Alle inzendingen over rode wijn

ik dans over scherven scherpte verbloedt mijn voeten lijden maar leiden niet goed cirkels in rood om mist aan te geven angst voor de dood vrij in het volgende leven ik wil alles doordansen versneden van pijn kies voor mijn vrijheid met jou in hier opgelost zijn…

Ambtshalve naar zo’n kneedsalon te gaan Alwaar je je lieftallig laat masseren Om dubieuze diensten te traceren Dat lijkt me nog eens een gematste baan Wel jammer dat je bij een ‘happy end’ Heel streng moet zeggen: stop, ik sluit de tent…

mag ik je de eerste lentekussen geven van de zon zij was er op mijn blote borst in de luwte van balkon gaf haar warmte waar jouw vinger haren zacht tot garen spon in het lichtend rood zijn de patronen al geweven die ons een mooie zomer zullen geven…

ik draad een armpje hoog haar lach lijkt nog bevroren vierkant toch de vingers van het handje in een welkomsboog daar gaat de duim in warm ontdooien rood de lippen in toegankelijk ontplooien dit zijn geen marionetten of juist wel jij trekt aan de touwtjes en toch speel ik mijn spel…

nog verwaai je niet zag de wind zacht met je spelen je bloemde in een herfstnadagen zelfs de storm kon jou niet raken je steelde op een vrucht die door de zomer was gekust kleurde vol in lentedragen heb je geur gekust toen november jou deed breken maar onder rode bladeren staan al je groene strepen…

nog kleurt de zon in de subtropen waar witte huid zich in het lichte rood en later bruin kan laten dopen een warmtebad waar lang op is gewacht zij ontrafelt knopen die wij in haast en stress steeds hebben opgelopen gewoon wat strand het gele zand de groen en blauwe zee ze murmelt rust in kleine golven neemt zacht je gedachten…

met rode laarsjes aan mijn benen…

je nagelde met slanke vingers langs mijn rug striemde rood ons namen in mijn vel ik las ze later terug toen hartstocht was beleefd en jij je eindelijk had uitgeleefd ik mocht het beest weer spelen en godvergeten lang met jouw de passie delen je tags staan in mijn huid hoe ik ook wend of keer kan en wil daar nooit meer onderuit…

zacht streel jij mijn hart met warmte mijn huid je licht me op laat schaduwen verdwijnen brengt contrasten in het reine scherpt de kanten af weet vloeiend in het rode opgaan dat het bloeien wordt gedaan je lacht in ogen opent morgenblik in een stralend dag gedogen streel mijn hart en warm mijn huid voordat de avond ons weer binnensluit…

niemand de kersen ving bloesemde vandaag rood-wit en ik was bij je in herinnering…

Verdiept in rode lakens adem je lentissimo de verspreking van verre dromen. Ik sta nog niet op, wil nog niet uit bed. In omhelzing neem ik de sluipweg terug naar de diepe lyriek van brede samenslaap. De dagoever vrees ik niet, noch het aanspoelen uit de droomzee of het felle licht van de bestaansformule.…

neem mijn winterrozen bevroren rood met druppels koude dauw ik heb ze voor jou uitgekozen omdat de herfst niet rijpen wou haalde me open aan de dorens in het plukken van jouw bloem mijn bloed vloeide in het warm herkennen van de kleur van toen ik hoop dat zij zal bloeien in het ontdooien van haar pracht de vorst zal overgroeien…

ik stak je aan het rode brandde als een lucifer je vlamde in het gaan ik heb je nooit meer uitgedaan…

als ik naar de horizon kijk en alras mijn ogen sluit dan zie ik een rode lijn ver voor de einder uit in stilte met beide ogen dicht komt mijn landschap tot bedaren en zijn uiterste polen gelijkgericht bij wijze van spreken, als het ware   hoor ik daar in de verte een stem? is het degene die ik altijd zocht?…

rode hart Dat klopte decenialang En vond naar de regering zijn gang Meegaand in verantwoordelijkheid Hopend dat nederland zich op de toekomst zou hebben voorbereid Het rode bloed Had invloed Maar schudde haar ideologische veren van zich af De mooie vogel is gevlogen Er rest een nieuwe generatie Die zich over een nieuwe toekomst heeft gebogen…

RODE AUTO Jouw rode 2 CV en witblonde haar de glimlach die mij opwond de picknick-mand lag klaar op een geblokte dikke deken Alcohol dronken wij nog niet dronken hoogstens van elkaar een groot glas van peren-appelsap of was het appel-peren door een rietje *Bij een schilderij van Etienne Jammaers…

Mensen raken de rode draad kwijt. Vallen, maar staan toch weer op. Wie opgevangen wordt beseft, dat rode draden ons verbinden. Vriendschap met ons hele hart. Atomen met moleculen. Liefde met elkaar.…

haar rondingen deden me duizelen was dronken van haar rode muts ovaal zwart werd het voor mijn ogen mijn bril besloeg op haar rechte neus mijn vingers bekeken voorzichtig haar geschilderde lichaamsdelen haar wangen, wenkbrauwen en hals en dan die mond,hartstochtelijk gevormd om grenzeloos te kussen ellipsen en half geschreven cirkels…

krijsen stille dood het polsendikke bloed verbrandend in de stank van oorlog in dit land zing mee zing mee de zangeres is rood haar lied gaat dood zing mee zing mee…

het drakenei gloeit in het woestijnzand Rode draak groeit krakend verbreekt het vurige wezen een weerbarstige wand zie, hoe vleugels zich vanzelf spreiden in gekende gebaren kinderen en dichters kunnen nog vliegen op rode draken…

en geel, van groen en blauw, van paars tot violet het meisje liet een rode ballon omhoog die op de wind naar het oosten vloog……

als een vis in het water omzeilen de bladeren de schitterende olievlekken gevallen maar gedreven worden deze getuigen rood van schaamte…

zoals klimmen naar licht van een blad aan een plant een struik de droom is een boom met uitzicht op zomer droeflottig is regen verdriet in de herfst onontkoombaar in rood want kaal is al dood het gaat over hopen de lente zal ooit deze winter gaan slopen…

vuur waarin een misstap in pijn werd gewroken jij was de rib die God heeft genomen ik voel het gemis van wat mij is ontnomen de cyclus is rond als de maan er weer staat in eeuwigdurend herhalen blijft ons verlangen steeds stralen kom vlug mijn lief biedt de appel maar aan je slang is al dood, geef mij nu de kans in het vroegrijpe rood…

nog luiden klokken in de dorpen het weten lopen boerinnen met eten verpakt in wat rood naar de koelte van bomen vlak langs de sloot boodschappen tijd voor hen die de uren vergeten in wijding aan werk de handen zo nijver zichzelf niet wetend in een toomloze ijver donkeren klanken van rouwen tingelen trouwen en luiden als geestelijke…

bloed druipt uit de roos druppels duister stollen zwart marmerwit adert de angst het groen gesteelde leven breekt de knop verhangt tot rode dood…

Oranje waarschuwt voor spekgladde wegen; met rood staat er spektakel te gebeuren. De mooiste kleurencode geeft mijn bos met zijn kastanjebruine-rode blos.…

ik steel het rood van zachte lippen breek de kleuren in je blik je haar verwaait nu was voor je komen zo keurig opgeschikt je geeft wat nooit genomen is het was er wel je voelde het gemis we rapen scherven uit ons leven in een vol liefde samenzijn de pijn is terug verwezen we lijmen niet en winteren maar door daar is de nu…

ik zag de maan heel helder staan aan de mij bekende hemel maar ik wist dat juist door lichte mist mijn zicht op jou teloor kon gaan ik droomde je in vol ornaat een rode opkomst in een prille nacht om dan in hoogte feller te gaan schijnen ondanks het klimmen lijk je te verkleinen je straalt geen zorgen die tot morgen moeten wachten…

Ondanks kleine verschillen weten zowel de vogel als de bloem samenleven moet je wel willen dieren volgen slechts hun warmbloedig rode hart: de ware kleur waarop we allen leven ergens liggend tussen wit en zwart…