Alle inzendingen over ribben

Angst vreet aan mijn ribben tot de nacht slechts een skelet wordt en de gieren zich te goed doen in mijn scheurende buik.…

In mijn hart bevindt zich een doosje dat rinkelt als het dondert iets in jouw ogen een snelle gelatenheid waarmee je ribben ritsen jarretellen wij kleden ons uit tot bot we herinneren ons de oerdag waarop jij opstak in verholen riet ik hemelhoog ontving woonst nu trailerpark met vreemde namen, de stilte dicht bij ons trailerpark aan afrit…

Ribben allemaal te tellen, Jouw gedachtes wil ik me voorstellen. Welke woorden zou je nemen, Welke zinnen zou je claimen. Wat gaat er achter je ogen om, wat is jouw, daarom.…

binnengebleven achter de ribben het hart bleef onrustig kloppen droeg jou met zich mee en helemaal de tijd alleen je hoofd maakte er no- tities van. De kalender scheurde dag voor dag dag af, ik was er zelf bij en weet 't ook zeker. De trein waarin jij zat reed genadeloos voorbij. Maar geen spoor van jou.-…

omringd door witte toppen sluierwit op morgenrood, lees ik vanuit een diep ravijn op het randje van de dood, zwaar hijgend, met gebroken ribben een tikje pips in het gelaat, getroffen door een felle pijnscheut in bijna doodgevroren staat gelijkmoedig wachtend op mijn lot, lees ik dus boven witte toppen in slaperige sluierwolken: "Grüss…

Woorden rekken zich door mijn ribben heen, zinnen buigen zich over mijn romp, bewegend naar de overkant, liggen gedichten reeds te wachten, onbeweeglijk in mijn mond. mijn hoofd wacht enkel nog op mijn linkerhand, beheerst schrijf ik verder… zichtbaar voor mij alleen, adem ik vel over been.…

ik hoor de bomen niet meer hun zwijgen benadrukt mijn stilte wanneer ik net te laat voor de zomer word weggeblazen ik ben alle woorden vergeten weet niet waarheen de ribben op mijn rug zullen waaien de losgeweekte bloemen het huis vol spiegels of de opgedroogde gevallen bladeren ze hebben mij niet lief de eeuwigheid lijkt te dromen…

waar elke angstkreet zich aan mijn lichaam bindt en met mij de nacht ingaat staar ik steeds kinderlijk klein naar een ontwakende vrees in verzegelde ribben ik zoek godvergeten woorden op mijn onbewogen mond daar waar ik het sterven leerde in ontzielde meisjeshanden en het opgedroogd onzuiver bloed staren mijn beroofde wimpers naar…

Ver boven mij toont de hemel haar gebroken, purperen ribben. De zon is ver weg en slechts zichtbaar in oranjefletse strepen. Rust daalt nu zachtjes neer in deze koele, natte schemering. Hier hervind ik mij tenslotte weer bij dit verlaten, stille avondmeer.…

Tuig waarin de tocht een liedje fluit; koets van been onder de zoden vastgereden, ooit geledigd en vernietigd door de nacht; ribben klemmen als een deur. Daar zat misschien een ziel die niet meer wist waarheen. ------------------------------- Uit: 'Sneeuwboekhouding', 1995.…

ik heb de zee gezien zo vlak en verlaten van handen dat ik op haar buik kon wandelen de wind viel stil, ook de schaduwen om over te springen niemand groette mij of deed deuren open en ik vergat de vele monden, gered uit het bestaan van millimeter ribben mager uit het bloed van het kind dat op de horizon leek kortademig door de…

lekkend langs mijn gewonde bast zoekt water vaste grond in aarde waar zaad verholen wacht op kiem verwekkend baren doch gezichtsvelden wilde bloemen wiegend in diepe dalen verwelken onder het wolkenwier van mijn vruchteloos verlangen want in mij vergroeit de levensader langs schier verweerde ribben en onbezwangerde schoot bloeiend rood…

Twee aan twee worden de ribben teruggezet in de tamboerijn van de borst. De heupen komen bovendrijven in een bad van slinkend vet. Het gezicht wordt scherp gesneden met een mes van zelfverwijt. Tevreden tikkend registreert de weegschaal de verlichting. Het spiegelbeeld wordt transparant, de schaduw laat al zonlicht door.…

hoe nu een flauw blauwig licht slanke silhouetten van dennenbomen hard aftekenen en zwart het geluid van knarsen van sneeuw onder laarzen geknak van fijne takken en hoe een smalle straal uit pakijs ontsnapt er was het kraken van borstbeen en hoe ze één voor één je oude ribben braken ritmisch regelmatig het reflecteren van zwaailichten…

onder het vlasdoek tussen schouder- en schaambeen telt zij trouw haar ribben voor het slapen gaan ze weet dat iemand het vingerspel hiernaast te drogen legt hoe diep gebukt de nerven van de vloer meebewogen mooier is Solange wanneer zij bij dageraad haar hoofd afzet op zoek naar sokkels in mat wit gras Gedicht uit de Bloemlezing, Zoals…

In een graf vonden ze een schedel, ribben en wervels. Daarvan is DNA afgenomen. Nu weet een handjevol archeologen Waar Mona Lisa ligt en in welk graf. Ze namen van haar resten resten af, Maar tevens is het voer voor psychologen: “Al komt het DNA-bewijs veel later, Ze lijken op elkaar als druppels water.”…

voor jou heb ik al mijn jasjes uitgedaan nu kun je zien wie ik werkelijk ben je kunt mijn ribben tellen ze al of niet zien hangen mijn kwabben en mijn vellen mijn slappe witte huid ik heb me bloot gegeven me overgeleverd me kwetsbaar opgesteld als een vel wit onbeschreven papier jij zult me moeten beschrijven jouw gedichten op…

Ruimte, rust, mezelf voelen ademen, de steken onder mijn ribben en het gif in mijn lijf, in mijn hoofd Daar niet aan denken elke dag een vriendin die zich bekommert om haar eigen interesses Geen nieuwsgierigheid betutteling en troost, alleen een omarming en een beetje verwend worden Wakker zijn, niet dromen in mijn slaap, wandelen…

de wintertuin laat mij haar ribben zien de klankkast van de zomer penselen veilig opgeborgen voor het kleuren straks op de eerste voorjaarsmorgen de kleuren worden weer gedroomd door elke vaste dromer de vogels zijn nog stil en oefenen hun kwieke deunen om ooit weer al het fraais in het voorjaar te ondersteunen maar nu moeten ze nog…

Mijn maanziek gejank kon jouw oor niet meer vinden Ik gooide die bloederige spons weg Die zoog aan de ribben (Tralies voor de blubber binnenin) En zocht de koudste steen. Samen wandelend naar nergens Knijp ik jouw heupen die gloeien Schrapende zolen en de nagalm van mijn bloed dat zwakker fluistert nu.…

krampachtig nekt een strekken tot een panisch staken wat leidt tot lichaamshaken en een licht ontregeld bekken het lichaam wijst verkeerde kant trilt als een zenuwachtige boor en hoekt van achteren naar voor zo bewijst de juist ontstane stand nu scheuren, groeven gaan ontstaan botten en spieren uit wandelen gaan en de ribben springen uit…

de bode van het slagveld klom over heuvelruggen met een mondvol zege hij holt naar de overkant waar een leger wacht maar zijn adem weigert opgejaagd tot korte teugen ribben veren woest omhoog bloed haast zich door een holle pomp aangezwengeld door zichzelf hij wil leunen aan de toog een sponzige boom die zich wijd en vol vertakt…

Jij bent meer van verse vis, kalfslever, ossentong, na te tellen ribben en stoere polderbillen.…

ik tekende vogels en werd blind vouwde het water open alsof ik er bij hoorde maar werd onzichtbaar in deze stilte golven overspoelden, dun en donker het voelen opnieuw onleefbaar tot aan de hals ik legde mijn hart naast voetstappen, op ribben van het kale zand hoorde regen praten, nog smaller dan anders ik sprak van beminnelijkheid…

Ik houd jou omhoog zoals mijn ribben mijn hart omhoog houden dan kunnen wij vliegen naar het nog niet ontdekte over bergen, beekjes en bomen wij zullen landen op een boom die ons dan omhoog houdt en een tak zal mijn lichaam doorwonden ik zal de engelen horen zingen en ik zal dood zijn zoals jij al bent samen zullen wij op een pegasus…

ik ben een tweeling in mijn eigen lichaam aan voeten en handen gebonden samen spelen we mens erger je niet thee en mariakaakjes staan op onze ribben onze zusjes spelen met barbiepoppen in de linkerkamer de rechterkamer is gesloten wegens restauratie ik gooi nog wat blokken in het hartvuur onze ingewanden rillen van de kou…

Vanavond zijn de ribben kaal en eten wij gegrilde kip met gebarsten billen. Opa knikt schalks over zijn bril.…

piepende banden gaan de straat in met een snelheid van wel 70 kilometers en de 2 jongens worden geschept door de snel rijdende auto, maar wonder boven wonder overleven ze deze waanzin met een paar kneuzingen aan de benen, ribben en handen.…

‘U bent weer aan het hyperventileren’ - Gebroken ribben, zeven, pen in arm - ‘Hoe komt het dat u zo moet transpireren’ - Ik ben in shock en heb het vreeslijk warm - ‘Allez nu op uw rechterzij proberen’ - Ik zit verstopt tot aan mijn endeldarm En ik begin alsnog te protesteren Mijn polsslag slaat met wild geraas alarm - De inquisitie van…

de wereld treurt ligt lockdown in zuchten en klagen vandaag ijl en blauw in de warme voorjaarszon in 't volle zicht van vogels, ik nestel me op het balkon en luister met een hart dat tegen eigen ribben slaat alles zingt stijgt op naar boven met warmte binnenin dat uitstraalt naar de mensen in 't volle zicht van vogels in het openluchtconcert…