Alle inzendingen over poëzie gedichten

poëzie' 'of een gedicht'?…

wanneer poëzie zo mooi als liefde was zou ik gedichten om je borsten hangen je met zinnen dezelfde betasten dezelfde die schoonheid vinden wanneer poëzie zo mooi als liefde was dan zou het gewennen tastbaar zijn een metamorfose in mijn gedicht jouw lichaam zachter dan anders op zoek naar de grens van het toelaatbare…

Ja, maar wat maakt een gedicht tot poëzie, vroeg ze terwijl ze tegen me aanhing, haar knieën ongemakkelijk tegen elkaar.…

Onzichtbaar gedicht Verschijnt in het licht Poëzie uit hogere hand Komt uit jou handen tot stand…

letterliefde woordwarmte regels die neigen naar poëzie... het gedicht loopt langzaam warm voor leesgrage ogen…

(SMS poëzie, precies 160) Wij zijn gedichten, gedichten met gezichten. Ik heb mijn eigen klank en kleur. De kleuren van de regenboog. Geluid van regendruppels in een klaterende waterval. Joke Berensen…

Poëzie kan nooit over mij gaan, noch ik over poëzie. Ik ben alleen, het gedicht is alleen, en de rest is van wormen. Ik stond aan de straten waar de woorden wonen, boeken, brieven, berichten, en wachtte. Ik heb altijd gewacht. De woorden, in lichte of duistere vormen, veranderden mij in een duister of lichter iemand.…

ook in Meppel zit poëzie zo herinner ik mij een gedicht van de dichter Kopland over het Meppelerdiep... een diep triest relaas over de eenzame juffrouw A. waar een mens normaal gesproken niet vrolijk van zal worden maar toch voor mij een voldoende bewijs dat er ook in Meppel nog immer voldoende poëzie aanwezig is…

(en de minachting ervoor) het kan ook ingetogen zonder luidkeels je stem te verheffen er bestaan zelfs gedichten die nooit worden gelezen hetgeen niet wil zeggen dat dit aan het gedicht of de dichter ligt in veel gevallen is het dikwijls meer een vorm van minachting van niet lezers van de poëzie…

Ik heb met woorden gevochten als was het met de degen kom ik nu gedichten tegen sla ik het boek even open dom van mij om toch te gaan lezen ik weet hoe het gaan zal ik struikel al over het eerste woord poëzie lezen is soms als schermen poëzie schrijven daarentegen is als dansen op je eigen bal.…

Het schrijven van gedichten aan gedichten.nl bevalt tot nu toe goed, al vind ik wel dat 't geven van een cijfer eigenlijk in strijd is met wat in poëzie 't kriterium voor kwaliteit is. Dus hadden ze die kwaliteiten wel dan zond je geen gedichten aan gedichten.nl.…

om weerstand te bieden aan de tijd die zó snel aan me voorbijgaat schrijf ik een gedicht omdat ik weet dat een gedicht verplicht tot woordgebruik werken met woorden kan vermoeiend zijn waren het niet dat een gedicht ook verlicht en juist dat is het mooie van de poëzie want soms moet je kiezen tussen geluk en vierendelen nou ja…

Ik hoef uw gedichten niet te waarderen, discussies over poëzie eindigen in gezwam, echter heb ik het tij steeds willen keren, dat menig gedicht leest als een cryptogram.…

Vormvaste poëzie kwam van zijn hand, Gedichten voor het Volk en Vaderland, Als virtuoze vakman onomstreden. Een droevige, maar ook morele plicht: Mijn eerbetoon aan Gerrit, dit gedicht.…

zo'n allereerste zin van wat nog moet komen daar hangt veel van af je maakt een start hoopt dat 't loopt want dat maakt het gedicht lezenswaardig veel is poëzie zegt men maar ware woorden zorgen ervoor dat 't gedicht mogelijk zal overleven…

gedichten verkrotten verbindingen verrotten alles stort in en sterft en bederft en verstoft en verstuift en ploft uitgeblust uit elkaar poëzie niet meer strak gespannen…

Ik ben niet genomineerd voor de poëzie-prijs van het jaar zal geen halve ton ontvangen mijn niveau is blijkbaar niet wat ze van 'n dichter verlangen. Ik ben niet genomineerd krijg dus niet de pot toch zijn mijn gedichten liefdevol en provocerend met een vleugje spot.…

en jij zwom naar de overkant het water aan de lippen want de zee stond je te wijd er gleden vissen onderlangs en het besef kwam later pas ze haakten aan jouw vlinderslag er werd iets uitgedreven je ogen schenen helder maar je zag niet wat het was je vloeide naast de tijd.…

Ik ben een gedicht.…

Ze voelen zich thuis bij jou, mijn gedichten, met hun voeten op tafel, open en blootsvoets vertellen ze, geen woord vooraf, elk vers vers voor jou, zappend van liefde naar liefde, blad per blad.…

Benieuwd, wie strakjes hier het spits afbijt, Want Arjan hangt zijn lier aan hoge bomen. Welke poëet ook uit de hoed zal komen, Zo’n hobby kost een zee aan vrije tijd. Een AOW’er zal het niet gaan doen, Die heeft het razend druk na zijn pensioen.…

Een gedicht: de punt van de staart van een kat die -- al de hoek om is.…

Ik ben van jou die ik bemin Ik ben van jou die zwijgend stil Door alle dagen Gedichten wee en schande draagt In de bundel van poëzie Verberg ik mezelf Daar leef ik daar adem ik Mijn gedichten sneeuwen langzaam Als een blues als twee akkoorden Die in het verleden doodstil drijven…

Een gedicht is veel te kort dat is wat ik zeker weet wat aan poëzie nog schort is hetgeen men weer vergeet Een gedicht is veel te lang dat is algemeen bekend woorden zijn als geldingsdrang eigen waan is inherent Zelden wordt het hart geraakt door een woord vanuit de put ook al wordt een zin van nut Een gedicht is pas volmaakt als het…

een gedicht valt. Planten, bloemen ontkiemen komen tot bloei poëzie struint onzichtbaar haar staart steekt erboven uit!…

een eerste gedicht verplicht de dichter tot zoveel meer poëzie als lichte vorm van dwang een gedicht blijft dikwijls maar slechts even hangen in de zeef van het collectieve geheugen om genoemd te blijven worden wordt er meer van je verwacht want bij stilstand zullen de anderen je voorbijstreven woorden vervliegen gedichten vervagen…

ze gaan ook dood dat maakt hen toch weer gelijk aan mij vandaag las ik over een van hen hun muren sluiten me buiten maar hun deuren zijn niet gesloten hier moest ik lang over nadenken dat zal dan wel poëzie zijn huppelde blij verder door gedichten land inspirerende poëzie of muziek droevige gedachten houden me in de ban slechts voor…

Een gedicht schrijft een man. Het gedicht kijkt naar het vel. Zijn blik is somber, er valt geen woord te lezen. Littekens verzwijgen een verhaal. In de tweede strofe komen de woorden op gang: hand, die over het vel gaat, hoofd en hart. Voorzichtig krijgt de man vorm. Langzaam ontstaat poëzie.…

in de ruimte, offert zijn gedachten aan de wind die ons luistert poëzie is de honing in de melk het zoet van het verhaal van de gedichten strofes aan elkaar gelijmd met het verdriet als een poëet zijn laatste bundel slijt aan de voorloper van de stoet die hem begeleidt naar het colofon van afscheid…

poëzie wordt na vele dagen van dromen…