Alle inzendingen over rit

Je bent gespannen voor de tocht De rit die jullie nu gaan rijden Een valpartij een scherpe bocht Kan je beter gaan vermijden Maar bij elkander in het wiel Kan je zonder angst en met vertrouwen Rekenen op de ziel Die je uit de wind zal houden PS: Wanneer je rustig rijdt geniet je meer van het uitzicht.…

Haar laatste rit, nog één keer keihard knallen. Ready...ze zakt...nu gaat het startschot vallen. De eindstreep wacht en heel misschien een prijs. Eén rondje nog, het einde is nabij. De schaats, de streep en dan...zo blij, zo blij.…

Terwijl hij nog even rochelt en zich warm klopt knerpt en kermt de uitgedroogde sneeuw onder de zool van zijn ontnuchtering Snuivend klaagt hij 'mijn liefde voor haar was enkel mogelijk dankzij haar gebrek eraan maar waarom' Op 't einde van de rit verzuipt hij zichzelf tot een zwart gat in de allesbevattende kou…

Want ik wil niet kiezen tussen zwart of wit, ik wil enkel kieskleurig zijn tot aan het einde van mijn rit. Omdat kleur mijn denken is……

Machtige staven, krachtige staven; breng ze naar boven, breng ze naar buiten; zing ze, rits ze, dans ze in de negen werelden.…

een woord is een vroege ochtend zonder breuk of smet soms een teken in de lucht een woordeloze rit naar zee zachte vogel boven een uitvarend schip de vermiste naam voor verdriet barst het als een beladen ster komt het niet op tijd tegemoet een woord is een woord tot jij het vult soms met betekenis…

Ik zit hier wel wat bang&shaking Maar weet dat straks na deze laatste rit Geen band meer om mijn dikke middel zit Al ben ik bang voor de ontsteking Ik heb explosies (van jouw kant verdiend Maar vanaf straks ben ik jouw slanke vriend) [de man, die op weg was naar zijn liposuctiebehandeling, is uiteindelijk aangekomen, dit in tegenstelling…

de liefde rite de passage gemaakt voor de valkunstenaar van de bovenste plank getooid met vleugels van glas zweeft ze in breekbare smeltende tijd om hemel en aarde te bewegen geluidloos wekt ze transparante zielen voor de overtocht een trage reis die hen dalend vanaf Eros naar het eiland van het broze einde brengt…

schim, een schimmel in de nacht een postkoetspaard slecht afgetuigd een magere merrie zonder zadel die zich bijna benaderen laat zij hinnikt niet, zij heeft het graag als men haar flanken streelt zij wenkt, zij zwenkt, ontwijkt de sporen die hij achterliet het lukt haar niet hij heeft haar bit in zijn bezit tot aan het einde van de rit…

Natuurlijk zorg Ik goed voor jou Die mijn psychiater Op vier benen bent Zorg voor goede Conditie, laat je Rennen aan de fiets Kilometers lang, het Maakt je niets Zo lang je maar Naar hartenlust Bewegen kan - En na de rit Ruim water, Zoals de dierenzaak Heeft aanbevolen, Ruim water, na De ruime buitenlucht Waarin…

Ons weerzien, alsof de normaalste zaak van de wereld, het innig zijn, alsof altijd zo geweest het afscheid, alsof altijd zo geweest dat we gewoon los, los van elkaar ons leven leven als zo'n klikknoop van je jas, dicht lekker warm en open, luchtig, frisse wind erdoor, vaak is er nog een rits, maar die klik is het dekkende, finishing…

Een simpel ritje met de auto, een simpel uitwaaien langs het water, de veerpont waar veel mensen gebruik van maken de zon schijnt. Een schaterlach als met de wind, een zakdoek het eeuwige sop kiest, een sip gezicht als een visser die beet denkt te hebben, zijn haakje leeg aan de lijn ziet. Een oude man zittend op de bank, turend…

Zijn grootste wens was buschauffeur te worden, maar voor een rijbewijs was hij te jong. Hij stal een bus en reed op stel en sprong die mastodont van Doetinchem naar Vorden. Hij was verzot op openbaar vervoer en dus begon hij met een tienertoer.…

ik droomde dat ik auto was en dat jij mij ging poetsen je zette mij zacht in de was opdat ik niet ging roesten je opende vol vlijt mijn deur en schoof jezelf naar binnen je wreef mijn ex- en int’rieur zodat ik stond te glimmen jij spiegelde je in mijn glans en mocht mij trots bezitten ik bleef altijd je eerstehands nog vele verre ritten…

hij ziet niet in het donker zijn ogen terneergeslagen vragend in de verte in wanen van de nacht hij wilde haar beminnen met een aarzelende tast van besmuikte handen en bleke vingers nu dwaalt hij en doolt in vergetelheid zijn lot zieltoogt in miezerige kanalen wie zal zijn rit verder zetten en hem de blauwzoete dromen…

Hij had de rits niet meer open kunnen krijgen. Ik ben noch claustrofoob noch claustrofiel, Noch ben ik ooit een sporttas ingekropen, Laat staan dat ik mijn lichaam zo wil slopen, Wat Gareth overkwam, de arme ziel. De sporttasfabrikant is best wel blij, Die prijst die tas nu aan als “uitbraakvrij”.…

Zoals mijn vader altijd deed, maar omgekeerd, wanneer wij kinderen na een lange rit nu eindelijk aangekomen wilden zijn, dan bood mijn vader aan: “Zal ik een stukje overslaan?”…

Als ik door mijn hoofd heen spit Zet en rijm ik mijn gedachten op de rit. Ik als simpele meid Kan hier prima mijn ei in kwijt. Ik schrijf onder het pseudoniem Alou Want mijn echte naam doet er niet toe. Mijn leven in een paar zinnen Een uitdaging maar ik ga gewoon beginnen.…

onder de oude olmen staan ze stil doen een stapje terug uit het landschap in de verte blaft een getergde kettinghond zwermen kraaien spatten op hardhandige westenwind beukt door de bomen door de weerloze lijven op deze verloren plek het stillen met zachte woorden een rite in grondtaal ze gaan het landschap in kraaien zwermen…

Flink aan het stuur gerukt! Schokkende opnames! Schande! Aan normen had deze man lak! Maar door die filmende heterdaadkrachtige bibliotheekjuffrouw kreeg hij de zak…

Na beulen sleuren eenentwintig dagen Drie weken afzien klimmen dan weer dalen Wacht er - elke seconde telt - een prijs Al ben je uitgemergeld, uitgewoond In maillot vert of blanc of maillot jaune Wat moet dat moet, want gaten dichten loont Een sprint aantrekken, langs ravijnen scheren Je leven zelfs met doodsverachting wagen En 's avonds…

warm wit lakentje, wit lakentje onder warmblauw dekentje tussen knusse grijze wandjes van mijn kinderwagentje ik voel de wieltjes gaan onder het rijdend bedje dat mamma voorduwt over straat de weg naar mijn bestaan hoor ik haar zachte fluisterstem schommel lekker kleine schat van mij mag het nog jaren duren maar op elke rit volgt ook…

op de bank ligt snoep, een doek een oude sok en warm een deken in de hoek latent een vent met kracht in kromgebogen benen verborgen onder schier wat ingehouden angst (die bult is raar ik weet niet waar dat nu vandaan komt) “ik ben bang” gelukkig duurt een rit niet lang het ziekenhuis vlakbij wekt weer vertrouwen in de brij van deze…

Omdat ze er niet zijn kon Staat er eten in de pan Een briefje: "even opwarmen Drie minuten in de magnetron Je krant die ligt al op de bank De witte was gedraaid De bonte is al uit de mand even luchten tegen de stank Je tenniskleding en je ballen Zitten in je tas Ik heb de rits maar dicht gedaan dan kan er niets uit vallen Bekijk maar…

van het lam De schelp is de mal van de mossel De zee is de mal van het zout Marcel is de mal van het beeld De pijp is de mal van de rook De kunst is de mal van de vondst Het idee is de mal van Christopher Columbus is de mal van het ei Het ei is de mal van de kip De mal is de mal van de mal is De mal van de mal is de mal van La vache qui rit…

zinderend, zwoel zwevend over lichte luchten van liefde aaiend, omarmend, vragend een koninklijke kus, keizerskroon zalig zoekend, zacht over armen, ruggen, bast teder tekenend toekomstmuziek strelende handen hoog waaiende, wollige woorden fluisterende, wuivende zuidenwind groene, geurige, nieuwgeboren giften ritme, rite, ringenkind…

En rits'lend reuz'len Over de weg Verdroogde blaren;... Daar komt iets van hun dood gezeg Over mijn jeugd gevaren... 't Is Allerzielen...: Over die blaân Langs dode kanten, Heb ik daar straks een vrouw zien gaan, Heur armen vol kryzanten...…

Ik ben een man, waar is mijn speer Ik mis de oude rituelen Zie hoe de jongens zich vervelen Ik stel me met een boek te weer Als ik het voor het zeggen had Dan stelde ik weer in de riten Machines kunnen zo verdrieten En de kantoortuin maakt zo mat Een ruimte om te mediteren Een plek voor zang, dans en lawaai En elke maandagochtend zweten…

warm waait de wind langs je lichaam dat ik aanbid ik zie je in het zweet ons leven lijkt een eindeloze rit een rilling langs je rug is liefde dan voor ons op de vlucht?…

als ik de wereld wil zien sla ik een boek open nu val ik stil in jouw dodenboek je stem kan ik niet horen je kleine lijf niet van jezelf een eiland van pijn ingesloten als een insect in barnsteen vanuit de dood ontvouwt zich het broze alleen zijn dat je in een trage rit naar de dood voeren zal je…