Alle inzendingen over poezie

19 dias y 500 noches "de genezende werking van de poëzie houdt mij op de been" aldus de zanger/dichter herstellende van een ernstige hersenbloeding sprak hij deze helende woorden als een ternauwernood aan de dood ontsnapte matador kreeg hij weer vat op het bestaan blijkt dat de poëzie de mens sterker maakt dan men ooit voor…

poëzie wordt na vele dagen van dromen…

Laat woorden springen, dansen in ritmiek de poëzie door alle zinnen klinken en leef in droom van werelds melodie De aarde draait om zonneschijn en muziek de zon laat zelfs de wolken zilver blinken geef ‘t ritme weer swing in pure poëzie.…

Prijs de Poëzie!…

de dichtregel Niet nodig, de werking van de Pas geschreven poëzie gaat door Waar de regel is opgehouden…

het eigenlijk niet zo verwonderlijk dat ik m'n heil zocht in de poëzie om mezelf daarin te verschuilen…

Een haag vol ervan en akkers klaar om naar te luisteren zelfs een draaiend karrenwiel kraakt van poëzie…

zijn lieve woorden geplukt uit hartgedachten gevat in zinnen en samen gebundeld tot een mooi boeketje poëzie…

Onzichtbaar gedicht Verschijnt in het licht Poëzie uit hogere hand Komt uit jou handen tot stand…

letterliefde woordwarmte regels die neigen naar poëzie... het gedicht loopt langzaam warm voor leesgrage ogen…

zie, mijn versjes zijn om te vlaggen mijn haiku's zijn voor op je knie om mijn limericks mag je lachen om te huilen is mijn poëzie…

soms lijkt poëzie zo simpel dat je denkt kan ik ook maar dan verschijnt er op je hoofd een rimpel en langzaam raak je van de kook…

Het ideale gedicht: een met overleg gemorste groene plas verf Een gedicht ligt bij voorkeur in een drukke winkelstraat De een loopt hierheen de ander loopt daarheen en iedereen maakt groene voetstappen ----------------------------------------------------------------- Uit: 'Sorry dat ik het paard en de hond heb doodgeschoten'(2002…

Op zijn puurst is een erotisch vers een lichaam op zijn naakst Woorden, zinnen dus zoals arm voor de borst hand voor de schaamstreek wenkende vinger glimlach die de passie preekt Een zucht van ongestild verlangen die taal aan stukken breekt hoorbaar en zichtbaar wordt op weg naar het hoogste punt zout smaakt, zich verliest blote huid…

Je voelt het helemaal niet aan- komen het is een ziekte een hemoptysis van de pen dat gouden en vulbare hart. Het woekert zinloos het schuift woorden voort kortom schrijft dat koffie klaar staat om te zijn gelezen een pizza ter ontcijfering boodschappen die de mensheid waarachtig niet baten maar die desondanks dringend ja zeer dringend…

Open je mond vol lach, luister naar mijn veelkleurig stem- geluid - dat beeld geeft aan je donkere omlijsting - en kus onze poëzie naar nieuwe streken.…

Tracht te dichten wat ik kan praat de woorden een complex aan, ruk de zin uit zijn verband en geef de teksten op hun kop Dacht te zwichten dat ik dan in het donkerste duister verdwaal de letters knip uit vale krant gelijk ’n sidderaal als uit de vingers van m’n toppen de inkt vloeit over maagd’lijk wit doorslaand niet te stoppen want…

Hoe kan ik het ontastbare doorgronden als de fles, onbereikbaar in schrift mijn inhoud verteert. Zelfs de vlam die onderhuids het wezen raakt is slechts een weinige beroering van het blad, waar ze woont; de ziel van het ongekende. Ik droom de beeltenis van pen en streek en kader zijn betekenis. Binnen deze lijnen wil ik dwalen, nooit meer…

Ik adem vleugels in de wind en fluister diepe wensen Ze verwaaien in een stemmenzee gedragen vrij van grenzen Door wolken wit en water blauw door stralen licht en ochtenddauw De getijden rond waar eb en vloed belangeloos ontspringen En in mijn hart verschijnen waar ik ze weer hoor zingen…

Ik heb het nooit willen zien of willen geloven, als men zei dat het kaarslicht ooit zou doven. Wie ging nou niet, zoals ik, door met schrijven, omdat je dacht dat het altijd wel zou blijven. We schreven al onze gevoelens van ons af, want er was iemand, wisten we, die erom gaf. Ik sloot mijn ogen bij de easy-listening muziek, bij de gedichten…

Soms slaat het weerlicht in mijn pen, en wordt de inkt bloedlink en heet. Dan moet ik schrijven wie ik ben en wat ik van het leven weet. Dus schrijf ik met een kwaaie kop: Dit is de mens: hij laat zijn adem gaan van in naar uit van grens tot grens. En die zeventien woorden luchten fantastisch op.…

mijn pen drupt inkt laat zinnebeelden vloeien op papier soms ontaardt een vlek in een sierlijke illustratie een prettig perspectief met een voelbaar reliëf soms is de inspiratie net abstracte kunst blijft de vlek te vaag hangen in mijn hoofd geef ik slechts een vlaag van wat ik werkelijk zie ze zeggen wel eens je bent zo goed als…

Poëzie Gestolde emotie Speldenprikken van tijd in een eeuwigheid Ik toon me naakt Wordt aangeraakt Aangestaard Wat is het waard? Niets om het lijf elk moment dat ik schrijf is de gedachte al geschiedenis Een vlaag die voorbij is Ik ben alweer een ander Zie hoe ik verander per woord, per zin De eeuwigheid haalt me altijd in.…

en uitgestrekt waar ik mag struikelen over stenen die uiteindelijk treden blijken te zijn naar de verheldering van zuivere vocalen die me als een bergstroom accompagneren zonder ooit te verwateren daar, op nog nooit eerder bewandelde wegen wil ik de sporen zoeken die je achterliet tussen het onkruid nee, schrijf me niet over poëzie…

ik herken de zachte melodie in elke zin die je in inkt gedrenkt tot pastel laat verzachten alsof je de letters in minne doopt voor ze met voelsprietende precisie elegant bevallen op mijn netvlies ik proef de innerlijke klankkleur van een vibrerende intonatie die mijn sluimering aanwakkert hunkering voert de boventoon naar de volledige…

Wat blijft is wat ik zie En wat in mij opkomt en vervormt Tot iets van poëzie De taal die in ons allen stormt Geeft houvast, gevoel, nostalgie Hetgeen ons ook duidelijk normt…

Ik strooi woorden als stuifmeel zoek bloemen van verbeelding koester de te kiemen pitten in de bodem van mijn geest. Gerijpt door de herfstzon breek ik mijn gelooide bast werp ik zaden ver van mij voorbij mijn rangeerterrein. Het zal toch één keer lukken vruchtbare grond te treffen en mijn kind te dichten als de zachte lenteregen valt…

liever dan dichten wil ik openen woorden sluizen naar zee golven versterken deiningen laten branden ontdekkingen doen zinnen verzetten uitdijen wat leeft direct van de lever het hart laten spreken in verzen ademen penetreren spannen wat spieren willen moed ontbolsteren ontkiemen groeien liefde ontketenen zonder limiet liever…

Ouderwetse klok, jij loopt nog steeds De meester van de tijd, een getuige van het leven Mijn oude, beste vriend, jij volgt mij altijd Ga verder met mij mee, jij kent heel mijn verleden Toen zij bij mij wegging, zag ik niets meer De kleuren vielen weg, het leven had geen klanken Behalve van "tik - tak", alleen "tik - tak" niets meer Bedankt…

te lief kan ook een dader zijn venijn geeft veel meer pressie het eens zijn maakt niet zoveel uit het gaat om de progressie een vloek die zuchtend arriveert kan net dat kleine duwtje zijn waardoor je met vasthoudendheid op een ander niveau presteert de uitgelatenheid van samen talen bevestigt een bundel expressiviteit die bijgelicht door…