Alle inzendingen over over het graf heen

Gewapend met tandenborstels Trok hij naar de woestijn Voor het laatst ontdekte graf Spittend in de droge grond Stuitte hij op schedel en edelsteen Zich afvragend wat de context was In een mooie stratigrafie De lagen van het grondprofiel Met duidelijke chronologie Het deed hem allemaal niet zo veel ‘Een biertje en dan lekker slapen…

voor Huub de Graaf de astroloog hield mij onverwacht een spiegel voor en gunde me een kijkje in mijn ziel...…

de nacht was koud het graf gesloten met een steen nog waakten zij de vrouwen uit zijn groep discipelen maar in het grijze ochtendlicht ontwaarden zij een lege tombe witte waden toonden vormen van zijn gehavend lijf maar hij was opgestaan en naar de mens gegaan zijn boodschap sprak in alle talen bemin elkander in genade…

juist dan, in het groen bij haar graf... denk ik aan kaarsen thuis Maria van Lourdes met haar blauwe lint incluis het kleine kind dat liefde geeft en vraagt om zelfgemaakte vrede in dit heden hangt nog rijk een wolk vol onbehagen deze dagen tellen dubbel als ik verder dan religie kijk…

vreemd toen ik laatst je graf bezocht om je foto los te wrikken, bleek daar een struik te staan. ik sloeg bleek uit toen ik vernam dat je was weggegaan om mij te zoeken. ik ben dus rap naar huis gegaan en zit nu ontdaan op je te wachten. overdag schrijf ik wacht, maar het zijn die nachten ...…

Het summum van dank of liefde schijnt te zijn een bosje bloemen die vervolgens ergens in een vaas langzaam staan dood te gaan eigenlijk een trieste symboliek geef mij nu dus liever maar een plant, liefst eetbaar of anders een fruitmand ook goed bewaar die bloemen maar voor straks op mijn graf dat lijkt me passender…

Dis die blond, dis die blou: dis die veld, dis die lug; en 'n voël draai bowe in eensame vlug - dis al Dis 'n balling, gekom oor die oseaan, dis n graf in die gras, dis n vallende traan - dis al…

Israel zondag wit blauwkleurige vlag shalom aleichem Jezus eerste woorden toen Hij opstond uit zijn graf na het marteldoodoffer dat Hij voor ons gaf Hopend dat atheïsten dit ook gaan geloven voor eeuwig overtuigd alle liefde en geschenken komen van boven bid allen tezamen Hallelujah Amen…

vandaag dacht ik aan een kind ze draagt de namen van een bloem en laat de winter bloeien ik denk dat ze ook mooi is, ergens daar waar ik niet meer kan komen vandaag dacht ik aan een kind ze was mooi en zong van hemelsblauwe vogels, van de bomen en het gras haar graf ligt onder koude aarde vol verlangen opgewarmd door wie ze was…

handen klauwen naar houvast groevenloos voelt steen nog zachter dan de dood in uitzichtloos verglijden het blauw dat gele koren zingt in het glooien van de hellingen verblinkt als stilte in de samenkomst van dalen is wit het graf dat sterven heeft gebaard rust die neerdaalt in de laatste strohalm die als roos geworpen is…

Je maakte mijn hart zomaar kapot Hoewel ik niet weet of je dat wou Nu zit mijn hart al jaren op slot En is het bevroren van kou Mijn hart is van flinterdun glas Begrijpen kan ik het nog steeds niet Waarom je zo maar weg was Mij achterlatend met al het verdriet Geen dag geen uur geen seconde Gaat voorbij dat ik niet aan je denk Je ging heen…

hun adem bewierookt de koude lucht de vriesganzen trekken gakkend over het glasheldere meer, de stilte zwijgt en luistert naar lege lucht, dode wind ik hoor een fluiten tussen de dennen kruisbekken verknagen zich aan lariks het voelt eigenlijk alsof wij overbodig zijn met ons lawaai, ook als we zwijgen als het graf, raven…

Sierlijk springt ze van het graf af en even later zoent ze hem op zijn blauw gekleurde lippen. En hij vraagt haar daar ten huwelijk. Ze zegt ja. Samen dansen ze op de graven. Want de doden zijn hun vrienden.…

Nuwe* inzichten Nopen mij Over het nu te dichten. Toen was het nu Nu is het nu Straks is het nu. Het is continu Nu.…

Láten we hét hebben óver klemtónen óp hun fundáment staat óf valt het vérs óver hun hórdes springén hardlopérs: pás voor pas úitgekiendé danspatrónen tégenwicht vóor onmuzíkale gnómen máken zij, déze klemtónen, de vóor áls op het ákkerland plóegen een spóor (nóu, nou, he, hé, eindelijk éven bijkómen) kúnnen we nú alsjeblíeft weer gewóon…

Een ernstig gezicht. Daarna weer open en blij. Men voelt zich weer vrij.…

In mijn droom liep ik in een wildernis. Het was er modderig en kil. Stenen bedekt met mos, ze lagen er roerloos en stil. Er was een werkman met een spa. Ik sprak hem aan: “Er is hier een pad, vroeger wandelde ik daar met mijn man.” Hij zei: “ik weet het niet, ik denk niet dat het kan.” Er was een heuveltje, Ik klom er moeizaam tegen op…

Je bent mijn schuilplaats, mijn warme deken Mijn toevluchtsoord in koude tijden Mijn armen om je heen geslagen De wereld straalt weer…

strelend over je wangen glijden mijn vingers om zacht te ontvangen mijn lippen tuiten zich om te vragen naar je antwoord de tinteling doordringt mijn hart en aderstroom met twee armen om je heen…

De Bevrijding van ons land Mensen waren gelukkig strooiden bloemen, liepen hand in hand, Mensen schreven boeken over hoe het was Deelden hun ervaringen Leraren onderwezen de kinderen voor de klas, Respectvol naar iedereen Zeiden we mekaar gedag Ook al ontspoorde er wel eens één, 18 january 2004, De datum van vandaag Waar moet dat heen…

De jaren verstrijken eerst langzaam, dan vlug, en hoe ouder je wordt vroeger komt nooit meer terug. Je hebt je herinneringen die je altijd zult bewaren, en krijgt er steeds meer bij in de loop van de jaren. Als je oud geworden bent en niet meer leeft in deze tijd, dan weet je alles nog van vroeger trek daaruit je profijt. Je kunt leven…

Waar ga je heen, mijn lief? door welke branding in wat voor stilte met welk levenslied dat ik jou niet volgen mag?…

Ik kan het bijna niet verdragen: mijn voorjaar en mijn lief zijn heen. ------------------------------------------------ uit 'Vergezichten en gezichten' (1954)…

Ik heb gezworven heen en weer Op de heuvels en door het dal En ik weet zelf niet, wat ik zoek En waar ik het vinden zal. Daar zit iets binnen in mijn borst, Dat volgt mij overal, Dat dreef mij uit het ouderlijk huis Langs de heuvels en door het dal.…

ik wil alleen nog maar huilen tot alle rivieren, waarin mijn tranen stromen, zijn opgedroogd en ik het zout proef van de pijn van het gemis en alleen zijn van de breuk in mijn hart…

zij zwermden ik vloog alleen anderen schreeuwden waar ga je heen voelde later hun vleugeltippen raken toen zij mij stuurden om de vlucht mee te maken werd recalcitrant scheerde snel naar de andere kant hopend op vrij baan zij lieten mij niet gaan doken achter me aan ik was de afvallige maar had hen niets misdaan kreeg geen vrije…

massa's mensen schieten langs me heen iedere dag iedereen werkt, doet... en laat allemaal aan het werk voor een systeem... "voor elkaar" nimmer gezien als de waarheid niets is meer wat t lijkt god hebbe mn vergeten ziel, verzwolgen, in de menigte maar ik geloof niet in god... komt t dan nog goed?…

Op een culinair congres in Amsterdam zingt een kok weemoedig gestemd door het zien van het Rokin: 'Het is tijd om heen te gaan, Tijd, ondanks de klokken, Tijd, ofschoon de kunstenaars Nog naar Arti sjokken. Alles gaat voorbij mijn lief, Niets blijft bij het oude, Zelfs de liedjes die ik zing, Zijn je reinste claude.…

De hebzucht van de mens kent geen limiet. Privatiserend wil hij zich verrijken. Ten eigen bate moeten bossen wijken. Bedreigde vegetatie spaart hij niet. Het draait slechts om die roteconomie. Agressie van de mens lijkt niet te stoppen. Zo helpt hij heel de wereld naar de knoppen. Kan oorlog leiden tot een utopie? Gelukkig is er tóch een…

Half oog open Toch weer dicht Laat me slapen De wereld gaat niet weg Zachtjes port ze in mijn zij Slapen doe ik toch niet meer Waarom huil je Is mijn kille vraag Een waterval van tranen Daalt op mijn lichaam neer Woorden spreekt ze niet waarom help ik haar niet meer Zonder antwoord Sluit ik mijn ogen weer Laat me slapen De waarheid…