Alle inzendingen over poezie

op een tere tak van de boom danst poëzie zonder aarzeling…

zijden kimono als gedragen poëzie in een rijk motief…

poëzie bij je thuis is het behaaglijke op een voetstuk zetten en weten dat je thuis bent de taal oppoetsen en even op een ereplaats op't dressoir zetten zodat de bezoeker er niet om heen kan zo help je op eigen wijze toch een heel klein beetje mee aan poëzie promotie…

we dachten eerst dat God was daarna werd het evolutie maar nog steeds begrijpen we niet al te goed vraag is natuurlijk wat begrip is en wat poezie wie weet gaat poezie dieper dan een beetje begrip nou ja, soms wel regelmatig ook niet dat maakt het alletwee aanlokkelijk…

Ik heb met woorden gevochten als was het met de degen kom ik nu gedichten tegen sla ik het boek even open dom van mij om toch te gaan lezen ik weet hoe het gaan zal ik struikel al over het eerste woord poëzie lezen is soms als schermen poëzie schrijven daarentegen is als dansen op je eigen bal.…

in bloemrijke tijd dwalen dralende handen door de poëzie in vertraagde tijd ogen lezen niet zo snel de vingers wachten in stilstaande tijd op die uitgelezen dag blijven voeten thuis in vergeten tijd kuiert het hoofd met poëzie stil en gebogen…

ja, zo te leven, als ik er nog poëzie van kan maken, ja poëzie poëzie! Het leven is een feest, dat kan ik werkelijk me- nen, al is t op papier.-…

wanneer poëzie zo mooi als liefde was zou ik gedichten om je borsten hangen je met zinnen dezelfde betasten dezelfde die schoonheid vinden wanneer poëzie zo mooi als liefde was dan zou het gewennen tastbaar zijn een metamorfose in mijn gedicht jouw lichaam zachter dan anders op zoek naar de grens van het toelaatbare…

in de schaduw van ouderdom probeerde hij zich overeind te houden maar zijn hoofdrol was gespeeld in de tongval van poëzie zwegen zijn woorden en bleven hangen in het archief van zijn brein zijn schrijven zal natrillen in verscholen beroering van zijn graf waar poëzie zal regenen in samen gewaaide dauwdruppels in een oneindig verlangen…

uit Remco's arsenaal de dichter schreef over alles wat vergankelijk was dus niet in de laatste plaats over zichzelf de ontroering in de poëzie was hem ook niet vreemd hij zei "poëzie is achteruit luisteren en vooruit zien" en hij keek vooruit luisterde terug en schreef op over vroeger over nu over hoe het is geworden over alles…

Ik zou zo vergeten hoe al die sites ook mogen heten thans omvlochten door een keten zo ons dierbaar poëzie! Sonnet, vrij vers en parodie, och! me dunkt, we moesten denken wat al kracht we elkander schenken als we breken met literaire wetten, zie toe, de betovering van poëzie!…

Zal niet rusten voor ik heb geleerd de taal der poëzie te snappen misschien word ik dan ééns genomineerd!…

het jongetje loopt stil weg de geluiden rond hem vervagen en alleen het beeld van zijn betraande moeder blijft hem bij het jongetje loopt stil weg een schriftje onder de arm geklemd want hij moet leven van poëzie het jongetje droomde dat hij wegliep telkens opnieuw tot de dag dat ook poëzie verboden werd…

Wanorde, zo noemt Borgdorff mijn poëzie, Maar dan wel gedeeld Door twee, regels die Willens en wetens Door midden zijn gehakt Door de mens die Ik genoemd wordt, Oogluikend toegestaan door Hen die ook in mij wonen - Gebroken regels getuigen Van een gebroken ziel, Brokstukken poëzie Van hem die aan zijn eigen Ik ten slachtoffer…

De golven hielden een beraad, Wie moet het land regeren? Men wilde democratisch zijn en geen van hen negeren. De Griepgolf zei: Laat ik het doen, hoewel er doden vallen, moeten er toch ook injecties zijn, dat loopt in miljoentallen. Nee, zei de Hittegolf, neem mij, anders wordt het een ramp, want na twee dagen is het land een groot nudistenkamp…

Ja, maar wat maakt een gedicht tot poëzie, vroeg ze terwijl ze tegen me aanhing, haar knieën ongemakkelijk tegen elkaar.…

poëzie schrijven op je voetzool zodat elke stap een voetnoot word…

Poëzie leest voor.…

Als nu maar Die muur van Poëzie Tussen ons Eens wijken wou...…

poëzie fluistert in de nacht buldert op hoge golven zwiert en zwaait met zwaluwen is in mysterieuze mist kaalgevreten viskoppen ziet het eerste babylachje zwijgende mensen in een lift de spin, die zijn prooi leegzuigt een schreeuwende marktkoopman lichtstraal op een herfstblad opgejaagde vluchtelingen oneindig wentelt poëzie…

als er een God is dan is hij dichter een dichter naar mijn hart dan weet hij dat in de poëzie die het leven is rijmen geen gegeven is…

Ik wil je Nog heel even storen Met jou is tegelijkertijd Ook al raakte ik je kwijt De poëzie geboren...…

de herfst schrijft weer poëzie in huis-aan-huis-blaadjes…

Het is om je te laten weten Dat vloeken zo banaal Ver weg van Poëzie Een gebrek aan taal is…

poëzie zonder hun immense jaloezie…

Nog erger dan de streekromans uit een net verlichte provincie is de hedendaagse poëzie uit Holland, vertaald in het Frans.…

Poezie is als het eten van een uitgebalanceerd hemels gerecht die je smaakpapillen strelen maar dan in aangename woorden voor de ziel…

Freaks houden het meest van onbegrijpelijke poëzie gaat hun niet om de inhoud maar om 't cryptisch woordenspel wat een normaal mens niet leest. Geneuzel...volgens de freaks, overbrengen van een boodschap is niet, wat wij belangrijk vinden ónze poëzie heeft iets mystieks.…

op de zee vangen mijn poëzie in hun netten schuddend op het dek worden ze gesorteerd…

Zoals Lucebert schreef poëzie is kinderspel wie de poëet is werpe de eerste steen werpt hij dubbel zes hij gaat meteen verstoten van alle aarden naar de gevangenis intens tot zijn verdriet Gooit hij ze niet of eenmaal in de bak de eerste keer wel ook bevrijding na een poos het heeft geen waarde alle poëzie is weerloos da's eigen aan…