Alle inzendingen over ritueel

waar eerder grijze klei gebarsten door brak water drooggelegd woont het ritueel van komen en gaan zijn zijarmen in donkere contouren dichtgeslibd, teruggetrokken en lijkt de delta versteend, verstild, verlaten maar niet de branding die straks zijn zilte water zonder voorbehoud over de gebroken aarde laat vloeien.…

NRC 25 juni: Het onderzoek dat de basis vormt voor het wetsvoorstel om onverdoofd ritueel slachten te verbieden is niet van de universiteit van Wageningen maar van een geprivatiseerd instituut…

In Espelo is het record verbroken, Men bouwde maandenlang met veel geduld Een zesenveertig meter hoge bult, Die ook nog ritueel wordt aangestoken. Chapeau, wat men in Espelo daar fikste: Ze hebben mooi de langste en dikste.…

Het wetsvoorstel om ritueel slachten te verbieden is niet aangenomen. Wel moet het dier binnen 40 seconden het bewustzijn hebben verloren. Helaas, het wetsvoorstel is afgekeurd, De rituele slacht wordt niet verboden, We blijven onverdoofd de dieren doden, Het moet in veertig tellen zijn gebeurd.…

In prachtige kleuren verrijkt de ochtend een ritueel in mooie stilte. Het is fantastisch als je het rijp op de daken ziet liggen. Een koude morgen gehuld in fraaie kleuren. De dag in al haar schoonheid moet dan nog beginnen. Geniet, er valt zoveel te winnen op deze dag die voor ons ligt. Foto Dick Voogd…

- Voor Agnès - Jezelf zo schikkend als was ik een bad, hoofd onder kin, rug langs mijn buik spoel je aan in zilver en kwik. Lig nu stil. Langzaam laat ik het water lopen. De kruik kleedt je uit in het helderste wit. Je hals van email, je schouder die schatert van licht. Sluit je de ogen, je haar wordt een wier. Vind ik een vorm voor water…

de zweetsteen heeft het weer voorspeld en gaf daarmee de tijd om nog beschut te vinden tegen het natuurgeweld dat viel van grote hoogte verdrink nu langzaam in de geur van regen na een lange tijd van droogte nu staan we hier en zingen vanuit de waterwilg lekken de laatste druppels kringen in de rivier flitst opnieuw de vissenhuid in opperste…

Wind en regen sloten de vensters. Wij zaten geknield bij de haard in de godsdienst die wij zouden erven. De vrouw die ons had gebaard zei formules om ons te verkleinen. Haar stem zeurde taai in de nek. Wij zaten stom, pas ingewijden. De man die ons had verwekt hief de hand. Wij boden het hoofd. Hij prentte zijn duim in de hersens. Wind…

Stenen bedden Markeren de plek Waar lang geleden Mensen geprepareerd werden voor vertrek Graven van aarde Voorzien van stenen exterieur Omsloten hun lichaam Ontworpen door oudheidkundig ingenieur Groene heuvels Geven ons een indicatie Over de plek van onheil Van een vervlogen generatie Stenen reuzen Staan voor altijd stil De buitenkant…

een warme zondagmorgen, die vijfde juli draaitollen in bed, kussen opschudden, oprollen van de ene zij op de andere zweetdruppels op huid en in haren half acht, het alarm van de kat, Pino gaat luid miauwend af in de voorkamer aleer het gekrats aan de deur gaat beginnen spring ik mijn bed uit , richting keuken eten voor die harige schobbejak…

een warme zondagmorgen, die vijfde juli draaitollen in bed, kussen opschudden, oprollen van de ene zij op de andere zweetdruppels op huid en in haren half acht, het alarm van de kat, Pino gaat luid miauwend af in de voorkamer aleer het gekrats aan de deur gaat beginnen spring ik mijn bed uit , richting keuken eten voor die harige schobbejak…

de vleermuis en een glazen kat schedeltjes van ratten ik had van alles wat nam de donkere schaduw van het pad een paar lijkbleke skeletjes ging er snel mee aan de slag mijn raven zaten op hun tak te rouwen maar wisten vliegensvlug de restanten te verstouwen het elixer gloeide maanlichtgeel fonkelde wat sterrenpracht ik roerde het…

Een herfstdag tegen Allerzielen, het was niet anders dan het was de zon, de bladeren die vielen, het hek, de zerken en het gras. Ik had een tijdje rondgezworven voor ik haar graf gevonden had, want er wordt toch nog meer gestorven dan je zou denken in zo'n stad. En half beschaamd en half bewogen - je ziet jezelf een beetje staan - heb…

En aan een paar gedichten die ik herlees als ritueel-…

Bij 't geloof van de boesekte hoort onverdoofd ritueel laten slachten van vrouwen die 'n tweeling verwachten, Een groep vindt dit lijken op moord. Het is de Partij voor de Mensen die voorstelt, dat zo 'n vorm van doden van dames moet worden verboden. De Kamer is 't eens met die wensen. De motie wordt door de Senaat toch verworpen.…

zij leefde van wind deed luchten zuchten boetseerde met wolken haar bui in ontlading creëerde zij bliksem niet zelden zonder gedonder kinderen noemden haar heks maar zij schoonde het straatje knipte de heg van haar paadje alleen zij kon de hemel klaren zo dat de boeren grote oogsten konden vergaren in een geheim ritueel deden…

Hoog opgestapeld fruit was lang op reis voordat rottende druiven hun vertrouwde huis verlieten om door haastige of trage laarzen geplet met Amsterdamse modder ongegeneerd naast alle soorten schoeisel de laatste liefde te bedrijven Sandalwood, olijven en geitenkaas omarmen vriendschappelijk verse wafels van Goudse stroop Schreeuwende bakbananen…

Bloed spat op als ik ronddans op de plaats van misdaad en jouw lijk omlijst met een vrolijk overwinningsritueel Lach, zinder met mij, ik heb je in het stof laten bijten, geniet van de smaak van ijzer die mij naar de lippen stijgt om jou Bloed spat op en schildert mijn gelijk op de uren in het heden vol verlangen naar een muur van eeuwigheid…

Als mijn vader het boodschappenlijstje voor Simon de Wit invulde, schreef hij achter elk artikel (goed en goedkoop). Hij is nu oud maar beschikt nog altijd over een grenzeloze fantasie. ---------------------------- uit: 'Van 8 tot 5', 1975.…

Onvindbaar in de groei van gras, een heksenkring. Diep in het rijpen van een vrucht. Slaat donder in de lucht. En doemt met bergen op in ijs, een rode lavastroom. En schrijft, wanneer de dag zijn licht verliest, zijn naam in uw gevoel. Maar later slaat het licht weer aan. Je moet eerst naar de bakker gaan. ----------------------…

stevig gearmd Mariakapelletjes tegemoet crêpepapieren bloemen sieren het beeldje gekneusde rozenbloemblaadjes uit onze tuinen geuren vanaf de kasseien, lawaaierige voeten zonovergoten goudgeel is de lucht we horen samen en zingen met ijver "Onze Lieve vrouwe van Vlaanderen" mooi, jeugdige eeuwigheid toen heerlijk vanzelfsprekend ritueel…

Bij het ontluiken van de dag terwijl jij al wakker was en wachtte op enig teken van mij liep ik de trap af gaf de poes haar ochtendaai zette een heerlijk kopje koffie voor je klaar wanneer jij daar dan op je mooiste lag nam je al vlug wat je het liefste was een slokje hier, een zuchtje daar tot genot van ons allen...…

Dit kleine werk waarvoor zij wekelijks komt, doet zij als altijd blij, gedachteloos. Zo kent het drooggoed lang haard handen het zwijgend schikken, strijken tot de laatste vouw. Onzeker als zij is geworden is goed niet goed genoeg voor haar dus dient de laatste rimpel steeds gestreken. Op keukentafel en de dunne deken schept zij een binnenzee…

dans je mee met het verkleuren van bomen en struikgewas als in een ritueel gezongen vriendschap en liefde dansend naar een nieuw seizoen. dans je mee met de dieren in gekleurde gangen liefdevolle krachten samengesmolten liefdevolle dag.…

een markante kop het lichaam iets gebogen ogen gecharmeerd van licht de hand op schilderstok het vaste ritueel in lange vingers het penseel een vlotte streek op het grote doek realiteiten doen het goed maar uit het wit van extra licht gaf hij zijn vormen perspectief hij schaduwde dimensies uit de mist was onze laatste magisch…

al tijden niet meer aan jou gedacht kwam jij onverwachts tot leven een samenloop van toeval en wat waar geen verklaring voor was de pijn kwam in kilo´s tegelijk zelfs jouw foto hielp niet meer in het lijstje op het bureau gezet met jouw parfum bespoten dit belachelijk ritueel hielp in zijn onbeduidendheid je was er nog als flardje mist…

hij heelt haar, nooit heeft zij geloofd dat hij haar zou helpen, ooit samen verder thuis avonden voor de buis waarna het slapen na het gapen het rapen van dromen in warme armen en de tijd die doet wat de tijd doen moet lepeltje kommetje tweeëntwintigen met de verliefde ogen dicht en zie je me nog graag het ritueel, elke dag oprecht…

Van beneden uit de vallei nemen we mee uit een beek drie witte steentjes voor op de top van de berg een oeroud ritueel dat zo persoonlijk wordt wij hechten ons aan spreken toe het vertrouwd warm wordend gewicht dat we achterlaten op de top met veel wijze woorden en spijt in het hart We dalen lichter bezwaard af er wordt op ons gewacht…

gisteren naderde het zwijgen rugwaarts als symptoom van een lijdend ritueel traag, teveel mijd jij mijn dagen zelfs die van weleer ik wilde je van de wind vertellen en het wondere golven onder mijn borst hoe ik liep, licht als een vlinder door het gedicht waarnaar ik zocht onaangedaan, te diep trok jij de stilte scheef…

de platte schaal een grijze bokaal met water witte doeken in het donkergroen van de olijvenrust de tuinen van gethsemane in het voetenwas ritueel de groep is compleet als hij met hen spreekt en samen eet waarbij ieder van de woorden schrikt die hij tot judas richt hem is niets menselijks vreemd als hij dit wetend judas…