als je aan mij vraagt of ik gelukzoeker ben dan zeg ik ja als je aan mij vraagt of ik wil zijn of niet zijn zeg ik wil er zijn 'er' is een plaats die tegen de dood is grammatica van het…

Een streepjeskater uit Opende die ‘t wielrijdersmuziekkorps kende en hoorde van hun optreedplan wilde meeblazen in Japan. Hij oefende zijn wangen rond met een cornetto aan de mond maar toen hij klaarstond in ornaat was er geen fiets op katermaat dus blies hij “Sterren in de States” op zijn Japanse rollerskates.…

Omdat de Heer jou heeft gewild ben je door Hem geschapen Hij had zijn plan al voor je klaar zag in de moederschoot jou slapen opende stil je levensadem daar.…

ik zag hoe hij de parels ving zijn aandacht hing aan woorden uit jouw mond hij reeg ze tot een snoer dat glansde en danste in zijn flitsende licht jouw dicht schreef zijn verhaal je liet hem duiken in het groenblauw van de zee hij opende je oesters en nam de parels mee om ze te tonen aan een groot publiek nog zijn de goven rustig…

N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

mijn ziel slaapt niet, maar drinkt bij het stijgen van vogelveren de ingevlochten zon wanneer ik door ontroering gloei bomen brengen me tot zwijgen of rozen, licht van winter ik weet ook niet waarheen of zonder, de lome stilte waarnaar ik liever luister mijn handen rusten nog in de wind, minder zichtbaar en ik denk een dag weer…

ik heb je onverwacht weer teruggebracht uit de chaos van de tijd je opende verschrikt je ogen in een eerst paniek herkende de omgeving niet pas later vloeiden beelden uit je droom ineen tot werkelijkheid je zag mijn lach wilde nog even dwalen maar ik wist je terug te halen samen op de bank hebben wij de tijd weer helemaal in…

Terwijl ik mijn ogen niet opende zag ik dat hij naar mij keek met ook zijn ogen dicht het kussen streelde dat hij voor mijn lippen aanzag en dat hem zoende zoals ik zou hebben gekust. Wij omhelsden in de veronderstelling van elkaar. ----------------------------------- uit: 'Koffers zeelucht', 2003.…

je stond wat achteraf te spelen met je handen een vleugje wind verwaaide in je haar je ogen lachten ondeugende gedachten ik wachtte terwijl ik naar je vingers keek ze openden wat dromen en sloten stukjes tijd ik zag herinneringen komen die je nu liever mijdt ik vang je blik mijn handen op je huid we openen een wereld die anderen…

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

je stond wat achteraf te spelen met je handen een vleugje wind verwaaide in je haar je ogen lachten ondeugende gedachten ik wachtte terwijl ik naar je vingers keek ze openden wat dromen en sloten stukjes tijd ik zag herinneringen komen die je nu liever mijdt ik vang je blik mijn handen op je huid we kijken naar een…

je stond wat achteraf te spelen met je handen een vleugje wind verwaaide in je haar je ogen lachten ondeugende gedachten ik wachtte terwijl ik naar je vingers keek ze openden wat dromen ontsloten stukjes tijd ik zag herinneringen komen die je nu liever mijdt ik vang je blik mijn handen op je huid we leven in een wereld die anderen…

ik zag het warme welkom in je ogen je stem zong en je lippen openden in vochtig rood ik hoorde geen woorden maar danste naar binnen was gek op je lijf en dolde je zinnen lichamen woelden handen kroelden in honger en dorst ik rustte uit met jou op mijn borst maar je verdween ik had geen oog voor je geest, koos voor je lijf…

de hemel openreet, hoe daar een kruis de godenwereld opende als deur -vanmorgen dus- vind ik mijn open thuis langsheen een teken met een vreemd odeur van offerbloed en wreed Romeins gespuis…

ik keek je aan voelde de klink je opende een hand als duizenden en liet me zonder drempel binnen gaan de ruimte was sacraal in vleugjes wierook droomden heiligen hun beelden in een eeuwenoud patriarchaal ik zag de doopvont waar mijn moeder stond een priester om de kinderen in te schrijven goot heilig water over generaties jonge…

we stopten waar de anderen verder gingen en dansten in het stilstaan van de tijd je keek me aan ik zag het blauwe van de IJssel in je ogen stromen ik zag het staan het huis, de lage dijk, stil leunend tegen onze dromen we openden de kamers naar ons hart het rood kleurde apart versierde alle deuren we vrijden in het gras…

ik zag de flits steeds weer dwars door de kamer schieten in de zachte trek openden gordijnen voor even een lichtende plek waar stofjes zich opwerkten in de lucht beschenen door zon op hun rug juist daar waar stilte was en tijd vergleed in generaties lange immobiliteit dansten de stofjes in een totaal bewegen enkel…

alleen hij zag haar bloeien in een lente vol bloemen zij kleurde voor hem opende haar mooiste knop in een zomer vol geluk kwam hun liefde tot vrucht maar de warmte verdween naarmate de zon korter scheen het praten kwam later met herfstige kou in brieven vol zinnen kwam het misverstaan binnen zij hebben woorden gehad…

je stond wat achteraf te spelen met je handen een vleugje wind verwaaide in je haar je ogen lachten ondeugende gedachten ik wachtte terwijl ik naar je vingers keek ze openden wat dromen sloten stukjes tijd zag herinneringen komen die jij nu liever mijdt ik vang je blik mijn handen op je huid we openen een wereld die anderen voor…

je toonde zwart en wit ik zag de eerste kleuren in het zacht gebeuren van ontluiken in de eerste lente van je leven ook jij hebt mij weer de seizoenen teruggegeven ik oogstte zonder zomer was een stille dromer ieder voorjaar ging aan mij voorbij maar in confrontatie maakte jij mij wakker opende mijn ogen naast zwart en wit kunnen…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

ik zag de pigmenten wist de momenten dat zij het licht weer zouden zien na vele donkere dagen ontwaakten als eersten de primaire kleuren vlamden tegen donker en grijs wilden bloeien na hun lange afwezigheid heb mijn penselen gepakt op het sneeuwwitte doek kiemde lente snel blad warmte en zon openden later fleurige knoppen toen…

mijn lijf geschreven worden en in spiegel- schrift te lezen zijn ik voelde jouw crypto ’s zag je hand raakte aan warmte door het signeren met jouw liefde in een verbinden dat ongekende mogelijkheden opende voor samen waarbij heden totaal oploste in alle verleden…

De tonen waarvoor jouw oor zich sloot, openden mijn ziel Opgedragen aan Ludwig van Beethoven…

je wiekte voor de wind fladderde in warme lagen speelde als een fleurig kind met de wind die je kon dragen maar in koude vlagen vertraagde het spel was landen snel geboden omdat de sappen niet meer stromen zag je kleuren zwakker worden opende mijn bloemenbed in geuren die jij nooit vergeten hebt ondanks de kilte streek je gracieus…

seconden tikten weg ik volgde en opende stapte drempelloos een universum in met mij als nieuw begin in omzien zag ik heden tot verleden tuimelen structuur in entropie herinnering vertraagde tot totale empathie geen adem om geluid te dragen, geen vragen want het weten is er al vergezicht mist afstand in mijn hand is het heelal…