Alle inzendingen over rode wijn

Schrijf mij een boek vol jeugdige herinneringen de rode step vooraan noem geen namen of plaatsen ik zal ze niet herkennen leg linoleum vast in mooie marmerwoorden rieten tegels in huiskamergesprekken de suitedeuren glas-in-lood geef pagina’s de ruimte voor af te zetten voeten in putdeksel slalom laat knerpend grind, de sloppen…

De rode klaver vriendelijk in de morgen, zondoorstraald en vrij. Haiku na wandeling langs het water…

zijn armgebaar geeft geestdrift aan de menigte hij zwiept de moloch op tot willoos volgen uit de gebalde vuist dreigt ongeremde agressie te ontladen de rode waas ziet eigen falen niet op rationeel gebied offert ziel en geest om een te worden met de leider geniet de overwinning in de roes van samenzijn pas als de voorman…

Nature of nurture-vraag Vuurgloed in Winschoten Ook de vriendin heeft Nu branden bekend Was zij van huis uit een Pyromaniepatiënt Of slechts teveel in De ban van die vent?…

er zijn gedachten die ik stoppen moet zij graveren dood in mooi kristal uit barst en scherf zal niets herrijzen door vergoten rood die draad houdt mij op aarde als ik los kom uit mijn lijf in verkennen van de grenzen schreeuwt de lokroep mij naar grijs maar geleid door de kristallen klank volg ik mijn rode lijn keer terug…

O Gij, rode tulp niet de bloem der liefde, doch mijn hart gestolen…

dit uur herbergt een rode maan die kleur geeft aan mijn dag het is mijn tijd zegt de maan en ze dompelt mij onder in haar vurige water schrobt de chaos uit mijn buik brandt het vuil van mijn ziel tot daar in het allerdiepste enkel waarheid overblijft nu is de tijd zegt de maan ga en vermenigvuldig waarheen vraag ik en wat overal en…

De Rode Leiders willen weer Fatsoen In het gezin, de maatschappij, op internet Op school, het voetbalveld en ook in bed Het gáát niet om de vrije markt en poen Want anders kweek je ruwe patjepeeërs of samenwerkers met de VVD’ers…

De rode schuur de zwakzinnige peuter sliep in de rode schuur hoe walgelijk hij ook was, weg doen was geen optie, - niet na al hun moeite om hem te krijgen - ook al snotterde en kwijlde hij altijd.…

ik viel niet op je ogen wel voor je open blik die sprak met mij de taal van de godinnen en danste op je lach die zacht je wangen krulden tot ik jouw lieve kuiltjes zag jij hebt je neus niet opgetrokken toen ik rood verlegen werd maar groette met een warme blik die alles van me wist na al die jaren weet ik nu in jou heb ik…

de messen zijn gewet een laatste gebed voor het werpen zij is geen doel maar haar aura moet schitteren in licht pijlsnel doorklieven zij flitsend de lucht in dodelijke vlucht roerloos staat zij tussen lemmeten gevangen laat langzaam de armen hangen onder daverend applaus sluit ook voor haar het rode gordijn dan knikt haar…

het is jouw lach die lente maakt en alles doet ontwaken stralend in een blij gezicht met ogen die je raken het ondeugend puntje van je tong vraagt een subtiel ontmoeten om het zachte rood van zomers zoet langdurig te gaan proeven…

wij werelden als vreemden voor elkaar zonder heelal de melkweg bloedt langzaam dood in het rode dwergendal geen vluchtigheden in het balanceren op de rand van het zwarte gat wij imploderen slechts elan vitale dat ooit de oerknal aan ons gaf…

de paarden hoeven niets te dragen ze draven wit beschilderde lijven rood gelakt tuig een leven in en uit en keren terug volgens de zelfde orde van klatergoud nooit oud het paardenoog straalt onbevangen in de optocht van glanzende stangen ze steigeren wild op licht daverende muziek eerbiedig strak aan de toom laten tamboerijnen…

Als de beren komen sluiten hekken, luiken en gordijnen de brug omhoog een trap wordt weggehaald. Door het achterste half open raam valt ze op zacht verzonnen mos en ruikt de dennengeur van het bedachte woud uit zicht onttrokken verstopt in een mistig gedicht gedacht in flarden. Als een kaars flikkert. Als de pan nog niet aanbrandt…

zij kleurde uit een witte achtergrond ontluikend rood haar ronde vorm gaf eindelijk het onbegrensde bloot mysterieus in voelen naar het einde rolt magie tussen de lijnen van hand naar voet omhoog omlaag een bal die aandacht vraagt…

rivier die uiteindelijk gevormd van de aarde rollen, terwijl de zon zich spaarzaam laat zien Deze stad danst niet Door trauma van op- gelopen oorlogswonden zuigt misschien wel laatste adem door katoenen lappendeken over haar mooie huid Haar liefde deelt zij Met de ramen als intiem geloken ogen aftastend de zin van alles Perzisch rood…

de warmte in je zinnen raakt van binnen in rode oortjeswoorden krullen letters passievol onder de lijn de titel dekt geen lust of seks maar houdt het blozend fijn…

zag je in het licht ontwaken haar kaatsend rood het naturelle bloot gaf absorberend warm roze in je schoot maar wat zegt nou pigment over wat en vooral wie je bent alleen zon is de bron voor jouw kleurend verschijnen zonder licht zal het leven en jij in een zwart gat verdwijnen…

een brand boven het land fier aangezogen uit stille lucht een gesloten vuist zacht doorgloeid diffuus geplant als onnozel kind zonder wat schuld tam wachtend op meer wind de schroeirand van vuur gaat verborgen onder een dampige bank ernstig zeker in diep verlangen gelegen blijven hangen vol lome gedachten herinnering…

nog smeult het vuur en warmt de as van gisteren in rood uiteengereten ligt het oudjaar op de trottoirs verspreid heb de handen weer geschud zoenen vol beloften weg gegeven op misschien een keerpunt van mijn leven de bloem die jouw stem mij beloofde ik zag de kleuren bloeien in je ogen heb ik voorzichtig aangenomen ver na twaalf zijn…

Verbouwd komt het terug En minder rood. Het is het weinige Rood dat een jacht van dit jacht maakt. Rood dat naar elke plek Waar het was smaakt. Als wij er zijn zijn wij er in een moeilijke verhouding,, Want alles is er anders dan het is. Er is een jacht, dat maakt mij weg.…

heb je hart getekend op papier maar kon het toch niet kloppend krijgen geschilderd op het doek de kleuren in het diepste rood gevangen helaas de verf bleef aan mijn penselen hangen de vorm gebeeldhouwd in het hardste steen echter ook met schuren en polijsten kon ik het juiste ritme niet bereiken uiteindelijk heb jij je hart aan mij…

ik heb mijn hart gezien de fundamenten kloppend in hun groei de boezems kwamen later in mijn jeugd volledig tot hun bloei zo ook de kamers waar mijn schatten naast de zorgen veilig zijn geborgen mijn donker bloed heeft jou ontmoet het samen ademen van zuurstofrijk deed goed jouw warmte en je rode gloed trok door mijn hele…

Zij koos een rode roos uit alle andere bloemen omklemt hem met haar hand tot rode druppels langzaam lopen langs haar koele bleke hand ze denkt zo sterk aan hen dat ze de pijn niet voelt de echte pijn zit dieper achter een tranenwaas van vele lagen dik waar ben je nu mijn hart is leeg slechts gevuld met weemoed en verdriet…

Ik fietste netjes door het rode licht Toen er een motoragent aan kwam scheuren Om mij met veel misbaar te gaan bekeuren, Van veraf had hij mij al in het zicht. Ik paste mij daar aan aan het verkeer, In het vervolg doe ik dat dus nooit meer.…

langzaam keert het blad de zomer zacht haar rug weer toe druppels zijn nu nat en koud spatten in een grote plas kringen in weerspannigheid en tegenwind omdat hun stroom geen afvoer vindt maar in haar rode laarsjes danst mijn kind lacht naar alle kleuren die zij in herfst bemint…

toen de rivier in nevelen was gehuld dacht hij aan het rood van ijzer en aan blauw het blauw van koper toen hij de rand van de rivier naderde zag hij haar verscheurde lichaam in de weerloze kleur van bloed in het vertrapte gras hij hief het hoofd naar de loodgrijze hemel een rauwe schreeuw doorkliefde de stilte hij sloeg de handen…

daar waar grenzen zijn beton en prikkeldraad onoverkomelijke pijn graaf ik mijn gat in het zwart van aarde dat alles heeft gehad in rood van bloed het weten en toch alles weer vergeten reik mij je de hand aan de ander kant die ik kon bereiken maak me vrij dan gaan we samen voor een nieuw kans…

brandde kleuren in ramen van kathedralen met grote namen en schilderde ons paradijs in glas en lood gaf jij vooral in rood met warme zon ook het intiemste zomaar prijs zij die geloven in boven en beneden hebben gebeden met een hunkerend hart voor blijf ik schilderde en brandde nee niet voor enkele reis wil jou ontmoeten in de ramen…